ROEKOE, ’t voorjaar in de kop

06-05-2025
Duif

 

Ik heb haar Roekoe genoemd. Ze zit al een paar weken te broeden in de dakgoot van onze Sint-Pieterskerk in Puurs. Het viel me op dat er steeds twee duiven op de rand van de zeker drie meter lange dakgoot heen en weer schoven. Volgens mij hadden ze ruzie. Ze schoven steeds van de buitenste kant van de dakgoot op naar de kerktoren toe. Daar loopt het dan helemaal uit de hand. De houtduiven halen dan alles uit de kast en vliegen elkaar letterlijk aan. Er ontstaat een flitsend en intensief gevecht, waarna ze aan het begin van de dakgoot even zitten uit te puffen. Algauw begint de hele vertoning - het lijkt wel een poppenspel, waarbij de ene de andere ervan langs geeft - opnieuw en schuiven ze langzaam maar zeker weer in de richting van de kerktoren, waar Roekoe op een slordig nestje van takjes onverstoorbaar in de koperen dakgoot zit te broeden.

Vliegende dino’s

Het vergt wel het nodige van je verbeelding om in deze tortellenden houtduiven de nazaten van de angstaanjagende en dodelijke dino’s van de beroemde films over Jurassic Park te zien. Je herinnert je vast wel de scène waarin een advocaat een groep investeerders vertegenwoordigt, zoals de huidige techbazen uit Silicon Valley. Hij wordt opgegeten door een Tyrannosaurus rex terwijl de man op het toilet zit. Het zal je maar overkomen. Even rustig je krantje lezen of met je maffiabaas in dat witte huis bellen, en dan komt er een woeste dino langs. Crunch, crunch … en dat was het dan!

Het vergt wel het verbeelding om in deze tortellenden houtduiven de nazaten van de angstaanjagende en dodelijke dino’s van Jurassic Park te zien

Vogels zijn de enige dinosauriërs die 66 miljoen jaar geleden de inslag van een enorme meteoriet hebben overleefd. Na een geologisch gezien korte nucleaire winter vlogen ze uit en veroverden ze de lucht. De eerste Europese duiven verschenen circa 23 miljoen jaar geleden in Frankrijk. Maar de natuurlijke evolutie van deze prachtige dieren begon pas echt te veranderen toen de mens zich er pakweg 5000 jaar geleden mee begon te bemoeien. De eerste rotsduiven (Columba livia), waarvan alle huidige duivensoorten afstammen, werden als voedsel nog met graan gelokt. Al snel ontdekte de mens de vele mogelijkheden van een duif. De poep is goede mest en hun wonderlijk richtingsgevoel maakt ze uitstekende postbezorgers, wat dan weer tot de postduif leidde. Mensen hebben duizenden jaren lang duiven gekweekt, met als resultaat meer dan 1000 verschillende rassen.

Houtduiven

Tijdens het jaarlijks door Natuurpunt georganiseerde Grote Vogelweekend tellen 10.000den Vlamingen de vogels in hun tuin. Dat doen ze, als burgerwetenschappers, al 22 jaar in januari. Dit jaar namen 58.000 Vlamingen eraan deel. Ze maken er meestal een vrolijk en gezellig gezinsgebeuren van. Steevast staat de houtduif of de vierde plaats, na de huismus, de pimpelmees en de vink. Op de speelplaats halen deze mooie vogels regelmatig de derde plaats, na de zwarte kraai en de kauw. Wij wonen naast een school met een speelplaats en zien inderdaad veel zwarte kraaien.

De houtduif is de grootste duif van Vlaanderen. En is 40- 42 cm groot. En weegt 275-700 gram. In de lente doen ze zich tegoed aan plantenknoppen en jonge plantjes. Na de zomer eten ze de mais en het graan dat de boer heeft achtergelaten op het veld. Ze eten ook eikels en beukennootjes. In de winter kiezen ze voor bessen van de klimop en de wortels van planten. Deze vogels hebben krachtige vleugels waarmee ze grote afstanden kunnen vliegen Ze hebben een kenmerkende witte vlek in de hals. Ze bouwen slordige nesten van takjes op de gekste plaatsen en leven gemiddeld drie jaar. Houtduiven kunnen tot zes legsels per jaar grootbrengen.

De zang van onze houtduif bestaat uit vijf lettergepen: koe-KOE-koe … koe-koe, wat, volgens Natuurpunt betekent “ik BEN een … hout…duif”

Duiven zijn mooie vogels, maar ze poepen vaak en veel op je balkon. Daarom hebben we duivenpinnen geplaatst, met als gevolg dat ze nu de ramen uitbundig versieren. Gemiddeld produceert een duif jaarlijks 10-12 kilo ... van je weet wel. De houtduif koert met diepe, grommende tonen en begint daarmee al vroeg in de morgen. De zang van onze houtduif bestaat uit vijf lettergepen: koe-KOE-koe … koe-koe, wat, volgens Natuurpunt betekent “ik BEN een … hout…duif”. Dit ezelsbruggetje heeft me inderdaad geholpen mijn Roekoe en haar vechtgenoten te herkennen.

