GAIA, een levende planeet

20-01-2025
Gaia

 

GAIA is een immense globe, met een diameter van zeven meter, die is opgeslokt door de Sint-Pieterskerk in Puurs. Hier kan men er ruim één maand gratis van genieten. Het kunstwerk is vernoemd naar de godin Gaia uit de Griekse mythologie, waarin zij symbool staat voor de Aarde. Zij is de oermoeder die ontstond uit de Chaos, dat het begin was van alles. Die chaos noemen wetenschappers nu de oerknal.

GAIA staat ook voor de levende planeet. Dat is de Gaia-hypothese van de Britse chemicus James Lovelock en de Amerikaanse microbioloog Lynn Margulis. Vanaf de jaren 1960 wijdde Lovelock zijn leven aan dit baanbrekende onderzoek en schreef er vele boeiende boeken over. Binnen deze theorie is de Aarde een zelfregulerend systeem dat de omstandigheden in stand houdt die nodig zijn voor leven. Zijn hypothese werd al snel opgepakt door de milieubeweging, terwijl de wetenschap en de kerk er moeite mee hadden. De kerk vanwege het scheppingsverhaal.

K.I.P.lekker

Vlak voor kerst zag ik mannen aan het werk met een aantal enorme op elkaar gestapelde truckbanden. Aan de bovenkant steken er, in een cirkel geplaatste, brandende tl-vormige lampen uit. Ik vond het maar een rare kerstverlichting.

Ik begrijp nu dat het één van de dertien kunstwerken van de Kunst in Puurs, K.I.P.-route is. Het werk dat ik net heb beschreven is een kunstwerk van de Belgische kunstenaar Xavier Mary uit Brussel. Hij beschouwt industriële objecten als een signaal van het vooruitgangsgeloof en het optimisme van weleer, die ook de kiem van een apocalyptische toekomst in zich dragen. Mijn stapel gigantische banden wordt The Last Guardian genoemd. Het is een onderdeel van Sun Tower & The Guardians of the Four Directions, die o.a. wijzen op verdwenen beschavingen.

Het kunstwerk geeft onze relatie met de zon weer

Op de KIP-website staat dat het kunstwerk onze relatie met de zon weergeeft. In zijn toelichting stelt de kunstkenner zich de volgende vragen: “Verbeeldt deze installatie een toekomst, waarin zon en wind nog de enige bronnen van energie zijn in een wereld die zichzelf compleet uitgeput heeft? Of moeten we het werk als een hulpkreet zien, opgericht voor een stervende aarde? Zou kunst de mens eerder tot bezinning kunnen brengen dan wetenschap?” Ik vind dat kunst een belangrijke rol speelt in de sensibilisering over onze drievoudige planetaire crisis: klimaatverandering, vervuiling en verlies van biodiversiteit.

Luke Jerram

De 50-jarige Luke Jerram is een Britse installatiekunstenaar, die sculpturen, grote installaties van kunstwerken en live kunstprojecten maakt. In 1997 brak hij internationaal door en organiseert jaarlijks tientallen tentoonstellingen in verschillende landen. De hier tentoongestelde GAIA is de Maan, mars en de Zon, één van zijn vier astronomische objecten. Ze bestaan allemaal uit een zeven meter grote bol waarop NASA-beelden zijn bevestigd. De van binnen verlichte en ronddraaiende kunstwerken geven een prachtig beeld van deze hemellichamen.

GAIA toont hoe onbeschrijfelijk mooi de planeet is, waarop ook wij leven. De aarde is een waterplaneet, een blauwwitte planeet met het land als grote en kleine bruine eilanden in de oceaan, die ruim 70 % van het oppervlak beslaat. Je ziet geen landsgrenzen op die continenten. Door de manier waarop het kustwerk is opgehangen, wordt het landijs op Antarctica geaccentueerd. Europa verdwijnt achter de bolling ervan.

GAIA toont hoe onbeschrijfelijk mooi de planeet is, waarop ook wij leven

Op mijn vraag aan Luke Jerram of dat met opzet is gebeurd of dat er een bepaalde visie achter zit, krijg ik geen antwoord. Wel schrijft hij dat dit afhangt van waar de toeschouwer staat. Ook overweegt hij GAIA eens op zijn kop te hangen, zodat het Europees-Aziatisch continent wordt benadrukt. Van mij hoeft dat niet. Jerram denkt, evenals ik, in systemen die elkaar onderling beïnvloeden. Zo kwam hij fietsend langs de kust bij Bristol, op het idee voor het project Museum of the Moon, toen hem de relatie tussen de maan en het grote getijden verschil opviel. Terloops meldt hij dat hij kleurenblind is.

De gemeente Puurs-Sint-Amands heeft gezorgd voor een speciaal programma rondom GAIA, terwijl de kerk de nodige Bijbelteksten op een stoel heeft gezet. Er is Voorlezen onder de aarde voor kinderen en Oorverwarmer, een kleinkunstconcert van het Pantoffeltrio. Wat echter ontbreekt is aandacht voor onze klimaatnoodtoestand, de encycliek Laudato Si' van paus Franciscus en de Ecokerk.

