Sag mir wo die Blumen sind

16-10-2025

Het valt me steeds moeilijker om optimistisch te blijven. 

Optimistisch over de toekomst van onze wereld, ons welzijn. 
Het lijkt wel alsof met de eeuwwisseling alle gezond verstand van deze aardkluit is verdwenen.  Mogelijks is iets dergelijks in het verleden nog gebeurd? Voor de val van Antwerpen in de zestiende eeuw, vertrokken alle slimme mensen de stad. We hebben ze blijkbaar nog steeds niet terug …

Hoe moeilijk kan het zijn om een genocide te zien, als ze dagelijks in het nieuws te volgen is? Hoe moeilijk kan het zijn om te beseffen dat je onze kinderen opzadelt met massale hoeveelheden radioactieve afval als je er een grote hangaar voor bouwt? Hoe moeilijk kan het zijn om te beseffen dat niet de migratie ons grootste probleem is, maar de klimaatopwarming, als je leest hoeveel hittedoden er vorig jaar vielen? 

Ik heb altijd geleerd dat er maar een waarheid is

Spreken we dan alternatieve waarheden? Ik heb altijd geleerd dat er maar een waarheid is.  
En een waarheid is geen mening. 

Maar mijn bezorgdheid gaat nog verder: 

Ook economisch en sociaal lijkt alles om zeep. Het rechtse bewind dat ook in ons land ingevoerd werd, maakt de zwakken zwakker, de armen armer en de rijken rijker. Economen beweren al langer dan ongelijkheid schadelijk is, maar de graaicultuur blijft bestaan. 

Het lijkt een logisch gevolg van het feit dat blijkbaar iedereen gekken aan het hoofd van onze landen wenst. Dat die gekken ook de wetgeving aan hun laars lappen, ontgaat ook iedereen.

Twee wereldoorlogen zijn dus niet genoeg om wat verstand in de mensen te brengen. Verstand dat langer dan een generatie aanwezig blijft. 

Dus neen, ik ben niet optimistisch over de toekomst. 

Twee wereldoorlogen zijn dus niet genoeg om wat verstand in de mensen te brengen

Moet ik dan vertrekken? Het speelt soms door mijn hoofd. Maar naar waar? 

Nederland is niet langer gidsland; in Duitsland rijst de adelaar opnieuw, en Frankrijk is op de dool. Spanje lijkt een baken in deze sombere tijden, maar de vraag is voor hoelang nog? 

Daarnaast denk ik altijd aan het Franse gezegde: Quand les dégoûtés s'en vont, il ne reste que les dégoûtants.

Blijven dus, in een ijdele hoop de situatie ten goede te doen keren. Blijven aandringen op de juiste keuzes te maken door de kiezers, en de politici. Dit schrijven is een magere poging hiertoe. 

Maar de bloemen, die zijn hopeloos verloren denk ik. 

https://www.youtube.com/watch?v=NoAZG_O-5ro&list=RDNoAZG_O-5ro&start_radio=1

Oude man

08-10-2025

Dag oude man! 
Oude man, dat zeiden ze tegen mij. 
Mijn schoonbroer keek verbouwereerd toen hij het zei. Tegen mij! Op de bus. 
Blijkbaar had hij een minder aangename ervaring gehad met het openbaar vervoer.
Bleek dat wat schoolkinderen hem ‘oude man’ hadden genoemd. 

Wees blij dat ze vriendelijk en beleefd waren, opperde ik. Voor hetzelfde geld waren ze nog vriendelijker geweest, en hadden hun plaats afgestaan. 

Maar, zie ik er zo oud uit? Vroeg hij. 

En het moet gezegd, met zijn zeventig ziet hij er nog redelijk patent uit: heeft nog voldoende haar, en vooral, geen grijze lokken. Zelfs zijn snor is nog zwart. 

Maar zeventig jaar stop je niet weg onder een zwarte snor. 

