Zorg

25-09-2024

Wanneer mag je echt stoppen met werken? 
Wanneer houdt voor jou de verantwoordelijkheid echt op? 

Hier volgt een waar gebeurd verhaal. Het werpt een kijk op hoe voor veel mensen de werkelijkheid ervaren wordt: als moeder heb je nooit gedaan ...

Je bent overgrootmoeder van een schattig achterkleinkind: een viergeslacht!

Je was zelf jong toen je zwanger was, en ook jouw dochter begon al vroeg aan kinderen. Omdat het in die tijd kon, stopte je vroeg met werken, maar bleef actief tijdens je pensioen. Vrijwilligerswerk en zorgen voor anderen. Het zat in jouw genen. Die genen die je doorgaf aan jouw dochter. 

Toen jouw kleinkind zelf een dochter kreeg had je het weer wat moeilijk: het doet raar als ze ‘oma’ zeggen tegen jouw kind

Toen jouw kleinkind zelf een dochter kreeg had je het weer wat moeilijk: het doet raar als ze ‘oma’ zeggen tegen jouw kind ... Maar je voelde je goed, was nog mobiel, was zelfstandig, en woonde alleen thuis na het overlijden van jouw man. De man waar je voor zorgde tot het einde, zodat hij thuis in alle rust kon sterven. 

Even had je het lastig toen jouw dochter met pensioen ging. Je was oud geworden. Maar toen je merkte dat ook jouw dochter actief bleef tijdens haar pensioen, was je gerustgesteld. Jouw dochter was zeer betrokken bij de zorg voor de echte ouderen: in een rusthuis zijn steeds helpende handen welkom. Ze was zo welkom dat ze al gauw onmisbaar bleek. 

Na een paar weken zwangerschapsverlof moest jouw kleindochter terug aan het werk. Zoals zoveel gezinnen kon ze rekenen op de hulp van haar moeder, jouw dochter. Maar die dag bleek jouw dochter onmisbaar: het woon-zorgcentrum zat zwaar verlegen om hulp, en had écht écht gerekend op jouw dochter. De ouderen moesten geholpen worden. 

De hulp voor één moest ruimen voor de hulp aan velen

Jouw dochter zette het belang van haar eigen kleindochter op de tweede plaats: de hulp voor één moest ruimen voor de hulp aan velen. En ze kwam bij jou: kan jij vandaag voor jouw achterkleindochter zorgen?

Geen seconde twijfelde je. Natuurlijk mag ze komen. Ik neem de zorg wel op mij. 

Toen ik verhaal hoorde stelde ik mij toch de vraag wanneer de hulp aan anderen echt ophoudt? 

Onze generatie is de eerste die zowel voor onze kinderen, onze kleinkinderen als onze ouders zal zorgen. Maar deze vrouw, die een generatie ouder is, heeft achtereenvolgens gezorgd voor haar ouders, haar kinderen, haar man haar kleinkinderen én haar achterkleinkinderen. 

Ze is nu in de tachtig, en nu mag het stoppen. Haar verantwoordelijkheid mag eindigen, zodat ze eindelijk de rust mag krijgen waar ze al jarenlang recht op heeft. 

Jouw dochter verdient een vermelding omwille haar zorg voor de ouderen in het rusthuis, maar jij, haar moeder, verdient werkelijk een standbeeld. 

Antwerpen

10-09-2024

Dit weekend waren wij nog eens in Antwerpen. 
Of liever, een deelgemeente van de koekenstad. 

Dat komt zo: onze dochter schildert in haar vrije tijd, en wij waren uitgenodigd op een vernissage van haar werken. Die vernissage ging door in Borgerhout, een boogscheut van Antwerpen verwijderd. Na het bezichtigen van haar werken besloten we nog even in Borgerhout te blijven en de streek te verkennen. 

Dat viel reuze mee, alle clichés over de Antwerpenaren konden we zonder meer ontkrachten. 
Niemand keek op ons neer. 

Alle clichés over de Antwerpenaren konden we zonder meer ontkrachten. Niemand keek op ons neer. 