Rode kaart

Men is de geschiedenis vergeten, terwijl een mondiale klimaatstorm opsteekt, de biodiversiteit afneemt en wij ons milieu en daarmee onszelf vergiftigen

Het afgelopen jaar was bij ons het natste jaar ooit. Het was ook het jaar waarin 70 landen verkiezingen organiseerden. Ongeveer de helft van de wereldbevolking heeft gestemd. De belangstelling voor het milieu is afgenomen. In Europa zien we een opschuiving naar extreemrechts. Blijkbaar is men de geschiedenis vergeten, terwijl een mondiale klimaatstorm opsteekt, de biodiversiteit afneemt en wij ons milieu en daarmee onszelf vergiftigen.

GAIA

 

In 2023 flirten we nog met de in 2015 door de politiek opgelegde ‘magische’ grens van een opwarming van 1,5oC. Acht jaar na dit met veel bombarie aangekondigde politieke besluit is de wereldwijde opwarming 1,62°C boven het pre-industriële niveau! Voor de zoveelste keer hebben we weer, ondanks de retoriek van politici en dankzij de tegenwerking van klimaatminister Zuhal Demir, ‘het warmste jaar ooit’. Dit alles betekent miserie voor iedereen.

De Vlaamse Grootouders voor het Klimaat zetten zich in voor een leefbare en eerlijke toekomst van onze kinderen en kleinkinderen

De Vlaamse Grootouders voor het Klimaat zetten zich in voor een leefbare en eerlijke toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Dat is een heroïsche en bitter noodzakelijke zaak. Dat blijkt uit het op 13 januari 2025 door UNICEF gepubliceerde rapport Prospects for Children in 2025: Building Resilient Systems for Children’s Futures, over de toekomst van onze kinderen. Zij worden keihard getroffen door onze klimaatverandering. De VN spreekt zelfs van een nieuw tijdperk van crisis voor kinderen, omdat wereldwijde conflicten intensiveren en de ongelijkheid toeneemt. Is dat onze erfenis? Je kan daar iets aan doen door de Grootouders te steunen.

Nooit genoeg?

13-01-2025

Wij zijn er met z’n allen weer ingestapt, in het nieuwe jaar. Wensen en geschenken zijn uitgewisseld en sommigen hebben hun koopkracht wat op de proef gesteld. De verleidingen van de commercie zorgen ervoor dat er meer, soms veel meer wordt uitgegeven dan men had verwacht. Een goede zaak voor de middenstand, hoewel die meer en meer verdrongen is door de internetbestellingen. Wat blijft, zijn de verspillingen die onze gekke economie moeten doen draaien. 

Intussen kampen scholen met personeelsgebrek, is de huisvesting onvoldoende en loopt het aantal depressies en burn-outs voortdurend op

Zoals een Engelse auteur 50 jaar geleden al schreef, is het lachwekkend dat de industrie ons moet prikkelen om van haar goederen af te komen. Intussen kampen scholen met personeelsgebrek, is de huisvesting onvoldoende en loopt het aantal depressies en burn-outs voortdurend op. Een overvloed aan dingen om te kopen en te hebben tegenover een megatekort aan dingen die het leven de moeite waard maken. De illusie dat men zijn geluk kan kopen, houdt de moderne mens gevangen in een onophoudelijke koers om meer. Maar misschien is er ook op dat vlak een grens waarboven de mens begint te walgen van de overvloed. En dat begint al bij de heel kleintjes. Die worden na de passage van de sint en de kerstman zo overladen dat ze zelfs geen tijd hebben om ervan te genieten. Nauwelijks is het ene uitgepakt of het andere staat al klaar. Zo leren ze van jongs af aan dat alles vervangbaar is en dus ook mensen. Waarom zouden ze zich nog aan iets hechten?

Niet alles wat nieuw is, betekent vooruitgang

Misschien vindt u, beste lezer, dat allemaal nogal prekerig en weinig optimistisch. Dat kan. Maar toch loont het de moeite eens stil te staan bij die koopdwang, die onbevredigde behoefte steeds meer en/of steeds iets anders te willen. Het waanidee van permanente groei die gelijkgesteld wordt met eeuwige vooruitgang, is enkel een waanidee. Het leven is geen voortdurende vooruitgang, het kabbelt nu eens vooruit, dan weer wat achteruit. Niet alles wat nieuw is, betekent vooruitgang. Een klein beetje conservatief zijn, dat wil zeggen bewaren wat je hebt, kan best voor heel wat winst zorgen. Levenswinst. Het besef dat dit ons enige leven is en dat we er zorg voor moeten dragen. 

Kerstmis: een warm familiefeest, maar niet voor kalkoenen

19-12-2024
Wikipedia
Hugo van der Goes De geboorte van Christus, rond 1480. © Wikipedia.