Jarenlang heeft hij gewerkt in de kinderkliniek als hoofdverpleger. Hij heeft daardoor veel contact gehad met jonge ouders. Ik denk dat je je automatisch identificeert met je gesprekspartners. 
Blijkbaar hebben leerkrachten daar ook last van. 
Een soort omgekeerd ouderdomscomplex, zeg maar. 

De ene dag voel je je nog 30, en de volgende spreken ze je aan met oude man

Maar dan komt het besef soms heel plots: de ene dag voel je je nog dertig, en de volgende spreken ze je aan met oude man. 

Maar je bent ook een oude man, probeerde ik. 
Ik voel me niet zo, ik voel me nog dertig, verklaarde hij stellig. 
Dat is zeer goed voor jou, en houden zo.
Maar denk eens terug: hoe keek jij naar iemand van zeventig toen je zelf tien was? 
Ik weet nog dat ik zelf minder diplomatisch was. Toen ik begon te werken keek ik vaak naar oudere collega’s met een gevoel van: wat doet die hier nog? Vaak waren die collega’s nog geen zestig jaar. 

Bewust ouder worden begint ook met zelfkennis. Zelfkennis begint met het besef dat je niet alleen bent in deze wereld, en dat anderen zich een mening over jou vormen. 

Je kunt het beeld wat opsmukken door goed voor jezelf te zorgen: bewegen, gezond eten, je verzorgen, en deelnemen aan de samenleving. 

Maar je kan uiteindelijk de strijd tegen de tijd niet winnen. Dat hoeft ook geen strijd te zijn. 

Maar denk eens terug: hoe keek jij naar iemand van zeventig toen je zelf tien was? 

Ikzelf kreeg dat besef op het einde van mijn actieve loopbaan, toen ik merkte dat ik in vergaderingen steevast de oudste deelnemer was. Tot kort daarvoor lette ik daar nooit op, maar eens dat besef kwam, wist ik: voor de anderen ben ik ‘dienen ouden.’

Ik heb daar nooit last van gehad, maar heb leren aanvaarden dat er voor alles een tijd is. Tijdig plaats maken voor de jongere generaties hoort daar ook bij; want anders wordt je al snel ‘dienen ambetanten ouden. Dienen ouden die blijft zitten.’ 

Dus heb ik, hoewel ik mij veel te jong voelde, op de vroegst mogelijke datum mijn pensioen aangevraagd, zodat jongere mensen mijn plaats konden innemen. Een nieuwe fase brak aan, waarin ik andere dingen begon te doen: dingen die oude mannen doen blijkbaar. 

Mijn schoonbroer deed dat niet, en bleef vasthangen aan zijn job, tot de wet hem verplichtte te stoppen. En zelfs nadien blijf hij werken, ook omdat de nood aan verpleegkundigen groot is. 

Dus schrikt hij er nu van dat ze hem oude man noemen. 
Ik moet hem dringend wat oude mannen dingen leren …

Gaza

22-09-2025

We kunnen niet meer zwijgen, neen, we mogen niet meer zwijgen. 

Niemand die zichzelf een blogschrijver noemt, kan verder doen, zonder minstens één keer te schrijven over Gaza. Of liever, over wat zich daar afspeelt. 

Kritiek hebben op wat daar gebeurt, is geen aanval op een bepaald volk of een bepaald geloof. Neen, kritiek hebben is aandacht vragen voor menselijkheid, voor mededogen. 

Het gaat mij dus niet om de vraag wie er gelijk heeft in het conflict, of wie met wat is gestart. 

Kritiek hebben is aandacht vragen voor menselijkheid, voor mededogen

Mij zul je dus niet horen spreken over het feit dat eind de jaren 40 van vorige eeuw, honderdduizenden  mensen werden verdreven van hun woonplaats, en samengepakt in een smalle strook land. 

Mij zul je niet horen spreken over het feit dat bijna alle landen van de wereld een staat erkenden, die door de belangrijkste machthebbers totaal genegeerd wordt. 