Een kniesoor die stelt dat Borgerhout al meer een stuk van de parking is, en niet echt ‘’t Stad’, maar voor ons viel dat allemaal onder de noemer ‘Antwerpen'. Ook kon je stellen dat we voornamelijk bediend werden door vriendelijke Belgen van Marokkaanse afkomst, en dat die niet het prototype van een sinjoor zijn, maar voor ons zijn het Antwerpenaren. 

Dus werden we overmoedig, en besloten een grote steenweg over te steken, op zoek naar nog meer vertier. Op naar de Dagenraadplaats. 

Wat we daar zagen deed ons denken aan Dok Noord in Gent: dezelfde bakfietsen, dezelfde jonge mensen met kinderen, dezelfde rommel op de rommelmarkt, ja zelfs dezelfde cocktails op de terrassen. Onnodig te zeggen dat we ons dadelijk thuis voelden: hier werd niet op ons neergekeken. 

De parking was welkom in ‘t Stad.

Maar toen moet er toch iets misgelopen zijn. Ik kan het niet juist aanduiden, maar toen we besloten om iets te eten, zochten we een leuk restaurantje. 

Leuk terrasje, maar we besloten binnen te gaan, omdat het weerbericht wat dreigde met regen. 

Het was er smal. 
Vlakbij de deur zat een koppeltje aan een tafeltje. Ze hadden een hond. 
En, een lange leiband. Zo lang dat hij de doorgang belemmerde. 

Hier stonden we: geprangd tussen een snuffelende hond en een collega die met van alles bezig was behalve ons een plaats aan te wijzen

Een normaal mens zou z'n hond wat korter houden, en de doorgang verlenen aan de mensen. Een heel normaal mens zou z'n hond niet meenemen op restaurant. Dat was hier niet het geval. 

De kerel keek ons vriendelijk aan, met een blik van: heb je mijn hond gezien? Je mag hem aaien.  Hij doet niets hoor! 

Iedereen die mij kent weet dat ik meer een kattenpersoon ben, dus negeerde ik de blik, en duwde de hond weg met mijn been. De hond was duidelijk gewoon geaaid te worden, maar geen haar op mijn hoofd dacht eraan te beginnen. De hond begon aan mijn been (en hoger) te snuffelen ...

Een vriendelijk meisje kwam op ons af, en vroeg ons om te wachten om plaats te nemen tot haar collega ons een plaatsje zou aanwijzen. Vriendelijk dat wel, alleen; ze deed het in het Engels. Blijkbaar is de voertaal Engels in ‘t Stad, dacht ik. 

Hier stonden we: geprangd tussen een snuffelende hond, die gelukkig niets deed, en een collega van een Engelssprekend meisje, die met van alles bezig was behalve ons een plaats aan te wijzen. Na een paar minuten besloten we dat het goed was geweest. Ik duwde de hond weg, en we verlieten het pand. 

Op naar de vriendelijke Antwerpenaren van Marokkaanse oorsprong. Want die kennen tenminste Nederlands.

Muggen

19-08-2024

Het zou een bijzonder goed muggenjaar worden. Dat was zo gezegd. Immers, het was vochtig geweest in het voorjaar, en blijkbaar houden muggen daarvan. Of liever, hun larven. Muggen leggen hun eitjes in het water, en dat was overvloedig aanwezig geweest deze lente. 

Maar in het begin van de zomer leek het mee te vallen. Blijkbaar was de zomer toch wat te fris, en te nat voor de vliegende en stekende beestjes. Er was geen mug te bekennen bij ons. 

Midden in de nacht springt mijn echtgenote uit bed, en steekt het licht aan, op zoek naar de bron van het gezoem

Maar toen veranderde het weer. De natte zomer maakte plaats voor overvloedige warmte.
Samen met het warme weer en de warme avonden, kwamen de muggen. 

Ik ken weinig mensen die van muggen houden, maar mijn echtgenote reageert alsof ze door een wesp is gestoken zodra ze een hoort zoemen in de slaapkamer. Midden in de nacht springt ze uit bed, en steekt het licht aan, op zoek naar de bron van het gezoem. Pas als ze met een handdoek een paar slachtoffers heeft gemaakt, kalmeert ze wat en gaat ze terug slapen. 