Sinterklaas was nog maar net vetrokken toen ik op 7 december eindelijk onze plastieken kerstboom uit zijn lange zomerslaap mocht wekken. Het is een fluitje van een cent om onze boom op te zetten. Toen BamBam, onze oude trouwe kater, er nog was dacht hij altijd dat dit een speciaal feestje voor hem was. Ik heb hem meerdere malen uit de boom moeten plukken. Later lag hij alleen nog maar tussen de cadeautjes, terwijl hij met zijn staart testte hoe vast de kerstballen zaten.

De ledverlichting rol ik steeds op een plankje van een kistje wijn dat ik eens cadeau kreeg. Die tijd is allang voorbij. Ergens staat met koeienletters: ‘Hier beginnen’ op het plankje. Daar zit een draadje onder een stukje plakband. Ik kan je uit ervaring vertellen dat je dat dan ook beter doet. Het was veel werk toen ik het toch eens andersom probeerde. Het is een heel gedoe om die verrekte led-lichtjes weer in de boom aan te brengen. Geduld is dan een schone zaak.

Het kersfeest is een intiem familiefeest, mits die ene onaangename, egocentrische schoonzus het niet verpest

Lin, mijn vrouw, doet de ‘finishing touch’. Ze hangt de mooie beschilderde Russische houten kerstversieringen op die we in Sint-Petersburg op de markt bij de Kerk van de Verlosser op het bloed kochten. Ondanks Poetin zijn wandaden, vind ik die kerstversiering nog steeds mooi. Bovendien heb ik goede herinneringen aan mijn Russische collega’s die me meerdere malen veilig naar en van Antarctica hebben gevlogen.

Oude traditie

Er was een tijd dat ook wij dichter bij de natuur leefden. De door de stand van de zon veroorzaakte jaargetijden speelden toen een belangrijke rol in ons leven. Evenals de zomerse zonnewende met de langste dag, zal de winterse zonnewende met de kortste dag een rol gespeeld hebben in het leven van onze verre voorouders. Voor hen was dat zeer waarschijnlijk een magisch moment, een bijzondere gebeurtenis in de kosmos, waar men zich mee verbonden voelde.

De wetenschap vertelt een ander verhaal. Bij de zonnewende bereikt de zon, gezien vanaf de aarde, de meest noordelijkste of zuidelijkste positie. Zoals de slinger van een klok lijkt het of die heel even stilstaat, voordat hij teruggaat. Op het noordelijk halfrond gaat de zon na onze zomer in de richting van de Kreeftskeerkring. Daardoor worden de dagen hier korter, terwijl ze op het zuidelijk halfrond juist langer worden.

De Germanen beschouwden de winterzonnewende op 21 december, de kortste dag van het jaar, als het begin van het nieuwe jaar. Dat vierden ze uitbundig, evenals de latere Vikingen. Het was de dag van het lichtfeest, waarop grote vuren werden aangestoken en de drank rijkelijk vloeide. Zo werd de duisternis verjaagd en het terugkerende licht verwelkomd. 

Met het Rooms Katholieke geloof kwamen de feestdagen zoals we die nu kennen. Het kersfeest is een intiem familiefeest, mits die ene onaangename, egocentrische schoonzus het niet verpest. De herdenking van de geboorte van Jezus staat hierin centraal. De Katholieken vonden het kerststalletje uit, terwijl de protestanten een boom gingen opzetten: de kerstboom. Vanwege nostalgie gaan wij op kerstavond soms nog naar de kerstmis. Je voelt dan een oude geborgenheid die er vaak niet meer is. 

De traditionele decemberfeesten van weleer zijn in handen gevallen van de commercie met schreeuwende reclames en stapels cadeautjes

De traditionele decemberfeesten van weleer zijn in handen gevallen van de commercie met schreeuwende reclames en stapels cadeautjes. Daarvan wordt een kwart direct op het internet verkocht of zelfs weggegooid. Uit een Nederlands onderzoek in 2023 blijkt dat 42 % van de jongeren tot dertig jaar hun sinterklaas- of kerstgeschenk ongebruikt doorverkopen. Bij 60-plussers is dat 12 %. Het valt op dat vrouwen vaker teleurgesteld zijn in hun cadeau dan mannen. In België is dat min of meer hetzelfde. Nog voor dat men aan de traditionele kerststronk begint, verschijnen de eerste ‘foute’ kerstcadeaus al op 2deHands.be. 

De kalkoen is het haasje

De kalkoen (Meleagris gallopavo) heeft zich in de afgelopen tientallen miljoenen jaren in Amerika ontwikkeld. Tot de mens kwam was deze fazantachtige, zeer sociale vogel, één van de vele bewoners van de bossen, moerasranden en het struikgewas. Voor de Meso-Amerikanen was het dier heilig. De Azteken hadden zelfs een kalkoengod, Chalchiuhtotolin, de god van ziekten en plagen.