Duiventoren
Links: De duiventoren van Manoir d'Ango uit 1532 gaf onderdak aan 3.200 duiven voor de consumptie. Duiventil voor stadduiven in Kortrijk, waarin de broedeieren worden verwisseld door kunsteieren om de kinderwens van de stadsduif in te perken. Rechts: duiventil, die te huur was voor een duivenkoppeltje dat niet kwam, in onze tuin.© Wikipedia en auteur.

Elitevogel

In de Oudheid waren de Perzen, de Grieken, de Romeinse keizers en de Egyptenaren hartstochtelijke duivenliefhebbers. Ze hielden er fokkerijen op na met duizenden vogels, die overwegend werden opgegeten. In de Middeleeuwen was het houden van duiven voorbehouden aan de adel en de geestelijkheid. De adel bouwde prachtige duiventorens en -tillen om duiven te fokken voor consumptie. Zo bestond de derde gang van het kroningsfeestmaal van Hendrik IV van Engeland op 30 september1399, uit: “geconfijte kweeperen, duiven, kwartels, zoete vla, vergulde gehaktballen en geglaceerde eieren.” De geestelijkheid bouwde grote aantallen nestkasjes in kerken en kloosters, waarbij de mest werd verkocht.

In de Middeleeuwen was het houden van duiven voorbehouden aan de adel en de geestelijkheid

De duif was van oudsher een nuttig dier en leverde huismiddeltjes tegen diverse ziekten en kwalen. Duivenvlees, -bloed en -lever werden gebruikt voor gezwellen, krop, haaruitval en geelzucht. Zelfs de mest werd gebruikt als huismiddeltje. Vermengd met honing en om de hals aangebracht verdreef het een keelontsteking.

In de vorige eeuw werden duiven een wijdverbreide hobby, die soms behoorlijk uit de hand kon lopen. Duivenkoten werden paleizen, waarin de kleine koerende dino’s worden verwend om toch vooral te schitteren in de vele wedstrijden. De Chinezen begonnen ineens grote bedragen neer te tellen voor de kampioenen.

Vliegende ratten 

Duiven hebben zich met veel gemak aangepast aan onze verstedelijkte omgeving. Nu de mens, en zeker de stadsmens, zo ver van de natuur afstaat is de duiventolerantie omgezet in duivenhaat. Ze worden tegenwoordig zelfs vliegende ratten of stadsterroristen genoemd.

Nu de mens, en zeker de stadsmens, zo ver van de natuur afstaat is de duiventolerantie omgezet in duivenhaat

Het is waar dat ratten verschillende ziekten overbrengen. Voorbeelden hiervan zijn salmonella, de ziekte van Weil, E. Coli, tuberculose, hondsdolheid, lintworm en tyfus. Duiven kunnen via hun poep ook een reeks van dergelijke ziekten overbrengen. Bovendien zijn ze 'opslagplaatsen' van voor hen niet schadelijke bacteriën die bij mensen wel tot ziekten kunnen leiden. Bizar is dat de stadsduif nu een vervuilde ‘bom’ is, door de opname van zware metalen. 

Gronings mopje

Stel je eens een mooi vlak landschap voor met weides en hier en daar een rustieke oude boom, waaronder een paar koeien gezellig liggen te herkauwen. Een oud Gronings grapje luidt als volgt. In die boom hebben een paar duiven ’t voorjaar in de kop. ’Roekoe!’, zegt de ene duif tegen de andere. Eén van de koeien denkt, lui liggend in de avondzon, “Gut, wat is dat toch vriendelijk van die duif”. Dat kan ze niet onbeantwoord laten en ze zegt heel enthousiast “Roe-duif!”.

Daar kan men in mijn geboortestreek behoorlijk om lachen. Zeker als het in het dialect, smakelijk wordt verteld. Maar toen ik deze mop onlangs gebruikte tijdens een lezing in Puurs, keek het publiek mij wezenloos aan. Men vroeg zich waarschijnlijk af wat er met de spreker aan de hand was. Niemand lachte. Ook niet toen ik uitlegde dat dit een grapje was.

Naschrift

Op Tweede Paasdagen zat Roekoe wat anders op haar nest. Dat trok mijn aandacht trok want na bijna drie weken is er uiteraard een band ontstaan. Ik zie iets donzig geels en pak mijn kijker die ik eens in een ondergrondse winkelgalerij in Kiev kocht. En ja hoor, Roekoe junior is driftig opzoek naar duivenmelk dat zich in de opgezwollen krop, een verbreding bovenin de keel, komt. Boeiend is dat de jongen zowel door de moeder als de vader(s) wordt gevoed.

