Krantenbedeling

10-03-2025

Laat ik beginnen met het goede nieuws: vandaag kreeg ik de krant! 
De juiste krant, en op tijd. 
Dat is echt nieuws geworden, want zoals ik al eerder in een ander blogberichtje schreef, heeft onze regio te lijden onder een slechte levering van de kranten door PPP. 

Dat bedrijf nam eind vorig jaar de taak van bpost over. 
Dat was, voorzichtig gezegd, niet echt succesvol. 

Na de opstartproblemen kwamen de continuïteitsproblemen. 

De kranten reageerden eerst door kiosken op te zetten, waar de abonnees hun dagelijkse krant konden afhalen. Voor ons betekende dat een verplaatsing van zo'n 10 km. We vormden een groep van buren, en deelden het leed. 
Maar ook deze dienstverlening nam een einde. 

Toen de problemen bleven aanslepen bezorgde de krant ons cheques, waarmee we de krant konden ophalen in de krantenwinkels. Er zijn in Laarne geen krantenwinkels, en de plaatsen waar we wel terecht konden, zagen ons niet echt graag komen: te onregelmatig, en met teveel ...

We vomrden een groep van buren, en deelden het leed

Intussen blijven we klachten bezorgen aan de kranten. Maar het heeft allemaal niet veel succes. 
Om aan deze problematiek een einde te stellen heb ik de krant twee voorstellen gedaan. 

Ik deel ze graag met jullie:

  1. Keer het systeem om bezorgklachten in te dienen gewoon om! Dus laat de lezer een berichtje sturen als de krant wel correct werd geleverd. Dat zal een hoop mails uitsparen.  Ga ervan uit dat als je niets hoort, de krant niet werd geleverd.
     
  2. Ikzelf kan ook iets doen, en heb de krant laten weten dat ik van bank ben veranderd. Die bank werkt niet met domiciliëring. Ze doet daar niet aan mee. Maar ik zal de krant wat getekende opdrachten geven, waarmee ze op eenvoudig verzoek naar een bank van keuze kan gaan, waar ze onmiddellijk zal uitbetaald worden. Let wel, het aantal banken dat hieraan meewerkt is eerder beperkt (momenteel nog maar één) maar voor een groot bedrijf als een krant, kan het geen probleem zijn om eens naar Laarne te komen. Schuld is haalbaar, zoals de wet zegt ... 

Maar de krant wenst niet in te gaan op mijn voorstellen. Daarom heb ik maar op een officiële manier gehandeld, en de krant in gebreke gesteld, en een klacht ingediend bij zowel PPP als bij de ombudsdienst. Ik weet dat het ook niet veel zal helpen, maar het geeft mij wat gemoedsrust. 

Ik heb de krant in gebreke gesteld, en een klacht ingediend bij zowel PPP als bij de ombudsdienst

Verdere opzoekingen leert ons immers dat de problemen met PPP niet nieuw zijn, en dat er al veel klachten waren over dat bedrijf, vooraleer ze het contract voor de krantenbedeling binnenhaalden. 

Zo lezen we op de website van VRT 'dat de Franstalige krantenuitgevers erg ontevreden zijn over de dienstverlening van PPP in Brussel. Lapresse.be, dat de uitgevers van kranten als Le Soir, La Libre Belgique en La Capitale overkoepelt, beweert dat er de afgelopen 12 maanden meer dan 30.000 klachten over de krantenverdeling in Brussel waren in 2024. Veelal gaat het over kranten die te laat of helemaal niet geleverd worden.' 

Goedkoop is dus vaak duurkoop, of gaat ten koste van de dienstverlening ... 

Pas toch op!

03-03-2025

Doe je ook soms/geregeld aan kinderoppas voor een of meer van de kleinkinderen? Als je dat doet, dan gebeurt dat meer dan waarschijnlijk gratis (tot spijt van diegenen die menen dat ‘gratis’ niet bestaat). Alleen zou je daar, om economische redenen, eigenlijk mee moeten ophouden. Waarom, zeg je? Wel, als grootouders aan opvang doen, dan draagt dat niet bij tot het Bruto Binnenlands Product. Met andere woorden: als de opvang door andere mensen gebeurt, tegen betaling, dan heeft die opvang wél economisch belang. 