Dat veranderde allemaal toen Columbus in 1492, een nieuwe zeeroute naar Indië probeerde te vinden en per ongeluk Amerika èn de kalkoen ontdekte. Hij dacht dat de vogel een parelhoen was, die men uit het Oosten kende als 'poule d'Inde', 'Indiase kip' 'Turkije hen' en uiteindelijk turkey of de kalkoen. Het zal duidelijk zijn dat de ontmoeting van de kalkoen en de Spanjaarden geen succes was voor de kalkoen evenals de inheemse bewoners van Amerika.

Kalkoen
Moderne commerciële kalkoenenkwekerij. © Wikipedia.

Dat de kalkoen nu de held van het kerstmenu is, hebben we te danken aan het Victoriaanse koningshuis en de Britse industriële revolutie. Koningin Victoria en Prins Albert droegen uiteraard de zegeningen van die revolutie uit door, onder andere, de kerstkaart te introduceren en door de kalkoen sinds 1851, een prominente plaats te geven op de koninklijke dinertafel. Het volk volgde al snel en de kalkoen was het haasje.

Kalkoenen worden tegenwoordig op industriële wijze gekweekt; de dames worden in 15 à 16 klaar gestoomd voor de slacht, die een einde maakt aan hun ellendig leven

Tegenwoordig worden kalkoenen op industriële wijze gekweekt. De dames worden in 15 à 16 klaar gestoomd voor de slacht, die een einde maakt aan hun ellendig leven. De eerste kalkoenwake in België vond plaats in februari 2020 bij de, volgens hun website, enige kalkoenenslachthuis van ons land Volys Star. Op 9 december 2022 omschrijft Animal Rights campagnecoördinator Els Van Campenhout hun leven: “Vanaf het moment dat kalkoenen geboren worden tot ze sterven zitten ze op elkaar gepropt in stallen zonder daglicht, zonder medische verzorging, te wachten op de dood”. 

Gevulde kalkoen en gevulde kalkoenrollades ‘vliegen’ ook dit jaar weer de winkel uit.

Prettige feestdagen en een voorspoedig 2025, met minder dieren- en mensen leed.

Onder de sterren

19-12-2024

We zijn weer in die dagen aanbeland, de dagen waarin een verhaal van een goede tweeduizend jaar geleden alle andere berichten verdringt. Natuurlijk, in medialand is men al zeker een maand geleden begonnen met kerstfilms en vooral kerstverkoop. Het geld moet nu eenmaal rollen en wie er niet voldoende van in kas heeft, krijgt alles op krediet. 

Als we over vluchtelingen spreken, dan vergeten we er meer dan we ons kunnen voorstellen

Hoe dan ook is dat verhaal van mensen op zoek naar onderdak nog heel actueel, jammer genoeg. Als we over vluchtelingen spreken, dan vergeten we er meer dan we ons kunnen voorstellen. Niet allemaal halen ze nog het nieuws. In deze tijd van overvloed en consumeren is het zelfs zo ver gekomen dat in ons noordelijke buurland de minimale voorzieningen voor uitgeprocedeerde asielzoekers dreigen te worden afgeschaft. Want ja, er moet bezuinigd worden, de staatsschuld wordt te groot. Daarbij wordt even voorbijgegaan aan het feit dat intussen anderen zonder schuldgevoel zichzelf meer dan rijkelijk bedienen uit de kassen van de samenleving. Maar ja, die hebben dat eerlijk verdiend, nietwaar? 

Terwijl de kersttafels worden overladen, kunnen de mensen aan de onderkant maar beter creperen

Zelfs elementair onderdak wordt velen ontzegd, geen sprake nog van een stal. Neen, omdat sommigen hier niet legaal zijn, ‘zonder papieren’, hebben zij geen recht op leven. Terwijl de kersttafels worden overladen (tenminste op de plaatsen waar de middelen ervoor aanwezig zijn), kunnen de mensen aan de onderkant maar beter creperen. Eerder zullen we vers geld vinden om nieuw wapentuig binnen te halen, dan middelen om diegenen die volledig buiten de samenleving vallen, te ondersteunen. Elke dag opnieuw wordt de kloof groter, elke dag worden die mensen meer ontmenselijkt. Intussen sturen we boodschappen over ‘vrede op aarde’. Een mooi ideaal. Maar om dat te bereiken moeten we er eerst voor zorgen dat de rijkdom van deze planeet op een rechtvaardige wijze wordt verdeeld. Laat ons als goed voornemen voor het komende jaar dan ook afspreken dat we echte socialisten willen worden. Dat we alle mensen op Aarde een dak boven het hoofd wensen, een plek, al is het maar een kleine, waar zij een echt leven kunnen hebben. Als er al een ster is die we moeten volgen, laat het dan een zijn die daarnaartoe gaat.

Geen nieuws vandaag?

10-12-2024

Herinner je het nog? Die bergen autowrakken, willekeurig op elkaar gestapeld in een land niet zo ver van hier. Het was enige tijd elke dag wel in het nieuws, maar intussen zijn wij dat al  lang vergeten. Dat een bekende Vlaming een zwaar ongeval heeft gehad, hebben we bijna tot in het detail kunnen lezen. Maar die ellende in Spanje, kom zeg, dat is geen nieuws meer. Daar kunnen we toch geen aandacht meer aan besteden.