Boek: Ouder worden

12-05-2025
Ouder worden


Ouder worden is een onderwerp dat ons allen bezighoudt. Waar komt die ineens vandaan? Hoe gaan we daarmee om? Hoe kunnen we nog een aangenaam, gevarieerd en betekenisvol leven leiden? Dienen er nog uitdagingen aangegaan? Dit zijn ook de vragen die de inmiddels 82-jarige Duitse auteur Elke Heidenreich zich stelt in haar boek Ouder Worden. Er was toch iemand die ooit zei: de kunst van het leven is om jong te sterven, maar wel zo laat mogelijk.

Er was toch iemand die ooit zei: de kunst van het leven is om jong te sterven, maar wel zo laat mogelijk

Ze stelt dat voor haar één ding duidelijk is: ze is een vrouw die nooit moeder is geworden (omdat ze het niet wilde, had op heel jonge leeftijd een abortus), die dus ook geen oma moet of mag zijn, die altijd alleen haar eigen leven kon leiden, die natuurlijk anders oud wordt dan iemand in gezinsverband. Het is dus een heel andere manier van leven. En een heel ander leven kent ook een heel andere ouderdom.

Heidenreich (debuteerde in 1992 met de verhalenbundel Kolonien der Liebe) studeerde theaterwetenschappen, werkte jarenlang voor de radio en televisie, was boekrecensent en journalist. Ze is single, heeft geen familie, haar huidige 28 jaar jongere levenspartner is een wereldvreemde musicus die als mantelzorger niet geschikt is. Dat is de realiteit. Daar stelt ze zich in. Vol enthousiasme blikt ze terug op een opwindend leven: 23 keer verhuisd, 23 woningen in acht verschillende steden met verschillende partners, uit elkaar gegaan en opnieuw begonnen. 'Een heel slopend programma', schrijf ze. Ook ziekten zijn haar niet bespaard gebleven, definitief afscheid nemen van vrienden ... maar telkens was er een nieuw begin.

Een heel ander leven kent ook een heel andere ouderdom

Tot op vandaag is Heidenreich teveel met leven bezig. Dus is denken aan de dood niet van toepassing. Over de dood zegt ze dat er heel verschillende manieren zijn, van heel wreed en eenzaam tot vredig en licht. Ze stelt zich de vraag waarom mensen niet accepteren dat niemand onsterfelijk is. Ze benadrukt het feit dat we niet allemaal even oud worden. Mensen die altijd hard gewerkt hebben, merken eerder dat ze oud worden en merken op latere leeftijd de gevolgen van hun leven, zoals lichamelijke aftakeling. Armoede, eenzaamheid, een leven vol zorgen: dit alles heeft invloed op ouder worden. Goed ouder worden is een gevolg van de omstandigheden in je leven, maar ook van het geluk dat je in je leven hebt gehad.

Heidenreich is zich zeer bewust van haar bevoorrechte situatie en toont in haar boek veel dankbaarheid. Herhaaldelijk legt ze uit hoe haar veilige leven nu een positieve invloed heeft op haar ouder worden. 'Dankbaar om oud te zijn in een democratisch land waar geen oorlog heerst', - schrijft ze. Ze kan blijven werken en genieten van het succes van dit dun hardcover boekje van 160 pagina's dat in Duitsland met meer dan een half miljoen exemplaren het bestverkochte boek van 2024 was.

Ze stelt zich de vraag waarom mensen niet accepteren dat niemand onsterfelijk is

Ouder worden (oorspronkelijke titel: Ältern) bestaat niet enkel uit de persoonlijke gedachten van de auteur maar ook uit een reeks literaire citaten van o.a. Simone De Beauvoir, Voltaire, Schopenhauer, Dylan Thomas, Oscar Wilde over ouder worden.

Enkele van mijn favoriete citaten zijn: 'Wanneer je wat onderneemt, in beweging blijft, je misschien maatschappelijk inzet, je leven structuur geeft, dan wordt gewoon voortvegeteren een vervuld bestaan. Mits je gezond bent natuurlijk. Al durf ik wel te beweren dat je eerder ziek wordt van nietsdoen dan van doen.'/'Ik zie de ouderdom niet als een vijand; eerder is de tijd de vijand, de verstrijkende, zo snel wegvloeiende tijd.'/'(...) Het gaat er niet om hoe óúd je wordt, maar hóé je oud wordt.'

Aanschaffen dit wijs, eerlijk èn persoonlijk boekje! En misschien zoals de auteur zich voorneemt nooit zinnen beginnen met 'vroeger ...' Vroeger was niet alles beter. En wat er vroeger was, dat boeit vandaag de dag geen hond meer. Leven in het nu. Leven alsof het je laatste dag is. Dat is de boodschap!
 