Als grootouders aan opvang doen, dan draagt dat niet bij tot het Bruto Binnenlands Product

Natuurlijk wil ik er hier niet voor pleiten dat alle grootouders zich nu dringend laten vervangen door betaalde opvangkrachten. Integendeel. Wat ik duidelijk wil maken, voor zover dat nog niet voor iedereen klaar is, is dat er heel wat werk verricht wordt dat niet in die economische statistieken terechtkomt. Niet alleen de kinderoppas, maar b.v. ook alle huishoudelijk werk, de zovele activiteiten in het vrijwilligerswerk, enz. Het leven terugbrengen tot financiële berekeningen en statistieken is het leven tekortdoen. Wat een geluk immers dat er zoveel leven is buiten die cijfers. Het jammere is dat we op basis van alle berichten die over onze hoofden worden uitgegoten, wel zouden denken dat alleen het meetbare en telbare van belang is. 

Dat betekent ook dat niet de koopkracht de kern van het bestaan moet zijn, maar wel de leef-kracht

Het is echt dringend tijd dat we de economie en al haar aanhangsels weer de plaats geven die ze verdient, dat wil zeggen als hulpmiddel voor het leven. Ten dienste van het leven en niet omgekeerd zoals wij in onze wereld zijn gaan geloven. Dat betekent ook dat niet de koopkracht de kern van het bestaan moet zijn, maar wel de leef-kracht. In plaats van steeds meer en meer te kopen vanuit het waanidee dat we dan ook meer hebben en dus meer zijn, moeten we gewoon meer aandacht geven aan het leven. Want als dàt op is, dan blijft er voor ons van de rest niets meer over. 

Hard labeur

14-02-2025

Het is de laatste weken weer duidelijk geworden. De jacht op mensen die niet werken, is geopend. De leefloners moeten aan het werk worden gezet, het kan immers niet dat ze een vergoeding krijgen waar ze niets voor moeten doen. Hierbij vergeten de meesten wel dat het niet echt een grote gunst is om van een leefloon te moeten rondkomen. Wie in die categorie valt, kan zich zeker niet te veel permitteren. 

Wie er eens goed over nadenkt, kan besluiten dat werken iets is dat wordt opgedrongen

Hoe dan ook leeft de dwanggedachte dat meer mensen moeten werken. De hardwerkende Vlaming komt altijd op het toneel als het hierover gaat. Maar wil die Vlaming echt wel zo hard werken? Wie er eens goed over nadenkt, kan – vaak uit eigen ervaring – besluiten dat werken iets is dat wordt opgedrongen. Nogal wat arbeid is immers niet bijzonder aantrekkelijk. Wie zo’n job heeft, gaat meestal werken omdat hij of zij niet anders kan. Zodra de gelegenheid zich voordoet, legt men het werk immers aan de kant. Vandaar de vele bars en feestjes die de weekends moeten vullen. Velen willen zoveel mogelijk ontsnappen aan dat werk. Net diegenen die die onaantrekkelijke en/of vervelende jobs invullen, vinden het meest dat de niet-actieven gestraft moeten worden. Eigenlijk zouden velen liever zelf niet of minder actief zijn, maar zij hebben het geld nodig voor die QLed-tv of die citytrip naar ergens een eind weg. Mochten ze de Lotto winnen, dan gingen ze direct in levenslange vakantie.

Vandaar de vele bars en feestjes die de weekends moeten vullen, velen willen zoveel mogelijk ontsnappen aan dat werk

Daarom wil ik hier pleiten voor meer begrip voor diegenen die afhankelijk zijn van een tegemoetkoming, in welke vorm dan ook. De meesten van die mensen zijn echt niet te benijden. Omdat er een deel van die groep liever profiteert van de maatschappij, worden ze allemaal slecht bekeken. Zou het niet beter én socialistischer zijn dat we ons echt bekommeren om die mensen die onderaan de maatschappelijke ladder zitten? Of willen we enkel socialist en sociaal zijn voor diegenen die het beter hebben? Ik heb alvast mijn keuze gemaakt. 