De opium van het volk is niet langer de godsdienst, we zijn er sterk op vooruitgegaan

En zo gaat het in onze informatiemaatschappij. Elke dag zitten duizenden mensen b.v. ‘s avonds vol verwachting naar het Journaal te kijken, eventueel gevolgd door zogenaamde duidingsprogramma’s. Elke dag dingen om naar te kijken en naar te luisteren. We moeten immers op de hoogte blijven, mee zijn met alles. Zo werd ons toch geleerd. Want natuurlijk blijven wij niet op de hoogte. Wij slikken wat op die schermen wordt vertoond, wat even wat belang lijkt te hebben. Want morgen is er weer iets anders dat ons bezig kan houden, zonder dat het evenwel enige invloed heeft op ons leven. We kijken. Wat er ook vertoond wordt. Als het maar beweegt. De opium van het volk is niet langer de godsdienst, we zijn er sterk op vooruitgegaan.

Veertien dagen geen televisie, radio en internet, en het oproer breekt los

Zoveel jaar geleden heeft een bekende filosoof daar al over geschreven. Hij zei toen dat het eenvoudig zou zijn om de revolutie te laten uitbreken. Veertien dagen geen televisie en radio, en vandaag daarbij veertien dagen zonder internet, en het oproer breekt los. Want mensen kunnen heel veel verdragen, maar niet het gevoel van leegte dat dan zou ontstaan. Daarom is al die vulling, zonder veel eisen voor kwaliteit, meer dan nodig. 

Maar moeten we niet wakker worden en zélf gaan leven, in plaats van te zitten kijken naar wat voor onze ogen wordt afgedraaid? Een boek lezen, bij een vereniging aansluiten, vrijwilligerswerk doen, er zijn zoveel mogelijkheden om de dode tijd weer levend te maken. Begin eraan. Vandaag. Want je weet niet hoeveel tijd je nog te verliezen hebt. 

Geef ons heden

05-12-2024

Vandaag moest ik nog eens naar de supermarkt voor een en ander. Meestal koop ik bij de buurtwinkel, maar soms is het handig van alles in één keer te kunnen meenemen. Bij de ingang stond een vriendelijke meneer die de bezoekers ertoe probeerde te overhalen een maaltijdbon mee te nemen. Een eenvoudige manier om mensen in nood althans aan een beetje eten te helpen. Veel bewondering voor deze vrijwilliger en zijn collega’s die daar de klanten proberen te overhalen (op een zachte manier) om iets weg te schenken. Een mooi initiatief.

Anderzijds, in wat voor samenleving bevinden wij ons als het nodig is dat zulke acties nodig zijn? Hoe kan het dat het in een land als het onze, een van de welvarendste ter wereld, van de goede wil van mensen afhangt of iemand anders te eten heeft? Natuurlijk is het heel positief dat er op deze manier toch iéts wordt gedaan aan de grootste armoede. Maar toch. Het is toch wraakroepend dat het op deze manier moet gebeuren, via liefdadigheid, en dat het niet vanzelf spreekt dat een mens in ons land ten minste te eten heeft.

Elementaire zaken zoals voeding en huisvesting zouden toch niet mogen afhangen van een gevoel van naastenliefde

Hier ligt toch een grote verantwoordelijkheid voor onze verschillende regeringen en besturen. Elementaire zaken zoals voeding en huisvesting zouden toch niet mogen afhangen van een gevoel van naastenliefde. Dergelijke basisbehoeften dienen in een maatschappij natuurlijk aanwezig te zijn. Terwijl sommigen zonder veel problemen kunnen gaan dineren in  veelsterrenrestaurants, met een factuur waarmee anderen meer dan een week kunnen leven, blijven voor die anderen enkel kruimels over. Ja, ze kunnen naar de Voedselbank of een andere hulporganisatie. Maar daarnaartoe stappen is ook niet zo evident. Schaamte, de weg niet kennen, hopeloosheid, zoveel redenen om dat niet te doen. 

Een ding is toch duidelijk: de trickle-down-economie, waarbij de welvaart geleidelijk van boven naar beneden verspreid wordt, is een sprookje. De enige echte oplossing is van armoede geschiedenis maken. 

De vlucht naar de toekomst

26-11-2024

Staat hij al? Hangen de ballen en de slingers? Zo niet, haast je, want anders ben je er te laat mee. Inderdaad, op verscheidene plaatsen is het precies al kerst. Vol ongeduld vragen sommigen naar de kerstversieringen in de stad. Anderen zijn hun boom al aan het optuigen. Intussen moet de goede Sint nog komen natuurlijk. Maar neen, de commercie moet op volle toeren draaien. Alles wordt in het werk gesteld om de koop- en verspilzucht in gang te zetten. 