Ik bekijk het vanop een afstand, want om eerlijk te zijn, behalve het gezoem, heb ik niet veel last van muggen. Soms wordt ik gestoken, maar tegen de ochtend is er niets meer te zien, en moet ik zoeken naar de plaats waar de mug zou kunnen gestoken hebben. Bij haar is dat anders: ze heeft een week last van hun prik, en door de jeuk krabt ze de beten open. Helemaal niet leuk. 

Dus elke avond speelt bij ons hetzelfde ritueel zich af: met de handdoek in de aanslag, voor het slapengaan, het plafond en alle muren afturen naar mogelijke beestjes. 

Hoe komen die toch binnen, vraagt ze zich vertwijfeld af. We hebben een hor, maar blijkbaar hebben muggen niet veel plaats nodig. 

Ze wordt het nooit moe. Ik lig dan al in bed. Je zal maar een mug wezen, denk ik dan. Liever 's avonds een grote vernietigingsactie dan 's nachts opgeschrikt worden door mijn vrouw die het licht aanknipt en op zoek gaat. 

Elke nacht moet ze op jacht en ze vraagt mij om uitleg. Ik plaats liever geen chemische verdelgingsmiddelen, dus een hor en een handdoek moeten het doen. 

Ik zal morgen een stick kopen, zegt ze bewust. Goed of niet, kan me niet schelen. Waarom steken die beesten? 

Ik probeer haar te troosten met een oud riedeltje uit mijn kindertijd:

  • alleen mannetjeskrekels schirpen
  • alleen mannetjesvuurvliegen geven licht
  • en alleen vrouwtjesmuggen steken

Ze kan het maar matig appreciëren. Vrouwtjes of niet, ze zullen voortaan chemisch verdelgd worden ... 

Klare taal

24-07-2024

Onlangs bestelden wij een aantal zaken op het internet. 

Het wereld wijde web gaf een oplossing voor een probleem dat in eerste instantie niet opgelost kon worden. De Belgische aannemers waren ofwel niet geïnteresseerd in ons, of hadden geen tijd. Hoe dan ook, we kwamen terecht bij een Nederlandse firma. Die staken dadelijk van wal, en binnen de paar dagen was een verkoper bij ons geweest om de zaken op te meten. Daar konden de Belgische collega's nog eens een puntje aan zuigen. 

We waren dus behoorlijk tevreden met onze keuze, tot bleek dat de levering toch wat op zich zou laten wachten. Het was overal druk blijkbaar. 

De Belgische aannemers waren ofwel niet geïnteresseerd in ons, of hadden geen tijd

Maar dan kregen we de aankondiging: de firma zou de spullen, op maat gemaakt, komen leveren. 
Geen PostNL of andere distributeur. Neen, deze firma leverde de zaken met eigen wagens. We moesten enkel ruimte voorzien voor het uitladen. 

En inderdaad. De wagen kwam, de chauffeur was speciaal voor ons van Noord-Holland gekomen. 
Niets was blijkbaar teveel voor de Belgische klant. 

We waren al aan het uitpakken, en sorteren, toen de bel opnieuw ging. De Nederlandse chauffeur stond voor de deur: hij had een vraagje. Zijn wagen deed het niet, en hij had, in opdracht van zijn baas, een hersteldienst opgebeld. Die had laten weten dat ze er binnen het uur zouden zijn. De chauffeur had dat niet zo goed begrepen, en wilde weten wat hij onder “binnen het uur” moest begrijpen. We spreken op papier dezelfde taal, maar blijkbaar zijn uitdrukkingen voor interpretatie vatbaar. 

Maar behulpzaam als we zijn, gingen we mee een kijkje nemen naar zijn bestelwagen. Wellicht een lege batterij. Ik zette mijn wagen voor de bestelwagen en probeerde het met startkabels. Maar dat hielp niet. De bestelwagen wilde niet starten. 

We spreken op papier dezelfde taal, maar blijkbaar zijn uitdrukkingen voor interpretatie vatbaar

Nu zijn er in mijn straat niet zo veel bemoeials, maar er was al snel toch een oploopje. Veel buren met al evenveel suggesties en goede raad. Tot plots één van hen tegen de Nederlander het volgende zei: “We zullen hem in gang steken. Zet gij u in uw camionette, en zet hem in tweede vitesse. Goed ambrayeren, en wij zullen steken. Eens de camionette goe aan het bollen is, laat ge uw ambrayage komen, en hij zal wel in gang schieten.” 

