Af en toe luister ik nog eens naar een paar van de liederen die werden gespeeld tijdens de begrafenis van mijn ouders.
‘Amazing Grace’ van de Royal Scots Dragoon Guards of 'die laatste dag' van Willem Vermandere, het zijn maar enkele nummers die mijn gemoed kunnen doen vollopen. Te weten dat mijn ouders daarvan hielden, en wij als eerbetoon net dat speelden, geeft nog steeds een speciaal gevoel.
Het is mijn momentje van ingetogenheid. Mijn manier van rouwen.
Niet dat ik nog veel aan mijn ouders denk, ik berust in de wetenschap dat ze een goed en lang leven hebben gehad. Zeker, een leven met zorgen en ziekten. Maar globaal een goed leven.
Ik sta graag stil bij de weg waarvan ik kom, om dan mee de weg te vinden die ik nog moet
Maar toch heb ik nood aan die momentjes. Niet vaak, en niet te lang. En dan mijmer ik over hoe alles gelopen is, hoe het misschien anders kon, en wat de gevolgen daarvan zouden geweest zijn.
Dat brengt allemaal niet veel op, maar ik sta graag stil bij de weg waarvan ik kom, om dan mee de weg te vinden die ik nog moet.
Denken aan je eigen levenseinde kan kracht geven. Iedereen weet dat de dood moet komen, en je bent er dus maar beter op voorbereid.
Graag lees ik de stukjes van Remco Campert:
‘Eigenlijk zou ik willen dat, als ik doodga,
alles precies is opgelost, dat ik geen verleden meer heb.
Ik slaag er al aardig in een hoop dingen te vergeten.
Als ik doodga wil ik niets meer hebben om over te tobben.
En dat moet kunnen.
Suffend op een bankje, nergens meer van weten,
en daar dan gelukkig van zijn.’
Vaak droom ik van mijn eigen begrafenis: wat wil ik op mijn doodsprentje?
Misschien een tekstje van Oliver Sacks:
‘Ik kan niet doen alsof ik niet bang ben om te sterven.
Maar mijn overheersende gevoel is er een van dankbaarheid.
Ik heb van mensen gehouden, en zij van mij.
Ik heb veel gekregen en iets teruggegeven.
Maar in de eerste plaats ben ik op deze prachtige planeet
een bewust denkend wezen geweest
en dat alleen al was een enorm voorrecht en een groot avontuur.’
Of misschien gewoon niet te veel speciaal. Tenslotte zal ik er wel bij zijn, maar het niet meer weten. Mijn geliefden mogen dus kiezen, zodat ook zij later hun momentjes kunnen beleven.