Het valt me steeds moeilijker om optimistisch te blijven.
Optimistisch over de toekomst van onze wereld, ons welzijn.
Het lijkt wel alsof met de eeuwwisseling alle gezond verstand van deze aardkluit is verdwenen. Mogelijks is iets dergelijks in het verleden nog gebeurd? Voor de val van Antwerpen in de zestiende eeuw, vertrokken alle slimme mensen de stad. We hebben ze blijkbaar nog steeds niet terug …
Hoe moeilijk kan het zijn om een genocide te zien, als ze dagelijks in het nieuws te volgen is? Hoe moeilijk kan het zijn om te beseffen dat je onze kinderen opzadelt met massale hoeveelheden radioactieve afval als je er een grote hangaar voor bouwt? Hoe moeilijk kan het zijn om te beseffen dat niet de migratie ons grootste probleem is, maar de klimaatopwarming, als je leest hoeveel hittedoden er vorig jaar vielen?
Ik heb altijd geleerd dat er maar een waarheid is
Spreken we dan alternatieve waarheden? Ik heb altijd geleerd dat er maar een waarheid is.
En een waarheid is geen mening.
Maar mijn bezorgdheid gaat nog verder:
Ook economisch en sociaal lijkt alles om zeep. Het rechtse bewind dat ook in ons land ingevoerd werd, maakt de zwakken zwakker, de armen armer en de rijken rijker. Economen beweren al langer dan ongelijkheid schadelijk is, maar de graaicultuur blijft bestaan.
Het lijkt een logisch gevolg van het feit dat blijkbaar iedereen gekken aan het hoofd van onze landen wenst. Dat die gekken ook de wetgeving aan hun laars lappen, ontgaat ook iedereen.
Twee wereldoorlogen zijn dus niet genoeg om wat verstand in de mensen te brengen. Verstand dat langer dan een generatie aanwezig blijft.
Dus neen, ik ben niet optimistisch over de toekomst.
Twee wereldoorlogen zijn dus niet genoeg om wat verstand in de mensen te brengen
Moet ik dan vertrekken? Het speelt soms door mijn hoofd. Maar naar waar?
Nederland is niet langer gidsland; in Duitsland rijst de adelaar opnieuw, en Frankrijk is op de dool. Spanje lijkt een baken in deze sombere tijden, maar de vraag is voor hoelang nog?
Daarnaast denk ik altijd aan het Franse gezegde: Quand les dégoûtés s'en vont, il ne reste que les dégoûtants.
Blijven dus, in een ijdele hoop de situatie ten goede te doen keren. Blijven aandringen op de juiste keuzes te maken door de kiezers, en de politici. Dit schrijven is een magere poging hiertoe.
Maar de bloemen, die zijn hopeloos verloren denk ik.
https://www.youtube.com/watch?v=NoAZG_O-5ro&list=RDNoAZG_O-5ro&start_radio=1