Film: Black Dog

05-05-2025

WONDERMOOIE PAREL OVER VRIENDSCHAP TUSSEN MENS EN HOND

Black Dog

 

In Black Dog (originele titel Gou zhen) van Guan Hu rijdt een bus met passagiers op een slecht geasfalteerde weg aan de rand van de Gobiwoestijn naar Chixia, een industriestad in het noordwesten van China, waar de Olympische Zomerspelen van Peking 2008 in aanbouw zijn. Een roedel wilde honden overmeestert hen en doet de bus kantelen. Iedereen stapt uit. Onder hen Lang (vertolkt door de Taiwanese topacteur Eddie Pang, bekend van o.a. Hidden Man), een voormalige beroemde stuntrijder in een circus en rockster. Nu zijn lange gevangenisstraf wegens vrijwillige doodslag op de neef van de lokale drugsbaron Butcher Hu erop zit, blijft hij het best uit diens buurt. Inmiddels is de stad veranderd. Veel mensen zijn gedwongen vertrokken. Gebouwen worden gesloopt om plaats te maken voor herontwikkelings- en sociale projecten. En er is een toename van zwerfhonden. Ze dwalen over voetpaden, slapen in vervallen gebouwen en bijten regelmatig bewoners. Er worden beloningen uitgeloofd aan mensen die ze weten te vangen.

De zwerfhonden dwalen over voetpaden, slapen in vervallen gebouwen en bijten bewoners. Er worden beloningen uitgeloofd aan mensen die ze weten te vangen.

Lang besluit zich onder de hoede van zijn oom Yao (Jia Zhangke, peetvader van de Chinese Arthousecinema) probleemoplosser en promotor van een hondenpatrouille, te plaatsen en een beloning voor elke gevangen wilde hond te aanvaarden. Een zwarte, broodmagere hond die mogelijks aan rabiës lijdt, kruist zijn pad. Lang is gek op de hond en adopteert hem, beschermt hem, leert hem reageren op een fluitje, temt hem met muziek, houdt hem aan zijn zijde, bouwt een zijspan aan zijn motorfiets om hem te vervoeren ...

Dit wrang verhaal vol geweld, angst en spanning evolueert al snel naar een sentimenteel melodrama

Algauw evolueert dit wrang verhaal vol geweld, angst en spanning, naar een sentimenteel melodrama. De zonsverduistering waar iedereen op wacht met het gitaararrangement van Pink Floyd's In the flesh, een nieuwsgierigaard die hangsloten en deuren opent en de dieren uit de dierentuin bevrijdt, de lege straten die zich vullen met dieren en ... Lang die de stad verlaat met een puppy in zijn rugzak. Het laat niemand onberoerd.

Eenzaamheid, nederigheid, vriendschap tussen mens en hond, en aandacht voor de veranderende omgeving zijn de belangrijkste thema's in deze wondermooie parel van de in Peking geboren Guan Hu (°1967), een pure indie-auteur en vervolgens regisseur van nationalistische en zeer succesvolle oorlogsblockbusters met een anti-Japanse (The Eight Hundred) en anti-Koreaanse (The Sacrifice) toon.

In Black Dog (vorig jaar bekroond met de Un Certain Regard-prijs op het Filmfestival van Cannes) vertaalt hij op een meesterlijke manier de evolutie van zijn land terwijl de adembenemende fotografie van Weizhe Gao zorgt voor een ongeziene fascinatie voor de desolate landschappen.

Bekijk hier alvast de trailer.

Film: The Outrun

11-04-2025

KRACHTIGE KIJK OP ALCOHOLVERSLAVING EN HERSTSEL            

Voor The outrun baseerde de Duitse cineaste Nora Fingscheidt (System Crasher, 2019) zich op de gelijknamige verslavingsmemoires uit 2017 (in het Nederlands uitgebracht onder de titel 'De Uitweer') van Amy Liptrot die meeschreef aan het scenario.

'Mensen die verdrinken veranderen in zeehonden. We noemen ze selkies’, oppert Rona (de Iers-Amerikaanse Saoirse Ronan, bekend van o.a. Lady Bird, Little Women en recent Blitz) aan het begin van de film. Ze speelt een 29-jarige Schotse biologe, geboren in Orkney, met een tragische jeugd achter de rug en worstelend met een alcoholprobleem en depressies. Na het verlaten van de ontwenningskliniek beslist ze het drukke Londen in te ruilen voor een rustig bestaan. Dit brengt haar naar haar thuis op een van de Orkneyeilanden waar ze tracht in het reine te komen met zichzelf en haar familie, maar vooral een poging wil doen om haar alcoholverslaving af te zweren.

Een meditatieve film over hoe alcoholverslaving van binnenuit verscheurt – en over de kracht van herstel

Het grootste deel van de film speelt zich af op de Orkneyeilanden, een afgelegen archipel in het noorden van Schotland, doordrenkt van folklore. Dit adembenemend, strenge landschap - de zwarte rotsen, de golven, de kaalheid van de aarde, de onstuimige zee - staat voor de gemoedstoestand en belevingen van Rona (haar eenzaamheid, haar isolement maar ook haar geloof in het mystieke). 

The Outrun is een verbluffende sfeervolle zelfs meditatieve film die een ongelooflijk krachtige kijk geeft op hoe alcoholverslaving iemand van binnenuit kan verscheuren, en de moeilijkheden die gepaard gaan met het overwinnen ervan. Het is ook een diep respectvol en ontroerend portret van het herontdekken van een thuis.

