Onlangs gingen we op een korte fietsvakantie met onze overburen.
Ze hadden gehoord, en wellicht al gezien, dat we regelmatig de fiets nemen.
Ze besloten dat we wel in zouden zijn voor een fietsvakantie een beetje verder weg.
Nu doen we jaarlijks een fietsvakantie met de familie, en ook onze andere buur neemt ons regelmatig eens mee. Maar dat zijn allemaal mensen zoals wij: redelijk normale gebruikers van de fiets, die zo’n vakantie zien als een vorm van ontspanning. Een soort veredelde sneukeltocht met een sportief kantje zeg maar.
Onze overburen zien dat anders. Dagtrippen van ongeveer 100 km en enkel stoppen als het echt moet is hun motto. Dat doen wij niet, ik denk zelfs dat we dat niet kunnen, en mijn batterij gaat maar 80 km mee, als ik ondersteuning wil tenminste.
Nederland is een prima fietsland, maar het is er vaak ver zoeken naar horeca gelegenheden
We kwamen dus overeen om de dagtrippen te beperken tot 50 km, en toch eens te stoppen om de plaatselijke horeca ook iets te gunnen.
De locatie was goed, zeer goed. Nederland is een prima fietsland, dat weten we al langer, maar het is er vaak ver zoeken naar horeca gelegenheden. Wij nemen een lunchpakket mee voor de eerste dag, zei mijn buurman.
We vertrekken hier rond 9 uur, zodat we omstreeks 11 uur al kunnen fietsen, met de wagen is het een goed uurtje rijden.
Dat rijden ging redelijk vlot tot bleek dat zijn GPS niet werkte, en hij zowat aan mijn bumper bleef kleven. Iedereen heeft zo zijn gewoontes, en vaak is het de eerste keer een beetje aftoetsen wat de andere partij wil, maar we raakten op onze bestemming, en inderdaad, om 11 uur zaten we op de fiets.
We reden langs velden en door bossen, en zowaar, het werd leuk, tot ze plots stopten: midden een veld waar de weg wat breder werd. Daar haalden ze hun boterhammen uit. Mijn echtgenote keek naar mij, en ik naar haar, en we moesten ons inhouden niet in lachen uit te barsten: al staande eten; dat hadden we nog nooit gedaan. We zijn geen grote Bourgondiërs, maar wij zijn gewoon ons neer te zetten om iets te eten. Tenslotte zijn we geen paarden …
Maar we deden mee en reden mee, zodat omstreeks 3 uur onze eerste trip van 50 km erop zat.
In het hotel nuttigden we een kop koffie en konden we douchen. Gelukkig was het een vakantie met een driegangendiner zodat we minstens ’s avonds zeker waren al zittend te kunnen eten.
We zijn geen grote Bourgondiërs, maar wij zijn gewoon ons neer te zetten om iets te eten. Tenslotte zijn we geen paarden …
’s Morgen namen we een uitgebreid ontbijt, maar mijn echtgenote en ik hadden het blijkbaar niet uitgebreid genoeg genomen, want toen we aan het rijden waren werd er niet gestopt om te middagmalen. Ook werd onderweg niets bekeken, geen museum binnengegaan, niet gestopt voor een herdenkingsplaat, voor een mooi uitzicht. Geen enkele foto konden we nemen.
Dat was de laatste keer, opperde mijn echtgenote na afloop.
Toen ik mijn zus vertelde over onze wedervaren, haalde ze laconiek de schouders op: wij hebben ook zulke kennissen. Alleen, zij nemen pistolets en beleg mee van het ontbijtbuffet, eten onderweg al staand, en malen minstens 100 km af.
Met de familie doen we dat niet: wij zijn niet zo sportief op fietsvakantie …