UNO

14-02-2025

We hebben een nieuwe regering. 
Daarover heb je al uitvoerig alles kunnen vernemen. 
Ik heb de indruk dat er nog nooit zoveel inkt vloeide over alle plannen die in een regeerakkoord worden opgenomen. Dat is goed, maar toch lijkt het alsof de goegemeente een paar belangrijke dingen over het hoofd ziet. Echt belangrijke dingen dan. Ik heb het dan over de plannen van de president van Verenigde Staten van Amerika. 

Zo lijkt het alsof Trump het plan heeft opgevat om de UN (de Verenigde Naties) te ontmantelen. 
Stap voor stap ontrekt hij middelen aan deze organisatie. En Amerika is de grootste financier van de UNO. 

Heel wat mensen liggen niet wakker van de UN. Wat meer is, een korte bevraging bij mijn vrienden en kennissen leerde mij dat die organisatie zeer weinig gekend is. Nog minder waarvoor ze staat. 

Dat is verontrustend. Onder het credo 'nooit meer oorlog' na de eerste wereldbrand, werd de Volkenbond opgericht. Deze organisatie slaagde er niet in om een grote wereldoorlog te vermijden. 

Heel wat mensen liggen niet wakker van de UN

Na deze tweede wereldoorlog werd de UNO opgericht (nadien werd de naam afgekort tot UN)

Belangrijk verschil met de Volkenbond, is dat de UN wel kan beschikken over een leger; de zogenaamde 'blauwhelmen'. Zowat alle landen ter wereld maken er deel van uit. 

In de schoot van de UN werden diverse agentschappen en nevenorganisaties opgericht. 
De meest bekende daarvan zijn o.a. de Wereldbank, het IMF, Unicef, het hoog commissariaat voor de vluchtelingen, de Wereld Gezondheidsorganisatie …

De impact van de UN kan moeilijk overschat worden. Regeringen zijn gebonden aan de afspraken die werden gemaakt binnen de schoot van deze organisatie, en inderdaad, vaak lijkt dat een beperking. Zo zal de wereld gezondheidsorganisatie (WHO) verplichtingen opleggen aan landen ten einde de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen. Wellicht heeft deze werkwijze ervoor gezorgd dat zeer besmettelijke virussen zoals ebola zich niet verder konden verspreiden. 

Trump wil hier de stekker uittrekken. 
Ook de Israëlische regering heeft al te kennen gegeven niet hoog op te lopen met deze organisatie. 

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) legt verplichtingen op aan landen om de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen, wat mogelijk heeft bijgedragen aan het indammen van zeer besmettelijke virussen zoals ebola

Toen Netanyahu de Blauwhelmen vroeg om 'uit de weg te gaan' was dit een directe aanval op het bestaan van de UN zelf. Dat bepaalde landen problemen hebben met de UN lijkt logisch. Zo is de Israëlische regering al diverse malen veroordeeld, ondanks de vele veto's die de Verenigde Staten als permanent lid van de Veiligheidsraad inriep. 

Dat vetorecht is m.i. een fout in de creatie van deze organisatie. De vijf permanente leden van de Veiligheidsraad zijn de overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog. Zij hebben elk een vetorecht over te stemmen resoluties. Dat maakt echte veroordelingen, of ingrepen zo goed als onmogelijk. 

Maar dat is zeker geen reden om de organisatie af te schaffen. 
De Volkenbond slaagde er niet in om het uitbreken van een grote wereldbrand te voorkomen. 

Ik hoop dat het ontmantelen van de UN een einde zal nemen, want het risico op het uitbreken van een wereldwijd conflict neemt er alleen door toe. 