Dus neen, mij zul je niet horen zeggen dat de strijd NIET begon op 7 oktober 2023. 
Iedereen weet dat een twee staten oplossing niet betekent dat er tweederangsburgers mogen ontstaan. 

Evenmin zal je mij horen zeggen dat de staat met het sterkste leger uit de streek niet het recht heeft zich te verdedigen. Maar evenmin zal ik zeggen dat datzelfde recht toekomt aan de zwakkere tegenstander in deze. 

We zien hier een strijd van Davis tegen Goliath. Maar deze keer wint Goliath. Wat meer is, Goliath heeft al gewonnen, maar blijft maar doorgaan. Het lijkt erop dat er een andere agenda speelt. 

We zien hier een strijd van Davis tegen Goliath. Maar deze keer wint Goliath

Ik geef dus kritiek op het gedrag van de regering van een land dat beter zou moeten weten. 

Tegenwoordig heeft de waarheid blijkbaar veel kanten, en alternatieve feiten worden voor waar genomen. De waarheid is wat we alle dagen zien, de doden die we alle dagen tellen. 

Dat zijn geen alternatieve feiten
Daar kunnen we niet langer over zwijgen

Wat moeten we doen? Hoor ik vaak vragen. 

Je moet geen zware inspanningen leveren, geen zware acties op poten zetten. Wat geld storten voor de hulporganisaties kan al een verschil maken, en druk blijven uitoefenen. Ook op onze politici. 

Fietsvakantie met professionals

08-09-2025

Onlangs gingen we op een korte fietsvakantie met onze overburen. 
Ze hadden gehoord, en wellicht al gezien, dat we regelmatig de fiets nemen. 
Ze besloten dat we wel in zouden zijn voor een fietsvakantie een beetje verder weg. 

Nu doen we jaarlijks een fietsvakantie met de familie, en ook onze andere buur neemt ons regelmatig eens mee. Maar dat zijn allemaal mensen zoals wij: redelijk normale gebruikers van de fiets, die zo’n vakantie zien als een vorm van ontspanning. Een soort veredelde sneukeltocht met een sportief kantje zeg maar. 

Onze overburen zien dat anders. Dagtrippen van ongeveer 100 km en enkel stoppen als het echt moet is hun motto. Dat doen wij niet, ik denk zelfs dat we dat niet kunnen, en mijn batterij gaat maar 80 km mee, als ik ondersteuning wil tenminste. 

Nederland is een prima fietsland, maar het is er vaak ver zoeken naar horeca gelegenheden

We kwamen dus overeen om de dagtrippen te beperken tot 50 km, en toch eens te stoppen om de plaatselijke horeca ook iets te gunnen. 

De locatie was goed, zeer goed. Nederland is een prima fietsland, dat weten we al langer, maar het is er vaak ver zoeken naar horeca gelegenheden. Wij nemen een lunchpakket mee voor de eerste dag, zei mijn buurman. 

We vertrekken hier rond 9 uur, zodat we omstreeks 11 uur al kunnen fietsen, met de wagen is het een goed uurtje rijden.

Dat rijden ging redelijk vlot tot bleek dat zijn GPS niet werkte, en hij zowat aan mijn bumper bleef kleven. Iedereen heeft zo zijn gewoontes, en vaak is het de eerste keer een beetje aftoetsen wat de andere partij wil, maar we raakten op onze bestemming, en inderdaad, om 11 uur zaten we op de fiets. 

We reden langs velden en door bossen, en zowaar, het werd leuk, tot ze plots stopten: midden een veld waar de weg wat breder werd. Daar haalden ze hun boterhammen uit. Mijn echtgenote keek naar mij, en ik naar haar, en we moesten ons inhouden niet in lachen uit te barsten: al staande eten; dat hadden we nog nooit gedaan. We zijn geen grote Bourgondiërs, maar wij zijn gewoon ons neer te zetten om iets te eten. Tenslotte zijn we geen paarden …

Maar we deden mee en reden mee, zodat omstreeks 3 uur onze eerste trip van 50 km erop zat.