Topactrice Ronan is ronduit verbluffend, zonder meer de beste rol van haar carrière. Deze film maakt haar talent meer dan waar en zet Orkney op de kaart op een manier die maar weinig andere films hebben gedaan.

Veilig en/of vrij?

02-04-2025

Je doet er als stad alles aan om je ‘op de kaart te zetten’. Je betaalt duizenden euro’s om de Ronde van Vlaanderen in je centrum te laten aankomen. Maar dan plots krijg je veel meer aandacht omdat er in het Woonzorgcentrum onaanvaardbare zaken gebeuren. Het leven is niet eerlijk. Opeens sta je dan voor een paar weken overal in het nieuws. Natuurlijk, heel spoedig is die storm ook wel over, want er zal wel ergens een of andere BV een been breken of zijn kat verliezen en dan is dat hier allemaal vergeten. 

Plots krijg je veel meer aandacht omdat er in het Woonzorgcentrum onaanvaardbare zaken gebeuren

Intussen krijg je een luide roep om meer controle, meer veiligheid, meer ‘procedures’. Kortom, men wil alles nog wat meer reglementeren. Want, veiligheid is het allerbelangrijkst. Natuurlijk, we moeten durven veronderstellen dat mensen in een WZC veilig kunnen leven. Het soort mishandelingen die in Oudenaarde gebeurd zijn, kan echt niet. Politie en justitie zullen daar dan ook terecht tegen optreden. Het tumult in de media en de lokale politiek zou daar ondergeschikt aan moeten zijn. 

Eén zaak is echter zeker: niemand kan zulke dingen helemaal voorkomen. Mensen zijn vaak  onvoorspelbaar en oncontroleerbaar. Dat lossen we met geen enkele wet, regel of procedure op. Tenzij we natuurlijk tot in het extreme willen gaan en een politiek systeem uitbouwen waarin de controle en de veiligheid boven alles gaan. Waarin de ene de andere controleert en alle fouten, vergissingen, tekortkomingen onmiddellijk gemeld worden. Zo’n systeem heeft al bestaan en bestaat nog, maar wij zijn blij dat dat niet bij ons is. We veroordelen landen die op die manier werken. De hele roep om die wandaden te voorkomen door nog meer regeltjes en rapporten is dan ook kortetermijnpolitiek. 

Mensen zijn vaak onvoorspelbaar en oncontroleerbaar, dat lossen we met geen enkele wet, regel of procedure op

Pleit ik voor straffeloosheid? Zeker niet. De daders moeten op een goede manier worden aangepakt, vooral met het oog op de/hun toekomst. De slachtoffers moeten worden geholpen. Maar voor de rest moet het vertrouwen in de ander worden hersteld. “De meeste mensen deugen”, schreef een Nederlandse journalist in zijn boek en laat dat het uitgangspunt zijn waarmee we naar de wereld kijken. Het maakt het leven alvast een stuk positiever en aangenamer. 

Wandeling in Tekbroek

27-03-2025
Tekbroek
Tekbroek neemt je mee terug in de tijd. ©Jan Stel

Het is goed wandelen in Puurs. Binnen een paar minuten zijn wij in de natuur, vanaf het Kerkplein, met zijn mooie gerestaureerde witte Brabantse kalkzandsteen toren. Wat wij tegenwoordig nog de natuur noemen. Je weet wel, weiden en bossen met vooral keurig aangelegde wandelpaden. Maar met de trage wegen, is het wel degelijk genieten van de omgeving van ons dorp. Tekbroek is het oudste groengebied van Puurs, langs de Vliet, één van de vele beekjes van het Schelde.

‘Honden aan de leiband’-pad

Omdat het mooie lenteweer ons de ‘we trekken er even op uit’ kriebel bezorgde, lieten wij de Zevende Dag voor wat het was. Al snel zijn we bij het begin van onze wandeling aan een doodlopende weg: het ‘Honden aan de leiband’-pad.

Het eerste stuk is boerenland, met hier en daar nog echte akkerbouw. Daar groeien dan de aardappelen, de mais, de bloemkolen onder grote lappen plastiek en de beroemde witte asperges in de typische aspergeruggen. Links grenst het pad aan grote tuinen, waar weiden met pony’s zijn en de wat verwilderd ogende tuin van een lokale bioboerin.

De hond is het slachtoffer van luie baasjes die het vertikken de verplichte poepzakjes te gebruiken en wordt, zonder daar enig besef van te hebben, een terrorist

Het blauwe bord van het ‘Honden aan de leiband’-pad is splinternieuw. Het duidt op een al lang sluimerend conflict tussen bewoners en eigenaren van honden die hier hun trouwe viervoeter komen uit laten. Het was ons opgevallen dat je daar moet uitkijken waar je loopt, vanwege de vele hondendrollen. Op zekere dag had iemand er rode cirkels rond gemaakt. Die vielen tenminste op. Volgens mij was het een nieuw soort realistische verkeersbord, met gewoonlijk een stevige bruine jongen in het midden.