Het ontmantelen van de VN vergroot het risico op een wereldwijd conflict

Stel dat de VS daadwerkelijk besluiten om de VN te ontmantelen of hun betrokkenheid op een significante manier te verminderen, dan zou dit verstrekkende gevolgen hebben. Ten eerste zou een dergelijke stap de internationale samenwerking ernstig onder druk zetten. De VN speelt een cruciale rol in het faciliteren van dialoog tussen landen, het coördineren van humanitaire hulp en het aanpakken van mondiale vraagstukken zoals klimaatverandering en terrorisme.

Daarnaast zou de ontmanteling van de VN kunnen leiden tot een toename van unilaterale acties door landen, waarbij nationale belangen meer op de voorgrond komen dan collectieve verantwoordelijkheden. Dit zou kunnen resulteren in een fragmentatie van het internationale systeem, waar landen in plaats van samen te werken, meer gericht zijn op eigenbelang.

De gevolgen voor de wereldorde zouden enorm zijn. De VN is niet alleen een platform voor diplomatie, maar ook een symbool van mondiale solidariteit en samenwerking. De afbraak van deze instelling zou de weg kunnen vrijmaken voor een wereld waarin conflicten vaker escaleren en waar er minder ruimte is voor dialoog en samenwerking.

Hopelijk is iedereen zich daar ook voldoende van bewust. 

Film: Skunk

11-02-2025

JEUGDZORG AAN DE KAAK GESTELD

In het boek Skunk, de geur van een destructief leven, schreef Geert Taghon mij eigenhandig een boodschap op de eerste pagina: ‘omdat elke jongere recht heeft op zijn verhaal’. Mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd. Ik las het boek in één ruk uit … en bleef verweesd achter. Meer zelf: ik was helemaal van mijn à propos. Is dit allemaal niet verzonnen? 

Helaas niet. Het is de harde realiteit. Meer dan twintig jaar werkte Taghon in de wereld van de kinder- en jeugdpsychiatrie. Maar het is vooral de laatste zeven jaar binnen de forensische jeugdpsychiatrie die de aanleiding waren tot dit boek. 

Een verfilming van het boek bleef niet uit. De gelijknamige film werd vorig jaar vertoond op FFO (Filmfestivaloostende) in het kader van de Dag van de Jeugdzorg. De Belgische regisseur Koen Mortier neemt de regie in handen. Mortier debuteerde in 2007 met Ex-Drummer naar de gelijknamige roman van Herman Brusselmans), gevolgd door 22 Mei (2010) en Engel (2018).

Als hij tenslotte door de Sociale Dienst in een jeugdinstelling wordt geplaatst, krijgt hij af te rekenen met harde regels, wetten èn misbruiken

Het hoofdpersonage is Taho (fenomenale vertolking van Thibaud Dooms). Zeventien. Hij draagt oorringen en heeft een tatoeage. Op zijn linkerwang is er een klein litteken. Menigmaal wordt hij opgesloten in een vochtige, donkere kelder waar hij steeds opnieuw naar dezelfde indianenfilm kijkt. Zijn vader (Colin H. van Eeckhout), gewelddadig en onvoorspelbaar, noemt hij ‘cowboy’. Zijn moeder (Sarah Vandeursen) noemt hij ‘cowgirl, een sloerie, een slet.’ Mishandeling, seks, drugs maken deel uit van zijn dagelijks leven. Als hij tenslotte door de Sociale Dienst in een jeugdinstelling wordt geplaatst, krijgt hij af te rekenen met harde regels, wetten èn misbruiken. Hulp van zijn begeleiders (Natali Broods, Boris Van Severen, Dirk Roofthooft) baten niet steeds. Zijn verleden blijft hem achtervolgen. Er rest hem niets anders dan wraak nemen … om te kunnen leven!

Er rest hem niets anders dan wraak nemen … om te kunnen leven!

Rauw, misselijkmakend. Zo kan Skunk, over kansarmoede, kinderverwaarlozing en jeugdzorg, worden samengevat. Mortier schudt niet enkel het publiek wakker maar tevens de politiek. De harde structuren, het gebrek aan liefdevolle relaties en de 3 x 7 wisselende opvoedersomkadering in de gesloten instellingen doen bij dergelijke jongeren niks meer dan het mee ‘opsluiten’ van hun gevoelens van haat en agressie. Na de jaren van onderdrukking komen deze verdrongen gevoelens onvermijdelijk tot uitbarsting in vaak gruwelijke feiten.