In het hotel nuttigden we een kop koffie en konden we douchen. Gelukkig was het een vakantie met een driegangendiner zodat we minstens ’s avonds zeker waren al zittend te kunnen eten. 

We zijn geen grote Bourgondiërs, maar wij zijn gewoon ons neer te zetten om iets te eten. Tenslotte zijn we geen paarden …

’s Morgen namen we een uitgebreid ontbijt, maar mijn echtgenote en ik hadden het blijkbaar niet uitgebreid genoeg genomen, want toen we aan het rijden waren werd er niet gestopt om te middagmalen. Ook werd onderweg niets bekeken, geen museum binnengegaan, niet gestopt voor een herdenkingsplaat, voor een mooi uitzicht. Geen enkele foto konden we nemen. 

Dat was de laatste keer, opperde mijn echtgenote na afloop. 

Toen ik mijn zus vertelde over onze wedervaren, haalde ze laconiek de schouders op: wij hebben ook zulke kennissen. Alleen, zij nemen pistolets en beleg mee van het ontbijtbuffet, eten onderweg al staand, en malen minstens 100 km af. 

Met de familie doen we dat niet: wij zijn niet zo sportief op fietsvakantie … 

CBDC

24-06-2025

Graag wil ik het met jullie even hebben over iets wat ons allen aanbelangt. 
Iets wat mij bijzonder verontrust.
Een zeer belangrijk gegeven, maar ik heb de indruk dat niemand er echt van wakker ligt. 
Meer nog; een gegeven waar de meesten nog niet van op de hoogte zijn. 

Het houdt mijn interesse vast, omdat ik een verleden heb in de banksector.
Dus ja, het gaat over geld, ons geld. 

Ik wil het even hebben over de invoering van de CBDC.  De ‘Central Bank Digital Currency’.

Voor je deze blog verlaat, smeek ik je om even te blijven. Het wordt niet veel technischer dan de naam. De naam zal trouwens nog veranderen, wellicht zal het ding een naam dragen als ‘de digitale Euro’ of iets in die aard. 

Much ado about nothing, hoor ik je denken. We hebben dat toch al, digitale euro’s?
Dat klopt, maar toch is er een belangrijk verschil. De instantie die deze digitale euro’s zal uitgeven, zal niet een commerciële bank zijn, maar de centrale bank zelf, de ECB. 

Uit het verleden weten we dat inflatie niet goed is, meer nog, in het verleden waren periodes van hoge inflatie ronduit catastrofaal

Om te begrijpen waar dit over gaat, moet je weten hoe ons geldsysteem op dit ogenblik werkt. 
De commerciële banken (zeg maar de gewone bank die iedereen wel kent) maakt geld uit het niets door een lening te geven. Als de lening terugbetaald wordt, verdwijnt dat geld opnieuw. We noemen dat giraal geld. 
De cash die sommigen onder ons nog gebruiken, het chartaal geld, wordt uitgegeven door de ECB. 

Tot daar niets aan de hand. Maar er is de afgelopen jaren GIGANTISCH veel giraal geld gemaakt, waarbij de leningen vaak werden terugbetaald door nieuwe leningen aan te gaan. 

Nu zitten we in een situatie waarop de aangehouden niveaus niet langer houdbaar zijn. 

Intussen valt de economie ook wat stil, omdat mensen minder uitgeven. Er wordt meer gespaard. En door de grote geldhoeveelheid dreigt een inflatie. Uit het verleden weten we dat inflatie niet goed is, meer nog, in het verleden waren periodes van hoge inflatie ronduit catastrofaal.

De centrale bank probeert de economie aan te zwengelen door de rente te verlagen. Bedoeling is dat de mensen meer gaan lenen, en dat geld ook gaan uitgeven. Dat heeft een tijdje gewerkt, en in Europa werd de rente op een bepaald ogenblik zelfs negatief. Maar als de rente negatief is, heb je als spaarder er alle belang bij om jouw spaargeld op te nemen en in de kast te leggen. Anders verlies je er aan. Dat is een ongewild effect, want massaal geld opnemen doet banken failliet gaan. En dat moet vermeden worden. De centrale bank, de ECB, wil de rente kunnen verlagen, maar heeft nu geen ruimte meer. 