Wachten kan niet meer, alles moet nù, onmiddellijk

Wat is het toch dat de mens vandaag drijft naar een inhalen van de toekomst. Wachten kan niet meer, alles moet nù, onmiddellijk. Het doodverwende kind zorgt voor een onophoudelijke jacht. En dan maar klagen dat het leven zo’n stress geeft, dat het allemaal te snel gaat. Terwijl de oplossing niet zo moeilijk te vinden is: afstappen van de dwang om meer te verlangen en te kopen. Het geluk komt echt niet naderbij als je het voor zijn tijd wil laten komen. Wie iets van de mens kent, weet dat een groot deel van het geluk net zit in het verlangen, in de tijd waarin men iets nog niét heeft, maar waarin men de wens om het te krijgen opbouwt. Eenmaal men het verwachte in bezit heeft, blijkt immers maar al te vaak dat het niet dat was dat men zocht. Niet in het hebben is het grootste plezier te vinden, maar in het toeleven naar datgene dat men wenst(e).

Het is dus meer dan tijd om, zoals bij de koopjes, een sperperiode vast te leggen. Een periode waarin b.v. alle reclame voor kerst verboden is tot de sinten (Maarten of Nicolaas, naar plaatselijke voorkeur) zijn gepasseerd. Als we dat niet zozeer voor ons, de zogenaamd volwassenen, doen, dan voor de kindjes. Laat die ten volle genieten van de kinderfeesten. Daarna is er nog ruim tijd en gelegenheid om ook de grote kinderen een plezier te doen. Tijd van ver-langen, dat wil zeggen: tijd die we graag nog wat laten duren. 

Film: Gloria!

02-12-2024

Gloria! is het regiedebuut van Margherita Vicario (°1988), een bekende Italiaanse singer-songwriter. De titel verwijst niet enkel naar een van de bekendste hits van Umberto Tozzi maar tevens naar het werk van componist Antonio Vivaldi. 

Het verhaal speelt zich af in 1800 binnen de muren van het vervallen vrouweninstituut Sint-Ignatius

Het verhaal speelt zich af in 1800. Binnen de muren van het vervallen vrouweninstituut Sint-Ignatius, in de buurt van Venetië, krijgen streng opgevoede weesmeisjes een muziekopleiding. We maken kennis met hen op het ogenblik dat ze euforisch zijn over de komst van paus Pius VII, de eerste paus die in Venetië zal worden gekroond. De autoritaire dirigent Perlina (Paolo Rossi) staat erop een ultiem muziekstuk te componeren waar hij na verschillende pogingen niet in slaagt. Inmiddels bereiden de weesmeisjes (mochten enkel composities uitvoeren die voor hen werden geschreven) zich zo goed mogelijk voor op het bezoek van de paus. Een geschikt muziekensemble samenstellen blijkt geen sinecure. Tot de weinig gerespecteerde niet sprekende serveerster Teresa (Galatéa Bellugi) in de kelder een prachtige nieuwe pianoforte ontdekt. Haar talent wordt opgemerkt door Lucia (Carlotta Gamba), Prudenza (Sara Mafodda), Bettina (Veronica Lucchesi) en Marietta (Maria Vittoria Dallasta), allen deel uitmakend van het orkest van de Maestro di Cappella. Een hechte vriendschap ontstaat. Allen zijn ze in de ban van Teresa die overal muziek in hoort: zelfs van een holle tak die dienst doet als fluit. Om de beurt, op iedere draai van de zandloper, componeren, zingen en spelen ze piano. Een bijzonder rebels muziekstuk ontstaat.

Gloria! is een overweldigend wondermooi eerbetoon aan alle vrouwelijke componisten

Het is niet verwonderlijk dat de originele muziek van de film is gecomponeerd door Vicario zelf en haar medewerker, muziekproducent Dade (Davide Pavanello). Klassieke en moderne interpretaties van harmonieën, strijkers, percussie en liefdesliedjes wisselen elkaar af. Verder geeft ook de prachtige muziek van Vivaldi (o.a. Eja Mater) een meerwaarde net zoals de aandacht van de cineaste voor historische details zoals o.m. de verkiezing van paus Pius VII, het vernoemen van de bekende pianobouwer Johan Stein, het verval van de Republiek Venetië (Serenissima) en de gevolgen van de Franse revolutie. Vermeldenswaard is dat in 1807 bij decreet van Napoleon een groot deel van de kerkelijke instellingen van Venetië die eeuwenlang aan duizenden weesmeisjes een muziekopleiding hadden geboden, werden gesloten. 

Gloria! is een overweldigend wondermooi eerbetoon aan alle vrouwelijke componisten die, zoals droogbloemen, verborgen zijn gebleven tussen de bladzijden van de geschiedenis, strijd leverden tegen de patriarchale onderdrukking en de starre gelederen van het katholicisme.

Koop Lokaal

26-11-2024
Koop lokaal

Bijna zes jaar geleden verhuisden wij van de deelgemeente Ruisbroek, dat wereldberoemd is door de overstroming in 1976 en het opzienbarende bezoek van koning Boudewijn, naar het kloppende hart van Puurs. Daar kijkt de kerkhaan die de prachtige 60 meter hoge kerktoren kroont, bijna altijd op ons neer. De kerkklok houdt ons bij de tijd. Overdag wordt de klokslag vergezeld van een vrolijk wijsje van de beiaard. De liedjes staan op een laptop, wat soms voor enige verwarring zorgt. In de zomer is het genieten van beiaardconcerten. ‘Puurs bruist’ is de slogan van de gemeente.