Tekbroek
Sprekende beelden van een sluimerend conflict tussen mensen. Midden: ‘Neem je LIEVELINGS-KAKJE mee in een ZAKJE’. ©Jan Stel

In feite is de hond het slachtoffer van luie baasjes die het vertikken de verplichte poepzakjes te gebruiken. Zo wordt de trouwe viervoeter, zonder daar enig besef van te hebben, een terrorist. Dit bord is duidelijk het gevolg van grote ergernissen over het veelvuldige poepgedrag van de honden. Het is waar; niets is zo vervelend als in je achtertuin uitglijden door de hondenpoep. Ik vraag mij af of het aanlijnen van de trouwe huisvriend wel een garantie is dat de drollen verdwijnen.

De Tekbroek wandeling is één van onze mooiste wandelingen, vanwege de afwisseling van bewerkte akkers, de oprukkende ‘verpaarding’, de bioboeren en dan het echte Tekbroek landschap als beloning. Door de verpaarding krijgt het landschap een wat rommelige aanblik. Overal zie je prachtige gerestaureerde hoeves met paarden. Dit proces slokt steeds meer kostbare landbouwgrond op. Het is ook een signaal van onze welvaart, waardoor de natuur steeds minder kansen krijgt. Vertuining van landbouwgrond is ook een verschijnsel dat je hier tegenkomt. In beide gevallen verdwijnt het land waar de boer eens zijn mest uitreed, waardoor je kon genieten van de landelijke geuren.

Tekbroek, even terug in de tijd

Tekbroek bevindt zich op de rechteroever langs het Scheeveld, dat een lokale naam is voor de in hoge mate gekanaliseerde Vlietvallei. Je vindt hier een typisch broekbos. Dit natuurgebied is maar liefst 17 hectare groot. De gemeente doet er alles aan om van het steeds dichter bebouwde Puurs, een dorp met veel groen te maken.

Voor mij is het mooiste plekje van Tekbroek een afgesneden, kronkelende Vliet-arm. Die geeft ons – als je de bebouwing die soms door de bosrand heen schijnt even vergeet – een vluchtige indruk van de Vliet in lang vervlogen tijden. Toen was het één van de vele smalle kronkelende beekjes in de bijna onbewoonbare en onbegaanbare Schelde delta.

Het was een tijd waarin onze verre voorouders nog een onderdeel van de natuur waren, waarin men slechts nam wat men nodig had, zonder de omgeving blijvend te beschadigen

Dit kleine kronkelende stukje natuur, met rottende omgevallen bomen, doet je denken aan het Holocene klimaatoptimum van 7000-5000 jaar geleden. Dat was, tijdens een natuurlijke klimaatverandering, een warme periode na de laatste IJstijd. Soms werd de stilte doorbroken door groepjes jagers die met een bootje het gebied in trokken om naar voedsel te zoeken. Toen dicteerde de natuur nog wat de jagers wel en niet konden doen. Het was een tijd waarin onze verre voorouders nog een onderdeel van de natuur waren. Een tijd waarin men slechts nam wat men nodig had, zonder de omgeving blijvend te beschadigen.

Vermenselijking van de natuur

Dat landschap is nu grotendeels verdwenen door de steeds maar toenemende menselijke activiteiten. Langzaam maar zeker ‘veroverden‘ wij de natuur. Op den duur begonnen we zelfs, gesteund door de kerk, te denken dat wij de natuur in opdracht van God verder moesten vervolmaken of dat wij er de rentmeesters van zijn. Hierdoor kwamen wij juist steeds verder van de natuur, waarvan we een onderdeel zijn, af te staan. Hoe het vroeger was kunnen we nu nog leren van inheemse volkeren in bijvoorbeeld het Amazonewoud, dat wij razendsnel kappen voor ons voedsel.

Het boeiende boek de Dochter van de Amazone van Nemonte Nenquimo en haar man Mitch Anderson, laat op treffende wijze zien wat de gevolgen van de kerstening, het bekeren van heidense volkeren tot het christelijke geloof, kunnen zijn. Nemonte, een tiener uit het Waoranivolk in het Amazone-regenwoud, verliet tegen de wil van haar ouders haar gemeenschap om in de stad onderwijs te volgen bij een evangelische zendingsgroep.

Het boek de Dochter van de Amazone laat op treffende wijze zien wat de gevolgen van de kerstening, het bekeren van heidense volkeren tot het christelijke geloof, kunnen zijn

Eén van deze missionarissen vestigt zich in haar dorp. Ze probeert ‘de wilden’ te bekeren tot het Christendom en ‘beschaafd’ te maken. Het rituele naaktdansen vindt ze barbaars en sjamanisme is duivels. Ze brengt allerlei luxe artikelen mee uit wat zij de beschaving noemt. Maar ze brengt ook de grote oliemaatschappijen met haar mee. Zij verkrachten het woud en haar bewoners, om de olie uit de bodem ervan te halen. Later wordt Nemonte, samen met haar man, een bekende klimaatactiviste die zich inzet voor de bescherming van het Amazonewoud en daarmee voor ons.