Heel snel zou een digitale euro een andere waarde kunnen krijgen dan een gewone (cash) of girale euro

Dus zal men digitaal geld maken, vergelijkbaar met cash, dat geen rente oplevert, maar ook niets kost. 

Dat is toch goed, hoor ik je denken. Veilig in de bank, en geen renterisico. Toch niet helemaal, want zo werkt een markt niet: heel snel zou een digitale euro een andere waarde kunnen krijgen dan een gewone (cash) of girale (op de rekeningen van een commerciële bank) euro. Hierdoor zou je de situatie kunnen meemaken, dat als je digitale euro’s wil opnemen in cash, je minder cash zal krijgen. 

Waarom nu dit bericht? De invoering van de digitale euro zal al in oktober 2025 moeten plaatsvinden.  Wellicht zal dit met veel nadruk op de voordelen voor de consument zijn. Men plant ook klein te beginnen.  Ik vind dat iedereen nu moet geïnformeerd geraken, zodat iedereen een eigen mening kan vormen, en op tijd gepaste maatregelen kan nemen. 

https://www.ecb.europa.eu/euro/digital_euro/html/index.nl.html

Dit is immers belangrijk, het gaat over jouw geld. 

Doodgaan

29-05-2025

Af en toe luister ik nog eens naar een paar van de liederen die werden gespeeld tijdens de begrafenis van mijn ouders. 

‘Amazing Grace’ van de Royal Scots Dragoon Guards of 'die laatste dag' van Willem Vermandere, het zijn maar enkele nummers die mijn gemoed kunnen doen vollopen. Te weten dat mijn ouders daarvan hielden, en wij als eerbetoon net dat speelden, geeft nog steeds een speciaal gevoel. 

Het is mijn momentje van ingetogenheid. Mijn manier van rouwen. 

Niet dat ik nog veel aan mijn ouders denk, ik berust in de wetenschap dat ze een goed en lang leven hebben gehad. Zeker, een leven met zorgen en ziekten. Maar globaal een goed leven. 

Ik sta graag stil bij de weg waarvan ik kom, om dan mee de weg te vinden die ik nog moet

Maar toch heb ik nood aan die momentjes. Niet vaak, en niet te lang. En dan mijmer ik over hoe alles gelopen is, hoe het misschien anders kon, en wat de gevolgen daarvan zouden geweest zijn. 

Dat brengt allemaal niet veel op, maar ik sta graag stil bij de weg waarvan ik kom, om dan mee de weg te vinden die ik nog moet. 

Denken aan je eigen levenseinde kan kracht geven. Iedereen weet dat de dood moet komen, en je bent er dus maar beter op voorbereid. 

Graag lees ik de stukjes van Remco Campert:
‘Eigenlijk zou ik willen dat, als ik doodga, 
alles precies is opgelost, dat ik geen verleden meer heb.
Ik slaag er al aardig in een hoop dingen te vergeten.
Als ik doodga wil ik niets meer hebben om over te tobben.
En dat moet kunnen. 
Suffend op een bankje, nergens meer van weten,
en daar dan gelukkig van zijn.’ 

Vaak droom ik van mijn eigen begrafenis: wat wil ik op mijn doodsprentje? 

Misschien een tekstje van Oliver Sacks:
‘Ik kan niet doen alsof ik niet bang ben om te sterven.
Maar mijn overheersende gevoel is er een van dankbaarheid.
Ik heb van mensen gehouden, en zij van mij.
Ik heb veel gekregen en iets teruggegeven.
Maar in de eerste plaats ben ik op deze prachtige planeet
een bewust denkend wezen geweest
en dat alleen al was een enorm voorrecht en een groot avontuur.’