Problemen in de jeugdzorg blijven een heikel punt, net als de wachtlijsten bij gesloten jeugdinstellingen. Er zijn verschillende redenen waarom jongeren in instellingen terechtkomen, maar de kern is vooral dat probleemgezinnen moeilijk te bereiken zijn voor de hulpverlening. 

‘De hulpverleners ontbreekt het alleszins niet aan goodwill, maar zij botsen op een aantal grote problemen: te veel agressie, te weinig ondersteuning en te kleine budgetten’, schrijft Taghon. 

Skunk werd bekroond met de Prijs van de Jeugdjury op het Tallinn Black Nights Festival en Mortier kreeg ook een speciale vermelding van de internationale Jury omwille van ‘zijn talent om authentieke momenten te creëren met cinematografische beelden en onvergetelijke, beklemmende scènes'.

Geen opwekkende maar wel een noodzakelijke getuigenis!

Boek: Wij Roma

11-02-2025

GENUANCEERDE GESPREKKEN MET ROMA, OPGETEKEND DOOR EEN NIET-ROMA

"Al onze kinderen moeten leren tellen, dát is het allerbelangrijkste. Slimme meisjes zijn nergens goed voor, ze zorgen alleen maar voor problemen. Wij lezen niet, wij leven. Wij, Roma, doen niet aan later. Wij leven ‘nu’. Wij zorgen voor elkaar. De kinderen van onze zonen zijn belangrijker dan die van onze dochters. Wij, Roma, geloven meer in mirakels dan in dokters. Lichaamsvochten raken we niet aan, paardenvlees eten we niet. Dat is heel erg ‘marime’(vies). Onderhandelen is onze specialiteit. Doordat de wereld ons discrimineert, trekken wij ons nog meer terug, en wantrouwen wij die buitenwereld nog meer, met alle gevolgen van dien. Onderwijs is hét wapen tegen honger, tegen armoede en tegen stigmatisering". 

De kinderen van onze zonen zijn belangrijker dan die van onze dochters

Dit en nog veel meer korte en lange getuigenissen (negenennegentig in totaal) in Wij Roma van Margot Vanderstraeten, die onder de indruk was van het boek A false dawn. My life as a gypsywoman in Slovakia van Ilona Lacková.  Vanderstraeten is bekend van de bestseller Mazzel tov (2017) en Minjan (2021) waarin ze de deur van de orthodox-joodse gemeenschap op een kier zette. 

Wij Roma is geen studie over Roma maar een bundeling van verhalen van Roma, over Roma, opgetekend door een gadzje (zoals Roma niet-Roma noemen). De auteur biedt ons, via een heldere stijl, een inkijk in deze zeer gesloten – én zeer gemarginaliseerde – gemeenschap. Ze nam vele aparte gesprekken op, vooral met vrouwen omdat deze spraakzamer en opener waren dan mannen. Alle geïnterviewden wonen – met of zonder geldige verblijfspapieren – in ons land en alle ontmoetingen vonden in Vlaanderen en Brussel plaats, op die in het bedevaartsoord van het Zuid-Franse Saintes-Maries-de-la-Mer na. Delicate thema’s zoals kindhuwelijken, analfabetisme, kansarmoede, man-vrouwverhoudingen, religie, gezondheid,  bedelpraktijken, komen aan bod. 

Wij Roma is geen studie over Roma maar een bundeling van verhalen van Roma, over Roma, opgetekend door een gadzje (zoals Roma niet-Roma noemen)

De inleiding omvat algemene informatie over o.a. hun taal (het Romanes die verwant is aan het Sanskriet, en dus aan India, het land waar de oorspronkelijke Romastammen vandaan komen). Op de Roma-vlag (weergegeven op de binnenflap van het boekomslag) prijkt het felrode wiel met zestien spaken die symbool staan voor hun reizende volk. De vlag, bij niet-Roma amper bekend, werd in het leven geroepen in 1933 door enkele zelfbewuste Roemeense Roma-organisaties die opkwamen voor de eigenheid en de rechten van hun volk. Het is pas in 1971, op het eerste Internationaal Romani Congres, dat de wimpel als officiële Roma vlag werd erkend. 