De Russen

25-03-2025

Opa, moet ik bang zijn voor de Russen? 
Mijn kleinzoon stelde mij onlangs die vraag. 
Wat moet je daarop antwoorden, dacht ik.
Waarom denk je dat je bang moet zijn, vroeg ik op mijn beurt.

We horen in het nieuws dat we een groot leger moeten maken, en veel tanks en vliegtuigen kopen om tegen de Russen te vechten. Ze zitten al in Oekraïne. 

En denk je dat ze naar hier zullen komen? Vroeg ik hem.
Als we niet vechten wel, en misschien moet mijn papa en oom Pieter naar het leger. 

Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders. 
Ik overdacht even hoe het was toen ikzelf die leeftijd had. 

Mijn kleinzoon is acht jaar, en draagt al de zorg van een heel continent op zijn schouders

Wij werden toen bang gemaakt voor diezelfde Russen. Alleen, toen zaten ze al een heel stuk dichter. Duitsland bestond uit twee delen, waarvan het oostelijk deel onder Russische invloed stond. Oostenrijk grensde aan het rijk van het kwade. 

Wij kregen lessen op school, hoe ons te gedragen bij een atoomaanval. De filmpjes over de flits bij de ontploffing van een atoombom zijn als het ware op mijn netvlies gebrand … 

Later kregen we inzicht over de ecologische problemen waarmee onze toekomst zou te maken krijgen. De club van Rome publiceerde een rapport (de grenzen aan de groei) dat ons allemaal angstaanvallen bezorgde. 

Toen ik wat ouder werd bleken de Russen opnieuw de boosdoeners, en werden kruisraketten geplaatst. Samen met wat vrienden betoogden we toen tegen de aankoop van die dure dingen. 

‘Beter een kruisraket in de tuin, dan een Rus in de keuken’ werd een slogan van de wapenlobby. 

Maar de werkelijke vijand zat elders: toen halfweg de jaren 70 van vorige eeuw, de Arabieren beslisten om de oliekraan dicht te draaien bleek pas hoe de vork in de steel zat. Massale werkloosheid en autoloze zondagen … 

Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt

Maar toch bleef de politiek dreigen met de Russen, dus moesten alle jonge mannen van mijn leeftijd naar het leger. Ik heb in Duitsland een luchtafweerbatterij helpen bemannen. Batterijen waarvan nu blijkt dat we er geen meer hebben.

Ja, nu ik er over nadenk, ben ik al heel mijn leven bang gemaakt. 
Bang voor het milieu.
Bang om mijn werk te verliezen.
Bang om financieel niet toe te komen. 
Bang voor de pensioenen.
maar het meest bang voor de Russen. 

“I hope the Russians love their childeren too” zong Sting toen. 

Maar dat alles vertelde ik niet aan mijn achtjarige kleinzoon. Hij komt er zelf wel achter. 
Neen jongen, je moet niet bang zijn.

Doodgewoon of gewoon dood?

19-03-2025

Hoe zit het ermee? Heb je de noodvoorraden al opgeslagen? Pakken toiletpapier in de eerste plaats, dat hebben we bij corona geleerd, nietwaar. Voor de rest de vriezer goed gevuld met voedsel dat een langere tijd bewaard kan worden. Een beetje jammer natuurlijk als de elektriciteit het dan ook zou begeven. In elk geval genieten sommigen van deze sfeer van angst en dreiging. Eindelijk hebben we bijna zelfs een Minister van Oorlog. Zo’n kans, daar had niemand toch van durven dromen? 

Eindelijk hebben we bijna zelfs een Minister van Oorlog

Of vind je het ook allemaal eerder zorgwekkend omdat er precies alles aan wordt gedaan om ons te wennen aan zo’n oorlog? Diegenen die nu op de eerste rij staan om de geesten daarvoor warm te maken, hebben natuurlijk geen enkel besef van wat oorlogstijd écht inhoudt. Zoals jij, beste lezer, wellicht ook pas nà die tweede oorlog het licht hebt gezien. Oorlog is voor ons in dit land dan ook vooral geschiedenis of een gebeurtenis die zich elders afspeelt, het liefst ver weg en met mensen die er wat anders uitzien dan wij. In onze kijkkasten kunnen we dan alles volgen en even medeleven, om zo snel mogelijk daarna toch maar De Kampioenen, Thuis of Familie te kijken. Want, eerlijk gezegd: laat ons toch nog wat met rust. 

Oorlog is voor ons in dit land vooral geschiedenis of een gebeurtenis die zich elders afspeelt

Natuurlijk zorgen de ontwikkelingen in de wereld niet echt voor grote gerustheid. Diegenen die het het meest voor het zeggen hebben, lijken op dit moment geen toonbeelden van menselijkheid te zijn. Of je nu links of rechts kijkt, het is geen opwekkend schouwspel. Maar wij, de vergeten doodgewone burgers, wat kunnen wij nu doen? Alvast niet meegaan in de koortsdroom van geweld die ons wordt voorgespiegeld. Het is meer dan ooit tijd om duidelijk te kiezen voor de andere weg: diplomatie, onderhandelingen, compromissen. Oh ja, compromissen. Niemand kan altijd alles hebben en dus moeten we streven naar evenwicht. Wij, die gewone burgers, kunnen enkel onze stem laten horen bij diegenen die wij verkozen hebben. Het is immers de taak van de politiek tegenstrijdige belangen te verzoenen en een leefbare samenleving te maken. Het is politiek gezien een interessante periode. Nu eens kijken wie hier orde op zaken brengt. Dat is meer dan een wens, het is een opdracht. 