Of misschien gewoon niet te veel speciaal. Tenslotte zal ik er wel bij zijn, maar het niet meer weten. Mijn geliefden mogen dus kiezen, zodat ook zij later hun momentjes kunnen beleven. 

Democratie

23-05-2025

Mama, waar zijn alle slimme mensen gebleven? 

Als ik het even niet meer weet durf ik me nog wel eens tot mijn moedertje wenden. 
En, hoewel ze nu al ruim een jaar geleden overleed, heb ik het gevoel dat ze mij van antwoord kan dienen. Gematigd, zoals altijd. Gematigd, zoals ze altijd geleefd heeft. 

Maar waar zijn de slimme mensen, of liever, waarom hebben domme mensen toch zoveel te zeggen? Waarom regeert de domheid? 

Waarom regeert de domheid? 

Van onze eerste minister, die nochtans lang en veel gestudeerd heeft, verwacht ik niet dat hij de scheiding der machten zomaar opgeeft. Niet één keer, maar minstens twee keer, stelt hij zich, als vertegenwoordiger van de uitvoerende macht, boven de wet.  

Voor wie het vergat, een voorstel om de uitspraken van rechtbanken te laten ‘overrulen’ door het parlement, kon ik nog zien als een ‘slip of the tongue’, een dingetje in volle verkiezingsstrijd. Maar hij herhaalde zijn visie op de rechterlijke macht door boudweg te stellen dat hij een uitspraak van het internationaal strafhof naast zich neer te leggen. 

Dus in hem moet ik geen slimme mens zoeken. 

Aan de overkant van de oceaan bewijst niet één man, maar een groot deel van de bevolking, dat gezond verstand zeer snel kan verdwijnen. 

Geen slimme mensen daar. Of liever, de slimme mensen zwijgen. 

In het Oosten, of het verre Oosten? Ook daar zie ik niet veel goeds, toch niet als oplossing voor mijn bezorgdheid. 

Ik zoek slimme mensen om de democratie en de rechtstaat te beschermen

Ik zoek slimme mensen om de democratie en de rechtstaat te beschermen. 
Want ik geloof echt dat die in gevaar zijn. 

Ondanks de woorden van onze eerste minister, blijft ons landje nog een beetje de schijn ophouden. 
Een beetje een oase in een rechtse woestenij. 

In sneltreinvaart dreigen de rechtstaten in onze omgeving immers te verdwijnen. Als ik alle landen waar de democratie in gevaar is, schrap als vakantiebestemming, kan ik straks enkel nog naar onze kust op reis … 

Daarom mijn vraag: waar zijn alle slimme mensen gebleven? 

Vanuit een onbestemde verte hoor ik een quote: “You can fool all the people some of the time and some of the people all the time, but you cannot fool all the people all the time.”

Die wordt toegeschreven aan Lincoln, maar ik ben er zeker van: mijn moedertje heeft mij een antwoord gestuurd. 

De Russen

25-03-2025

Opa, moet ik bang zijn voor de Russen? 
Mijn kleinzoon stelde mij onlangs die vraag. 
Wat moet je daarop antwoorden, dacht ik.
Waarom denk je dat je bang moet zijn, vroeg ik op mijn beurt.

We horen in het nieuws dat we een groot leger moeten maken, en veel tanks en vliegtuigen kopen om tegen de Russen te vechten. Ze zitten al in Oekraïne. 

En denk je dat ze naar hier zullen komen? Vroeg ik hem.
Als we niet vechten wel, en misschien moet mijn papa en oom Pieter naar het leger. 

Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders. 
Ik overdacht even hoe het was toen ikzelf die leeftijd had. 

Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders

Wij werden toen bang gemaakt voor diezelfde Russen. Alleen, toen zaten ze al een heel stuk dichter. Duitsland bestond uit twee delen, waarvan het oostelijk deel onder Russische invloed stond. Oostenrijk grensde aan het rijk van het kwade. 