De auteur stelt dat de geschiedenis van de Roma zo complex, zo krachtig èn zo tragisch is en hun diversiteit zo enorm dat geen enkele vlag de lading kan dekken.

‘Dat er van één Roma-gemeenschap kan gesproken worden is nefast. Er zijn er talrijke en ze verschillen grondig van elkaar. Als er één kenmerk alle Roma wereldwijd met elkaar verbindt, is het, naast hun gemeenschappelijke etnische identiteit, misschien wel juist hun grote diversiteit, die het resultaat is van hun souplesse én van hun volharding’, - schrijft Vanderstraeten.

Net als Mazzeltov en Minjan is Wij Roma een vlot geschreven boek van een begenadigd auteur die nieuwsgierigheid opwekt naar het dagelijks leven van gesloten gemeenschappen! Vlug aanschaffen deze pageturner! 

Voor wie de klokken komen …

05-02-2025

Februari is begonnen en dan komt de lente stilaan in zicht. Dat moeten ze in sommige winkelketens toch gedacht hebben, want de paaseieren zijn al gelegd. Je houdt het toch niet voor mogelijk? Nog maar net zijn de kerstgekte en de wintersolden voorbij en daar wordt de paasklok al aangekondigd. Tussendoor nog snel even Valentijnen, want daar is ook nog wel wat mee te verdienen. Kortom, het jaar wordt opgedeeld in koopseizoenen. De burger is straks alleen nog consument, zolang hij nog wat geld te spenderen heeft.

Nog maar net zijn de kerstgekte en de wintersolden voorbij en daar wordt de paasklok al aangekondigd

Natuurlijk, de economie moet draaien en de concurrentie is scherp. Maar moeten we dan ook aanvaarden dat de kalender voortdurend weken vooroploopt op de feiten? Is het ook maar enigszins gezond dat de kooplust het meer en meer haalt van de levenslust? Want, zeg nu zelf, zijn de mensen vandaag de dag dan zoveel tevredener (ik durf het woord ‘gelukkiger’ nog niet te gebruiken) nu ze zonder onderbreking geld moeten uitgeven? Voortdurend komen er berichten over de koopkracht die beschermd moet worden, maar als die enkel dient om meer uit te geven dan gezond is, dan moeten we ons toch vragen stellen. Vroeger hebben onze grootouders ervoor gevochten om wat over te hebben om eens iets meer te kunnen kopen dan de dagelijks noodzakelijke dingen. Toen konden mensen niet te veel kopen, alvast weinig meer dan ze aankonden. 

Vroeger hebben onze grootouders ervoor gevochten om wat over te hebben om eens iets meer te kunnen kopen dan de dagelijks noodzakelijke dingen

Maar dankzij de kredietkaarten en de aanhoudende jacht op meer en nieuw wordt de echte koopkracht aangetast door het te veel uitgeven. Velen lopen dan ook gebukt onder leningen waar ze jaren aan moeten afbetalen. Was het dan nog om een degelijk eigen huis te verwerven, dan zou je dat nog kunnen aanvaarden. Maar tegenwoordig krijg je alles op afbetaling. Gevolg: velen lopen recht in de val. De strop rond de hals verhindert een vrij leven, genieten van wat men zich kan permitteren. Daarom: laat die paaseitjes in de rekken liggen. Vergeet de kooplust en herwin de levenslust. Echt waar, een goedkope remedie. Word weer vrij om niét te kopen. 

Ziende blind?

04-02-2025

Naarmate we wat ouder worden, gaan sommige dingen wat moeizamer of niet meer. We lopen wat minder soepel, hoewel enkelen er alles aan doen om voldoende te bewegen. We horen een stuk minder goed en dragen dus extra oortjes. Maar wat we meestal wel goed kunnen blijven doen, is kijken. Dat gaat vanzelf. 