Ik zag de paniek in de ogen van de Nederlander. Welke taal spreekt die man, en waar heeft die het over, zag ik hem denken. 

Omdat het niet snel genoeg ging, kroop een andere buur achter het stuur. Na een paar vruchteloze pogingen dropen de buren af. Wacht gij op de depannage, zei mijn overbuur. Opnieuw 2 grote vragende ogen bij de Nederlander. 

Uiteindelijk werd hij gered door de takeldienst, maar ik bedacht bij mezelf dat er nog een grote kloof gaapt tussen ons Belgenland en Nederland. Iedereen zegt dat we dezelfde taal spreken, maar ik ben er zeker van dat een Waal de opdracht perfect zou begrepen hebben. 

We hebben blijkbaar meer gemeen met de Walen dan je op het eerste zicht zou denken. Wat het taalgebruik met betrekking tot auto's en fietsen betreft toch zeker. En die Nederlander? Wellicht zal hij gedacht hebben: rare jongens die Belgen ... 

Rechts

10-07-2024

Is er leven op Pluto? 
Het Goede Doel vroeg zich al in 1982 af waar ze heen konden.
Blijkbaar vonden Nederlanders toen dat België er nog mee door kon. 

Nu kunnen wij niet meer naar Nederland. Straks ook niet meer naar Frankrijk of Duitsland. Ook Italië kan niet meer. De lijst met aanvaardbare landen wordt stilaan kort. Wat is er aan de hand? 

Wat drijft mensen ertoe om hun vertrouwen in handen te leggen van partijen en personen die van vreemdelingenhaat leven? 

Ik wil niet naar een land waar mensenrechten onder druk staan, en waar de horden met bruine hemden de plak zwaaien. Niet dat je dat ziet, maar in mijn geest zijn ze er wel. 

Wat drijft mensen ertoe om hun vertrouwen in handen te leggen van partijen en personen die van vreemdelingenhaat leven? Waarom stemmen mensen toch zo massaal tegen hun eigenbelangen in? 

Ik had gedacht dat de grootste uitdaging die ons te wachten staat, het terugdringen van de opwarming, onderwerp van de verkiezingsstrijd zou worden. Niemand kan nog ontkennen dat het klimaat, en de verandering hiervan, één van de belangrijkste uitdagingen voor onze nabije toekomst wordt. Maar hiervan is niets te merken in de kiescampagnes: niet in België, niet in het buitenland.  Er wordt gewoon over gezwegen. 

Veel belangrijker is blijkbaar de onoverkomelijke migratiegolf die ons overspoelt. De rechtse partijen zijn erin geslaagd om iedereen te doen geloven dat het terugdringen van de asielzoeker de grootste uitdaging van de huidige tijd wordt. En iedereen gaat daarin mee. Om toch maar geen stemmen te verliezen willen traditionele partijen ook de migratie aan banden leggen. 

Het enige effect van deze politiek is dat rechts sterker wordt. 

En het economisch beleid van rechts is ronduit slecht voor de gewone man. Belastingverlagingen komen vooral de sterkste schouders goed uit. Vermindering in zorg en uitkeringen maken de ongelijkheid alleen maar groter. Zelfs de centrum rechtse (meer aanvaardbare) partijen hebben van de vernietiging van de middenveldorganisaties hun streefdoel gemaakt. 

Zwijgen is niet toestemmen, maar blijkbaar zijn veel mensen bang geworden om te spreken

Daarnaast komt er een vorm van fascisme opzetten waar ik van gruw. Nog geen tien jaar terug zou de gemeenschap op straat zijn gekomen voor uitlatingen die nu gewoon worden gevonden. Ik ben bang geworden voor de macht die bepaalde groepen zich toe-eigenen. De bezetting en het protest van een opvangcentrum is een symbool. Niet de actie op zich (die trouwens schandalig is) maar vooral het uitblijven van een publieke verontwaardiging baart mij veel zorgen. 

Ja, ook België is geen uitzondering meer. Zwijgen is niet toestemmen, maar blijkbaar zijn veel mensen bang geworden om te spreken. 