Wij kregen lessen op school, hoe ons te gedragen bij een atoomaanval. De filmpjes over de flits bij de ontploffing van een atoombom zijn als het ware op mijn netvlies gebrand … 

Later kregen we inzicht over de ecologische problemen waarmee onze toekomst zou te maken krijgen. De club van Rome publiceerde een rapport (de grenzen aan de groei) dat ons allemaal angstaanvallen bezorgde. 

Toen ik wat ouder werd bleken de Russen opnieuw de boosdoeners, en werden kruisraketten geplaatst. Samen met wat vrienden betoogden we toen tegen de aankoop van die dure dingen. 

‘Beter een kruisraket in de tuin, dan een Rus in de keuken’ werd een slogan van de wapenlobby. 

Maar de werkelijke vijand zat elders: toen halfweg de jaren 70 van vorige eeuw, de Arabieren beslisten om de oliekraan dicht te draaien bleek pas hoe de vork in de steel zat. Massale werkloosheid en autoloze zondagen … 

Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt

Maar toch bleef de politiek dreigen met de Russen, dus moesten alle jonge mannen van mijn leeftijd naar het leger. Ik heb in Duitsland een luchtafweerbatterij helpen bemannen. Batterijen waarvan nu blijkt dat we er geen meer hebben.

Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt. 
Bang voor het milieu.
Bang om mijn werk te verliezen.
Bang om financieel niet toe te komen. 
Bang voor de pensioenen.
maar het meest bang voor de Russen. 

“I hope the Russians love their childeren too” zong Sting toen. 

Maar dat alles vertelde ik niet aan mijn achtjarige kleinzoon. Hij komt er zelf wel achter. 
Neen jongen, je moet niet bang zijn.

Klimaat

19-03-2025

Narcissen, ik kwam ze tegen tijdens mijn wandeling. Narcissen die in volle bloei staan in de kasteeldreef in Laarne. En dat begint maart. Mijn paasbloemen thuis hebben nog maar net de aarde verlaten, en tonen een groen blad. Niets meer. 

Wellicht is het een andere soort, een hele vroege soort, maar toch lijkt het vroeg om nu al te bloeien. 
Krokussen en sneeuwbloemen ja, de naam geeft het een beetje weg, maar bij paasbloemen stel ik mij dingen voor die ten vroegste in april hun schoonste kant laten zien. 

Mijn paasbloemen thuis hebben nog maar net de aarde verlaten, en tonen een groen blad

Het moet zijn dat het klimaat opwarmt. 
We zien dat aan de kleinste dingen: de warmste februarimaand ooit, de warmste dag, of liever, zowat de warmste elke dag van maart ooit ... en er zijn al muggen. 

Raar dat blijkbaar niemand daarom maalt. De verkiezingen hebben uitgewezen dat de meeste mensen wakker liggen van migratie, maar de miljarden die we dreigen te verliezen aan de klimaatopwarming straal negeren. 

Even leek de publieke opinie klaar voor klimaatmaatregelen, maar twee leiders van grote belangrijke staten, veroordeelden de wereld tot een wapenwedloop. Tot voor kort was er geld voor zowat niets. Geen geld om de armoede te bestrijden, geen geld om de migratie op te vangen, geen geld om de klimaattransitie te financieren, zelfs geen geld meer om de pensioenen en de zieken te betalen. 

En plots, na een paar dreigende verklaringen van de president van de machtigste staat van de wereld, maakt Europa zo maar eventjes 800 miljard euro vrij om wapens te kopen. Wat zijn we ermee als we de Russen kunnen tegenhouden, maar intussen ons huis is afgebrand, of de eerste verdieping permanent onder water staat?

Wat zijn we ermee als we de Russen kunnen tegenhouden, maar intussen ons huis is afgebrand?

Ons huis dreigt niet vernietigd te worden door bommen, maar eerder door de natuur.  
Geen kernbom maar een waterbom veegde een paar jaar terug een paar Waalse dorpen van de kaart. 
Dit fenomeen dreigt zich te herhalen, maar niemand is er mee bezig, zo lijkt het wel. 