Het is altijd onze gewoonte geweest zoveel mogelijk lokaal te kopen, van mijn tweedehandsauto tot groenten en fruit bij de groentewinkel en speltpistoletjes bij de bakker

Toch zijn de Puursenaren soms wat naar. Het is een stug volkje dat maar moeilijk groet. Het heeft jaren geduurd voor mijn opgewekte ‘Goedemorgen’ of ‘Goedemiddag’, weerklank vond. ’s Avonds is het dorp min of meer uitgestorven. Zelfs ik begrijp dan dat groeten geen zin heeft. Het grote voordeel van wonen aan de voet van de kerktoren is dat de winkels dichtbij zijn. Het is altijd onze gewoonte geweest zoveel mogelijk lokaal te kopen. Dat gaat dan van mijn tweedehandsauto tot groenten en fruit bij de groentewinkel en de speltpistoletjes bij de A&B bakker. De ‘A; staat voor Anke, een vrolijke en vriendelijke jonge vrouw die altijd groet. De ‘B’ staat voor - ik begrijp dat je direct aan de bakker denkt - , maar Bart, haar man. Hun pateekes zijn weergaloos!

E-commerce: lang leve het pakje?
Het toeval wil dat de gezellige A&B winkel naast het Puurse postkantoor ligt. Beide gaan na jaren parkeren op de stoep en levensgevaarlijke situaties, in een te smalle straat, schuil achter enorme bloempotten. Hier en daar wurmt een bestelauto van Bpost zich tussen de bloempotten, om pakjes in of uit te laden. Eerlijk gezegd is me dat niet precies duidelijk. Wel duidelijk is dat dit postkantoor een knooppunt in een pakjes netwerk is. Vooral op zaterdag zie je veel stapels pakjes lopen met daaronder twee benen. Ik noem die de ‘wandelde pakjes’, zoals je ook wandelende takken hebt. De komende maand zal het weer pakjes regenen met al die feestdagen.

Als je een antidrugsbeleid wilt ontwikkelen zitten de drugsbaronnen toch ook niet mee aan tafel! 

Amazon eigenaar Jeff Bezos is er rijk mee geworden. Met een paar muisklikken kun je nu van alles bestellen. Ja, zelfs auto’s. Maar die zitten nog niet in een pakje. Hoewel de CO2-uitstoot door het bezorgen van pakjes thuis in de afgelopen vijf jaar fors is gedaald, blijft e-commerce een verkwistende, niet duurzame en koopverslavende aangelegenheid. Een lokale winkelierster klaagt dat de mensen wel kleren en schoenen komen passen, maar niet kopen. Dat doen ze via het internet. Veel wordt gepast, soms zelfs even gebruikt en niet goed bevonden. De teruggestuurde kleren belanden uiteindelijk ergens midden in de Atacama woestijn in Chili. De armen in het Zuiden zijn goed genoeg voor ons vuil en het vuile werk.

Het ware gezicht van niet duurzaam leven
Op het moment dat ik dit schrijf is de mislukte 16de biodiversiteitwereldtop net afgelopen en gaat de 29ste klimaattop of COP29 in het olieland Azerbeidzjan zijn laatste dagen in. De vorige was in Dubai, de hoofdstad van de Emiraten, een superrijke oliestaat. Er was toen veel protest tegen de sterke lobby vanuit de olie- en gassector. Deels was dat zo, omdat de organisator zaken wilden doen. Toch was er nog enig resultaat voor de arme landen: een schone belofte.

In Baku maken ze het echt helemaal te gek. Daar zijn maar liefst bijna 1800 lobbyisten aanwezig uit de fossiele industrie. Wat een vertoning! Als je een antidrugsbeleid wilt ontwikkelen zitten de drugsbaronnen toch ook niet mee aan tafel! Ook de voedingsindustrie was stevig vertegenwoordigd terwijl de industriële landbouw kreunt onder het gebruik van kunstmest en pesticiden, waardoor het amazonewoud verdwijnt. Hiermee erkennen deze bedrijfstakken dat de klimaattoppen voor hen belangrijk zijn om maatregelen ‘bij te sturen’ en deals te sluiten. Dat terwijl zij juist hèt belangrijkste en onbetrouwbaarste onderdeel van het probleem zijn.

Koop lokaal
Twee gezichten van onze klimaatontwrichting. Links: waterbom in Valencia eind oktober 2024. ©Gabriel Gallo / Greenpeace. Rechts: bosbranden in het Amazonegebied in juli 2024. ©Marizilda Cruppe / Greenpeace.