Pluto is te ver, maar ik hoop dat er een plek dichterbij is, waar ik heen kan gaan. Ik twijfel niet langer over België, ik weet zeker dat het ook hier niet langer zal lukken om een verdraagzame gemeenschap te vormen, waar iedereen zich kan ontplooien, en waar niemand achtergelaten wordt. 

Vogels

08-07-2024

Al geruime tijd laten wij onze etensresten in de tuin achter. Wat oud brood, een overschotje groenten en aardappelen, je kent het wel. Vroeger kieperden we dat allemaal in de vuilbak, nu laten we het aan de beestjes. 

En ik moet zeggen: het werkt. Langer dan een paar uur liggen de restjes er nooit. De meeste worden opgegeten door eksters, maar ook een merel of een meesje wagen zich aan het banket. Ja, nu ik er over nadenk, moet ik vaststellen dat we heel wat vogels aantrekken met onze gewoonten. 

Ik vind het leuk, die beweging in de tuin

Ik vind het leuk, die beweging in de tuin, de voorzichtigheid waarmee naar ons wordt gekeken, om toch maar niet gevangen te worden. Ik kan er uren van genieten. Niet dat ik van plan ben vogels te vangen, helemaal niet, maar ik denk dat de beestjes het in de winter toch niet gemakkelijk hebben, en dat ze een klein duwtje in de rug kunnen gebruiken. En anders komt het toch maar in de vuilbak terecht.

Laatst liet ik een afgekloven karkas van een kip achter. Dat zal wel blijven liggen dacht ik, maar dan had ik zonder de eksters gerekend. Ze vochten ervoor, en binnen het uur was alles weg. Botten en al, alles was verdwenen. Van opruiming gesproken. Dit moet ik vaker doen, dacht ik, en was al van plan om in de toekomst wat extra te koken, om zeker iets in de tuin te kunnen leggen. 

Ik was dus nogal in mijn nopjes over de symbiose tussen mens en vogel, tot ik ging kijken hoe het met onze fruit gesteld was. Onze kersen, onze besjes, onze appels en mirabellen. Tja, toen was ik minder gelukkig over de samenwerking met onze gevederde vrienden. Ik had namelijk een vogelschrik geplaatst naast onze fruitbomen, en die leek nogal op mij. Een T-shirt, met een klakje, een korte broek, van ver leek het of er een echt mannetje stond. De vogels waren er niet van onder de indruk, of in ieder geval, ze waren er niet bang van. Al het fruit was weg. Ik kan mijn fruit kopen in de winkel dit jaar.

Ik was dus nogal in mijn nopjes over de symbiose tussen mens en vogel, tot ik ging kijken hoe het met onze fruit gesteld was

Als wraak besloot ik geen etensresten meer te zetten in de tuin. Als ze mijn fruit opeten, moeten ze maar zelf hun eten zoeken. Die reactie dus. 

Maar mijn hart smolt toen ik onlangs een ekster op ons terras zag wandelen, en op ons raam kwam tikken. Hij leek te vragen waar we met zijn eten bleven. Het bordje in de tuin was al een paar dagen leeg gebleven, en alle fruit was op. Ik heb honger, leek het beestje te zeggen. Tegen zoveel menselijk gedrag ben ik niet opgewassen, en ik heb dadelijk een bordje met etensresten buitengezet. 

Ik zal volgend jaar dan maar een betere vogelschrik maken, en netten spannen over mijn fruit. Ook dat is menselijk gedrag. De vogels moeten nog zoveel leren over ons ... In hun ogen moet ons gedrag nogal onvoorspelbaar zijn. De restjes mogen ze eten, maar van mijn fruit blijven ze best af.

Sportzomer

25-06-2024

Sport, sporter sportst

Dat zou een titel kunnen zijn van de TV programma's dezer dagen. 

Ik ben een koelere minnaar van het hele sportgebeuren, dus je begrijpt dat ik nu een moeilijke periode doormaak. 

Na de reguliere campagne in het voetbal (de gewone competitie, die nodeloos wordt verlengd met play-offs, de Europabeker, de beker der bekerwinnaars, de champignons league, de Europa league, en dan vergeet ik misschien nog een paar) is dan eindelijk het Europees kampioenschap begonnen. 