Maar wat we meestal wel goed kunnen blijven doen, is kijken

Het is dan ook geen wonder dat veel senioren elke dag uren, om niet te zeggen meer dan de helft van de dag, voor de televisie doorbrengen. De gemakkelijkste huisgenoot die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat ons bezig kan houden. We hoeven er geen moeite voor te doen, één klik op een knop volstaat. Daarna blijft nog één activiteit over: kijken. Wat er ook (maar) te zien is, er wordt gekeken. De tijd  is al lang voorbij dat er vragen werden gesteld bij wàt er te zien is. Alles is blijkbaar interessant, want de televisie brengt de wereld in onze huiskamer. Of dat was toch wat jaren geleden als slogan werd gebruikt. 

De vraag is wel welke wereld en of die wereld die wordt aangeboden, wel zo echt is. De kijker krijgt inderdaad van alles te zien, maar of dat ook maar enige kijkwaarde heeft, wordt niet meer gevraagd. Ergens een voetbalwedstrijd? Een half uur vóór het begin en even lang daarna wordt er gekeken, want er zijn voor- en nababbels. Ook ander ‘nieuws’ is vaak vulling zonder voedingswaarde. Zo ook nu de met veel gedruis aangekondigde inauguratie van de Amerikaanse leider. Een ‘plechtigheid’ waarbij eigenlijk niets gebeurt, dan de herhaling van enkele ceremoniële handelingen en wat praatjes. Die praatjes en dan nog meer commentaar. Het is eigenlijk ook geen gebeurtenis, in de zin van iets dat gebeurt, maar een opvoering, een heel middelmatig toneelstukje. En toch kijkt een groot deel van de wereld zich daar blind op. Voorbeelden als deze zijn talloos.

Ook ander ‘nieuws’ is vaak vulling zonder voedingswaarde

Zouden wij, lieve lezers, ons niet moeten verzetten en de kijkcultuur vervangen door een doe-cultuur? Misschien is het voor ons levensgenot toch beter zélf met dingen bezig te zijn en ons eigen geestelijk voedsel te zoeken dan passief te kijken naar wat voor ons wordt afgedraaid? “Ontwaakt”, … (zo begon ooit een opstandige tekst) en maak er weer iets van. We zijn sterker dan men denkt!

Beslissingen

28-01-2025

Mijn echtgenote en ik hebben een afspraak. 
Een regeling, zeg maar, om ons huwelijk goed te laten functioneren. 
Die afspraak is er spontaan gekomen, voordat we gehuwd waren. Een soort automatisme, zeg maar. 

Die afspraak luidt dat we elk verantwoordelijk zijn voor bepaalde beslissingen, en dat we niet op elkaars terrein komen. Zo is mijn echtgenote verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote. Zo beslist mijn echtgenote over de auto waarmee we rijden, welke reis we maken, welk huis we bewonen, of we kopen of huren … noem maar op, de kleine dingen des levens dus. Ikzelf ben bevoegd over zaken als de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, de Amerikaanse verkiezingen, de regeringsvorming in België, … de echt belangrijke dingen, zeg maar. 

Mijn echtgenote is verantwoordelijk voor alle kleine beslissingen in ons leven. Ikzelf voor de grote

En tot voor kort werkte dat prima: ze moeide zich niet met mijn beslissingen, en ik niet met de hare. 
Maar nu dreigt er een probleem. 
En dat probleem heet Trump. 

Dat komt zo

Trump wil Groenland kopen. De reden is dat er nogal wat delfstoffen te vinden zijn op dat grote eiland. Deze delfstoffen waren tot voor kort moeilijk ontginbaar, maar door de opwarming van de aarde lijkt dat in de nabije toekomst veel eenvoudiger te worden. Deze delfstoffen zijn blijkbaar onmisbaar voor ons hedendaagse leven. Ze zitten in batterijen van auto's, in smartphones en in tal van elektronische zaken. 