Ik blijf erbij dat onze politici de verkeerde prioriteiten leggen. 

Intussen blijf ik consequent handelen vanuit de wetenschap dat als ik de wereld wil veranderen, ik het beste bij mezelf begin. Dus droom ik van narcissen op Pasen ... 

Narcissen

Krantenbedeling

10-03-2025

Laat ik beginnen met het goede nieuws: vandaag kreeg ik de krant! 
De juiste krant, en op tijd. 
Dat is echt nieuws geworden, want zoals ik al eerder in een ander blogberichtje schreef, heeft onze regio te lijden onder een slechte levering van de kranten door PPP. 

Dat bedrijf nam eind vorig jaar de taak van bpost over. 
Dat was, voorzichtig gezegd, niet echt succesvol. 

Na de opstartproblemen kwamen de continuïteitsproblemen. 

De kranten reageerden eerst door kiosken op te zetten, waar de abonnees hun dagelijkse krant konden afhalen. Voor ons betekende dat een verplaatsing van zo'n 10 km. We vormden een groep van buren, en deelden het leed. 
Maar ook deze dienstverlening nam een einde. 

Toen de problemen bleven aanslepen bezorgde de krant ons cheques, waarmee we de krant konden ophalen in de krantenwinkels. Er zijn in Laarne geen krantenwinkels, en de plaatsen waar we wel terecht konden, zagen ons niet echt graag komen: te onregelmatig, en met teveel ...

We vomrden een groep van buren, en deelden het leed

Intussen blijven we klachten bezorgen aan de kranten. Maar het heeft allemaal niet veel succes. 
Om aan deze problematiek een einde te stellen heb ik de krant twee voorstellen gedaan. 

Ik deel ze graag met jullie:

  1. Keer het systeem om bezorgklachten in te dienen gewoon om! Dus laat de lezer een berichtje sturen als de krant wel correct werd geleverd. Dat zal een hoop mails uitsparen.  Ga ervan uit dat als je niets hoort, de krant niet werd geleverd.
     
  2. Ikzelf kan ook iets doen, en heb de krant laten weten dat ik van bank ben veranderd. Die bank werkt niet met domiciliëring. Ze doet daar niet aan mee. Maar ik zal de krant wat getekende opdrachten geven, waarmee ze op eenvoudig verzoek naar een bank van keuze kan gaan, waar ze onmiddellijk zal uitbetaald worden. Let wel, het aantal banken dat hieraan meewerkt is eerder beperkt (momenteel nog maar één) maar voor een groot bedrijf als een krant, kan het geen probleem zijn om eens naar Laarne te komen. Schuld is haalbaar, zoals de wet zegt ... 

Maar de krant wenst niet in te gaan op mijn voorstellen. Daarom heb ik maar op een officiële manier gehandeld, en de krant in gebreke gesteld, en een klacht ingediend bij zowel PPP als bij de ombudsdienst. Ik weet dat het ook niet veel zal helpen, maar het geeft mij wat gemoedsrust. 

Ik heb de krant in gebreke gesteld, en een klacht ingediend bij zowel PPP als bij de ombudsdienst

Verdere opzoekingen leert ons immers dat de problemen met PPP niet nieuw zijn, en dat er al veel klachten waren over dat bedrijf, vooraleer ze het contract voor de krantenbedeling binnenhaalden. 

Zo lezen we op de website van VRT 'dat de Franstalige krantenuitgevers erg ontevreden zijn over de dienstverlening van PPP in Brussel. Lapresse.be, dat de uitgevers van kranten als Le Soir, La Libre Belgique en La Capitale overkoepelt, beweert dat er de afgelopen 12 maanden meer dan 30.000 klachten over de krantenverdeling in Brussel waren in 2024. Veelal gaat het over kranten die te laat of helemaal niet geleverd worden.' 

Goedkoop is dus vaak duurkoop, of gaat ten koste van de dienstverlening ... 

Abonneer op Jan Steenwinckel