Maar daarmee is de kous nog niet af, want ongeveer tegelijkertijd beginnen de olympische spelen, en de ronde van Frankrijk. En al die wedstrijden en competities gaan gepaard met voor- en nabeschouwingen, ontzettende commentaren van echte en ‘would be’ kenners, en ga zo maar door.

Gelukkig had ik mij voorzien, en heb ik een hele boel films opgenomen om naar te kijken. Maar toch was ik er niet helemaal gerust in. Dus heb ik maar meteen een abonnement genomen op Netflix. Dat had ik nog niet, en ik vond het een goed moment. Immers, heel dat circus komt om de twee jaar terug, behalve de Olympics; de oude grieken vonden één keer om de vier jaar genoeg sportgeweld.

Ik nam een abonnement op Netflix dus. Ik verwachtte er veel van, maar dat viel toch een beetje tegen

Een abonnement op Netflix dus. Ik verwachtte er veel van. Maar dat viel toch een beetje tegen.  Vooral dan over de film kant kan ik niet echt wild zijn: de meeste films die mij worden aangeboden, heb ik al op mijn harde schijf staan. Ze werden trouwens om de drie weken gedraaid op de zenders van Play4 of VTM. Om de drie weken dezelfde films wel te verstaan. Herhalingen heet dat met een mooi Nederlands woord. 9 euro per maand is niet veel, maar om te kunnen kijken naar films die al honderd keer werden uitgezonden is dat toch 9 euro teveel. 

Gelukkig zijn er wel wat documentaires. Maar die ziet mijn echtgenote niet zo graag. Dus wordt het afwegen of we het abonnement houden. 

Omdat we tegen al dat sportgeweld niet opgewassen waren, hebben we gekeken naar het voetbal.  Ook al omdat Ben Crabbé met zijn blokken moest verhuizen. Het moet echt wel belangrijk zijn, als VRT het nodig vindt om een grootverdiener te betalen zonder te moeten werken ... Mijn echtgenote is een groot fan van Blokken, en ze was een beetje ontstemd over zoveel onverdraagzaamheid vanwege de sportliefhebbers. 

Maar na de match was ik een beetje hoopvoller gestemd: wellicht zal de Belgische bijdrage in het Europees kampioenschap beperkt blijven tot 3 wedstrijden. Nadat de Belgische bijdrage zal  afgelopen zijn, kan het enthousiasme flink dalen. We zagen dat ook al tijdens de Wereldbeker voetbal van zo'n twee jaar terug. 

Misschien worden zendschema's wat aangepast, en kunnen we toch nog een mooie film meepikken.  Ik duim er alvast voor. 

Gidsland

04-06-2024

Het gidsland is de weg kwijt.
Nederland vervoegd het rijtje met Europese landen die het licht menen gezien te hebben. 
Het licht dat van rechts komt, en een veel groter gevaar inhoudt voor de democratie dan we willen geloven. 

Vaak hoor ik mensen zeggen dat ik aan doemdenken doe, en dat het allemaal zo'n vaart niet zal lopen. Vaak zeggen ze mij dat het misschien geen kwaad kan om extreem rechts eens aan de macht te laten komen, en zich als het ware te verbranden aan besturen. 

Mijn haren rijzen ten berge als ik politici uitspraken hoor doen over 'wereldvreemde rechters'

De mensen die dat denken dwalen. Ze kennen hun geschiedenis niet, of weigeren er lessen uit te trekken. Zelfs nu in de huidige tijd, merken we hoe deze rechtse partijen te werk gaan om de democratie uit te hollen. 

Als eerste moet de vrije pers eraan geloven: Italië is daar een schoolvoorbeeld van. Maar als ik lees dat blijkbaar ook in Nederland een wetsvoorstel klaar ligt om de BTW op de kranten zwaar te verhogen, dan weet ik wat daar achter zit. 

Een vrije, onafhankelijke pers is als het ware de vierde macht in een rechtstaat. Zij controleert op een onafhankelijke en vrije manier de drie machten die een democratie vormen. Daarnaast kan zij waken over de rechtstaat. Een vrije pers kan m.i. voorkomen dat een democratie zichzelf opheft.  Want ook dat is in het verleden ooit gebeurd. 