Bizar is dat in de Braziliaanse delegatie van bijna 2000 personen, 35 lobbyisten uit de landbouw en 20 van grote internationale vleesbedrijven, aanwezig waren. Als lid van de delegatie hebben ze toegang tot alle onderhandelingen. Dat is de kat op het spek binden! Duidelijk is dat een COP, georganiseerd door een olieland, niet meer werkt. Het is hoogtijd om voor een andere meer voortvarende en rechtvaardige aanpak te kiezen en die lobbyisten thuis te laten.

Het resultaat van de ondertussen net afgelopen COP is bedroevend: $300 miljard voor de arme landen terwijl er een veelvoud nodig is

Het resultaat van de ondertussen net afgelopen COP is bedroevend: $300 miljard voor de arme landen terwijl er een veelvoud nodig is. De klimaatdreiging wenden we hier echt niet mee af. Bovendien zal dit bedrag, jammer, jammer nou, pas over tien jaar voor het eerst op tafel worden gelegd. Dat doet me denken aan de indrukkwekkende en met veel bombarie bekendgemaakte beslissing van de Belgische regering in juni 2022, om de 2 % NAVO-norm in te gaan invullen tegen het jaar 2035, terwijl het gisteren had moeten gebeuren. Zijn onze politici echt zo stom? Of zijn ze gewoon niet bekwaam?

Als eenvoudige burger rest ons maar één ding bij al dit gedoe: zorg voor jezelf en Koop Lokaal!

Krantbezorger gevraagd

26-11-2024

Ik beken: ik lees graag de krant. Wat meer is, ik lees graag de krant op papier. 

Ik heb het geprobeerd op het wereldwijde web; met de app van de krant, maar het algoritme stuurt me naar artikels die gelijkaardig zijn, aan wat ik net las. Dat moet ik niet. 

Ik lees de krant omdat ik vertrouw op de journalisten. Zij bepalen wat belangrijk is, en plaatsen de belangrijke zaken vooraan in de krant. Ook zorgen zij voor een selectie van het nieuws, en wat belangrijker is: ze dubbelchecken de zaken. Geen fake nieuws in de krant, denk ik dan. 

Geen fake nieuws in de krant, denk ik dan

Maar er is meer: ik lees graag het hoofdartikel. Zo krijg ik dadelijk een mening over belangrijke dingen die ons moeten bezig houden. Lange tijd stond het hoofdartikel dan ook op de eerste pagina van de krant die ik lees. Handig wel. In de app moet je er naar zoeken; tussen de meningen van andere schrijvers, journalisten en opiniemakers. Leuk wel om te lezen, maar niet altijd het standpunt van het medium dat ik lees.

Ik heb dus een abonnement dat zorgt draagt voor mijn wensen: elke dag voor dag en dauw, een papieren krant in de bus, zodat ik bij het ontbijt kan genieten van de mening van velen, en zo mijn eigen standpunten kan bepalen. 

Ik was dus redelijk verbolgen toen de krant een aantal dagen uitbleef. Bleek dat de post in Wetteren in staking was gegaan. Dit had gevolgen voor mijn woonplaats. Maar ik heb begrip voor iedereen die opkomt voor de rechten van de werkende mens, en staken hoort daar nu eenmaal bij. 

Maar nadat de staking een einde nam, bleef de krant weg. De krant wordt sinds kort geleverd door een privé firma, en daardoor kon het gebeuren dat ik de krant wat later in de bus kreeg. Dat was het officiële antwoord dat ik van mijn krant kreeg. 

Ik denk niet dat ze met dat 'wat later' een paar weken bedoelden, wat dat is exact waar we nu zitten: al drie weken moeten we het stellen zonder papieren krant. 

De krantenverdeler kijkt niet meer raar op als ik met een lijstje voor 8 kranten kom aandraven

Blijkbaar is het moeilijk om het als privaat bedrijf beter te doen dan een overheidsbedrijf, want van de krant kregen we bericht dat er een alternatieve bedeling voorzien wordt. Al meer dan een week kunnen we krant 's morgens ophalen op een paar plaatsen. 

Vermoedelijk gingen de kranten over tot deze maatregel nadat in de pers verscheen dat onze nieuwe leverancier de kranten gewoon op straat had geworpen ...

Hoe dan ook, met onze buren hebben we al snel een beurtrol afgesproken, zodat we niet elke dag 8 km moeten rijden om onze krant op te halen. De krantenverdeler kijkt niet meer raar op als ik met een lijstje voor 8 kranten kom aandraven. De briefjes met de abonnementsgegevens heb ik steeds bij, en die moeten we al niet meer tonen. 

Alles went, maar ik hoop dat deze regeling snel een einde kan nemen, want als het mijn beurt is, ben ik al snel een uur bezig met de verdeling. Misschien moet ik mijn onkosten doorsturen naar PPP of AMP. 

Maar heel dit verhaal is niet negatief: ik heb geleerd dat binnen een zeer korte tijd, onze buurt in staat is om een werkende oplossing te bieden voor de problemen. Dat we onze buren hierdoor ook beter leerden kennen zie ik ook als een pluspunt. Ik ben niet de enige De Morgen lezer in de buurt!

Abonneer op Plussers aan het woord