En over die zaken is mijn echtgenote bevoegd. 

Hij doet er goed aan Groenland te kopen, want anders zullen de Chinezen het doen. En wat moet ik met een Chinese smartphone? Ze vroeg het mij onlangs. 

Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons

Maar de verhouding tussen China en de Verenigde staten is net mijn bevoegdheid, dus hier kregen we een echt conflict. 

Lap, dacht ik, hij is nog niet aan het bewind, en hij slaagt er al in om tweedracht te zaaien tussen ons. Wat moet dat geven op wereldvlak?

Zo worden onze goed verdeelde bevoegdheden zomaar door mekaar gehaspeld, en we staan erbij en kijken er naar. Ik heb vaak de indruk dat ook onze leiders erbij staan en er naar kijken. Kijken met stijgende verbazing voor zoveel ‘stokingsdrang’. 

Stokingsdrang is voor mij het woord van het jaar, omdat het aangeeft dat iemand de drang voelt om ruzie te stoken waar het kalm was, onrust te zaaien waar tevredenheid heerste. 

Misschien moeten we een andere afspraak maken, eentje waar Trump geen vat op heeft. Maar dat zal wel enig denkwerk vergen. 

Goede voornemens

28-01-2025

Het zijn solden.
Met die woorden opende mijn echtgenote de eerste werkdag van het nieuwe jaar. Eindelijk is die idiote koppelverkoop gedaan, en beginnen de echte afprijzingen. 

Daar gaan mijn goede voornemens dacht ik toen. Immers, met de deelname aan de koopwoede van de soldenperiode zal ik niet één maar wel twee voornemens overtreden.

Je bent alleen verantwoording verschuldigd aan jezelf

Het voornemen om niet teveel onnodige dingen te kopen is blijkbaar moeilijk aan te houden voor mijn echtgenote. Maar mijn belangrijkste goede voornemen van het jaar was dat ik mijn goede voornemens een wat langer leven wilde geven. Een voornemen dat de lente haalt, zeg maar. 

Maar nu ik erover nadenk, moet ik vaststellen dat de meeste voornemens nogal egoïstisch van aard zijn:

  • ik zal minder eten
  • ik zal minder drinken
  • ik zal beleefder zijn
  • ik zal harder werken
  • ik zal minder kopen
  • ik, ik, ik

Het is dus niet verwonderlijk dat die voornemens snel sneuvelen: je bent alleen verantwoording verschuldigd aan jezelf. En dat is wel heel gemakkelijk. Lukt het niet, dan is er maar 1 persoon waarop je kwaad kunt worden. Volgend jaar beter, zeggen de meesten dan. 

Daarom heb ik dit jaar een mix van goede voornemens gemaakt:

Een egoïstische: ik wil mijn goede voornemens tot na de lente aanhouden, en een minder egoïstische: de natuur kan op mijn steun rekenen. Het eerste voornemen is nu al om zeep; en ik kan op mezelf kwaad zijn, want ik hield mijn echtgenote niet tegen (maar misschien had zij het voornemen gemaakt om net veel te kopen). 

Mijn tweede voornemen zal ook moeilijk worden: geen vliegreizen, niet teveel verplaatsingen met de wagen, veel minder vlees eten, tegen iedereen die wil luisteren zagen over het klimaat en de natuur …  Ook bij dit voornemen zie ik problemen opduiken met mijn echtgenote. 

Misschien moeten we met z'n allen maar alle goede voornemens vervangen door één groot voornemen: proberen overeen te komen met onze naasten

Misschien moeten we met z'n allen maar alle goede voornemens vervangen door één groot voornemen: proberen overeen te komen met onze naasten. Onszelf en onze verlangens op de tweede plaats zetten, onszelf inleven in de ander, niet ons eigenbelang nastreven, wat meer altruïstisch zijn. 

Als we daarin slagen, dan komt de rest vanzelf wel goed.  

Als dat geen goed voornemen is, dan weet ik het niet meer. Nu maar hopen dat de rest volgt.

Abonneer op Plussers aan het woord