De roep om de journalisten aan banden te leggen is dus bijzonder gevaarlijk, en alle pogingen om hun werk te bemoeilijken is te mijden. 

Een tweede pijler van democratische zekerheid wordt gevormd door de middenveldorganisaties.
Zij vertegenwoordigen nog meer dan de politieke partijen de belangen van de burgers van een land. Ook hier stellen we vast dat rechtse partijen deze organisaties willen muilkorven. In het programma van deze partijen staan voorstellen om de financierings- of inkomstenbronnen van deze organisaties te ondermijnen. 

Wat rechts economisch betekent is echter voor velen een onbekende

Maar ook de rechtstaat zelf loopt een risico. Mijn haren rijzen ten berge als ik politici uitspraken hoor doen over 'wereldvreemde rechters' of, erger nog, oproepen om zelf vonnissen uit te spreken en al dan niet vermeende vijanden te veroordelen. 

Veel mensen denken dat het verschil tussen links en rechts te vinden is in de standpunten rond asiel en migratie. Wat rechts economisch betekent is echter voor velen een onbekende. Maar ook daar zijn de rechtse partijen niet de vriend van de gewone man. 

Nederland is dus de weg kwijt, maar veel waarnemers denken (of hopen) dat het experiment niet lang zal duren. Ik hoop dat ze gelijk krijgen. 

In ieder geval ben ik blij dat er in België zoiets bestaat als een cordon sanitaire. Hopelijk houdt dat stand na de komende verkiezingen. 

Eurosong

29-05-2024

Ik beken. 
Ik heb gekeken naar het Eurovisiesongfestival. 
En de reden daarvoor was niet heel erg mooi. 

Nu dacht ik dat Nederland geweerd werd omdat de zanger politieke uitlatingen had gedaan

Ik wilde het boe geroep horen in de zaal, maar wie mij echt kon overtuigen om te kijken was Nederland. Nederland dat geweerd werd! Dat was nog nooit voorgekomen. 

Nu dacht ik dat Nederland geweerd werd omdat de zanger politieke uitlatingen had gedaan. 
Of omdat hij opriep tot vrede of zoiets. Dat was een eerste foutje van mij. 

Blijkt dat Nederland, of liever Joost Klein, want zo heet de zanger die Nederland vertegenwoordigde, zich bezondigd had aan strafbare feiten. Die feiten zijn zo strafbaar dat de politie erbij werd gehaald. Een ordinaire misdaad dus, en geen politiek gegeven. Jammer dacht ik, een gemiste kans voor Nederland. 

Ik had gehoopt op een soort persconferentie met uitleg, en een overzicht van hoe de kunst over de eeuwen heen steeds de politiek in een bepaalde richting duwde, of minstens de mensen aan het denken zette. Niets van dat alles. Gewoon een misdrijf gedaan, en afvoeren die handel zoals ze in Nederland zeggen. 

En het songfestival dan? 

Jammer van de tijd die ik eraan spendeerde. Veel show en weinig zang, maar dat wist ik al op voorhand. De beste won blijkbaar, maar ik kan er niet wild van zijn. 

En het songfestival? Veel show en weinig zang, maar dat wist ik al op voorhand

Het boe geroep tijdens het optreden van Israël was ook niet hoorbaar in de huiskamers. Volgens de krant wel in de zaal. Ik hoop dat mijn echtgenote nooit op het idee komt om daarvoor live te gaan kijken ... 

Uit pure interesse ben ik dan maar eens gaan luisteren naar de geweerde Nederlandse inzending. 
Zoals een commentator het stelde: het geeft de Nederlandse identiteit weer. Ik dacht eerst dat ik naar een parodie keek: een gek mannetje in een gek pakje zingt een gek liedje in een gek taaltje.  Maar het was echt. 

Persoonlijk denk ik dat de verantwoordelijken van het Eurovisiesongfestival blij waren dat Joost buiten de schreef ging, zodat ze hem konden weren. Eurosong is toch geen carnaval? 

Het zal een kwestie van tijd zijn vooraleer ook mijn echtgenote niet meer wil kijken, want dit rariteitskabinet heeft niets meer met muziek of de Europese cultuur te maken. Zelf zegt ze het met de tekst van Monza, Van God Los: 't is jammer van de tijd ...'

https://www.youtube.com/watch?v=reXi09Nb6QQ

Facebook

07-05-2024

Internet is overal, en Google is our friend. Nooit gedacht dat ik de voordelen van het wereldwijde web zo aan den lijve zou ondervinden. 

Niet dat ik de voordelen ervan onderken. Net als iedereen kan ik mij een leven zonder WWW niet goed meer voorstellen, maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een koele minnaar ben van de sociale media. En laat nu net het zo gehate facebook zijn dat ons gered heeft van veel miserie. 

Net als iedereen kan ik mij een leven zonder WWW niet goed meer voorstellen, maar iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een koele minnaar ben van de sociale media

Dat komt zo: Mijn echtgenote wilde haar spieren wat loslopen, en besloot een wandeling te maken in de buurt. 

Ik zocht overal. In het gras aan de kant, op straat zelf, nergens een kaart te bespeuren.

Ze doet dat wel vaker en meestal ga ik mee, maar die dag had ik net een blogje te schrijven, dus besloot ze alleen te stappen. Heel lang duren die wandelingen niet, op een halfuur kan je heel wat spieren activeren. 

Toen ze thuiskwam, was ze in alle staten. 

Haar identiteitskaart was ze kwijt. Ze was zeker dat ze die in een zakje had gestopt gisteren, samen met haar smartphone. Een zakje dat ze om haar schouder slaat. Zo hoeft ze haar portefeuille niet mee te nemen. 

Ik heb nooit de logica begrepen om dingen te verplaatsen bij andere activiteiten. Dat is mijns inziens de snelste weg om dingen te verliezen, maar ik hield wijselijk mijn mond. Ze was nogal geïrriteerd: het paspoort was immers nog maar een veertiental dagen oud. Het was ook al twee keer vervangen: je merkt het al, ze gaat nogal nonchalant om met die dingen ...

Ik zocht overal. In het gras aan de kant, op straat zelf, nergens een kaart te bespeuren

Samen met haar heb ik de wandeling twee keer opnieuw gelopen, hier heb ik mijn smartphone uit mijn zakje gehaald. Ze wees mij een plek aan op straat. Misschien is de kaart meegekomen en gevallen? Ik zocht overal. In het gras aan de kant, op straat zelf, nergens een kaart te bespeuren. Ik denk dat je de kaart niet bij had, probeerde ik, wellicht ligt ze gewoon thuis, en heb je ze ergens gelaten, en ben je dat vergeten. 

Nu werd ze pas echt boos: ik weet wel nog wat ik doe hoor!

Maar ik merkte dat ze zelf begon te twijfelen: ze zocht het hele huis af, en toen dat gedaan was, nog een keer. Ik moest een beetje uit de buurt blijven, dat wist ik, maar ook een beetje helpen. Maar ik wist dat het nadien aan mij zou zijn: nieuwe kaart aanvragen, met alles erop en eraan. Hopelijk zou de nieuwe kaart er zijn, voordat we op reis vertrokken. Zo zie je maar dat een identiteitskaart verliezen altijd op een slecht moment komt ... 

We hadden er ons al bij neergelegd dat we een nieuwe aanvraag moesten indienen, toen we plots telefoon kregen van een nichtje van haar. Is Kathleen haar paspoort kwijt? Vroeg ze. Hoe weet jij dat? Vroeg ik. Staat op facebook wist ze te vertellen. Ik heb geen facebook, dus begon mijn echtgenote snel te kijken. Direct daarna kregen we een telefoon van haar neef: dezelfde vraag met de melding dat haar paspoort was gevonden. 

En inderdaad, op de facebookpagina die haar nichtje doorstuurde stond een post van een facebookvriend van haar die de kaart had gevonden. Wij namen contact met die persoon, en diezelfde avond nog was de kaart terecht. Ze was blij dat nu bewezen was dat ze niet vergeetachtig was, maar gewoonweg de kaart verloren had. Ziejewel!

En ik? Ik moest toegeven dat de wereld bijzonder klein is, en dat zelfs facebook positief kan zijn. Even overwoog ik om ook een profiel aan te maken. Gelukkig ging die drang snel terug over: ik heb geen facebook nodig. Ik draag immers goed zorg voor mijn kaarten ...

Abonneer op Jan Steenwinckel