Klimaat

19-03-2025

Narcissen, ik kwam ze tegen tijdens mijn wandeling. Narcissen die in volle bloei staan in de kasteeldreef in Laarne. En dat begint maart. Mijn paasbloemen thuis hebben nog maar net de aarde verlaten, en tonen een groen blad. Niets meer. 

Wellicht is het een andere soort, een hele vroege soort, maar toch lijkt het vroeg om nu al te bloeien. 
Krokussen en sneeuwbloemen ja, de naam geeft het een beetje weg, maar bij paasbloemen stel ik mij dingen voor die ten vroegste in april hun schoonste kant laten zien. 

Mijn paasbloemen thuis hebben nog maar net de aarde verlaten, en tonen een groen blad

Het moet zijn dat het klimaat opwarmt. 
We zien dat aan de kleinste dingen: de warmste februarimaand ooit, de warmste dag, of liever, zowat de warmste elke dag van maart ooit ... en er zijn al muggen. 

Raar dat blijkbaar niemand daarom maalt. De verkiezingen hebben uitgewezen dat de meeste mensen wakker liggen van migratie, maar de miljarden die we dreigen te verliezen aan de klimaatopwarming straal negeren. 

Even leek de publieke opinie klaar voor klimaatmaatregelen, maar twee leiders van grote belangrijke staten, veroordeelden de wereld tot een wapenwedloop. Tot voor kort was er geld voor zowat niets. Geen geld om de armoede te bestrijden, geen geld om de migratie op te vangen, geen geld om de klimaattransitie te financieren, zelfs geen geld meer om de pensioenen en de zieken te betalen. 

En plots, na een paar dreigende verklaringen van de president van de machtigste staat van de wereld, maakt Europa zo maar eventjes 800 miljard euro vrij om wapens te kopen. Wat zijn we ermee als we de Russen kunnen tegenhouden, maar intussen ons huis is afgebrand, of de eerste verdieping permanent onder water staat?

Wat zijn we ermee als we de Russen kunnen tegenhouden, maar intussen ons huis is afgebrand?

Ons huis dreigt niet vernietigd te worden door bommen, maar eerder door de natuur.  
Geen kernbom maar een waterbom veegde een paar jaar terug een paar Waalse dorpen van de kaart. 
Dit fenomeen dreigt zich te herhalen, maar niemand is er mee bezig, zo lijkt het wel. 

Ik blijf erbij dat onze politici de verkeerde prioriteiten leggen. 

Intussen blijf ik consequent handelen vanuit de wetenschap dat als ik de wereld wil veranderen, ik het beste bij mezelf begin. Dus droom ik van narcissen op Pasen ... 

Narcissen

Gaia, een waterplaneet

14-03-2025
Gaia

 

Hangend tussen de sfeervol verlichte pilaren van de Sint-Pieterskerk, de trots van Puurs, draait GAIA elke vier minuten een rondje om haar as. Zittende op één van de vele ongemakkelijke stoelen vooraan in de kerk, kun je als een astronaut naar de verlichte aardbol kijken. De Stille Oceaan is beeldvullend. Heel even zie je nergens land. En dat maakt duidelijk dat de aarde, wat ‘grond’ betekent en vermoedelijk een ‘foutje’ uit de vroege middeleeuwen is, een waterplaneet is. De oceaan bedekt bijna 71 % van het aardoppervlak.

Medea

Er zijn ook onderzoekers, zoals de paleontoloog Peter Ward, die zich afvragen of Moeder Aarde wel zo’n goede moeder was en is. Er gaat immers veel mis in de natuur. Dat is zeker het geval als je dit bekijkt vanuit ‘deep time’, de ongeveer 4,6 miljard jaar lange geologische geschiedenis van de aarde. Ward ziet het leven zelf als de boosdoener die er zelf enkele malen voor zorgde dat het leven op aarde bijna ten onder ging tijdens de vijf grote uitstervingsgolven. Je kunt dit vergelijken met wat wij nu doen met onze wereld door de drievoudige planetaire crisis: (chemische) vervuiling, verlies aan biodiversiteit en klimaatverandering.

De aarde, wat ‘grond’ betekent en vermoedelijk een ‘foutje’ uit de vroege middeleeuwen is, is een waterplaneet

In de ogen van Ward is Moeder Aarde juist een wrede feeks die hem doet denken aan Medea, de dochter van de koning van Colchis. Dat was een gebied langs de oostkust van de Zwarte Zee. Medea was een tovenares die daar woonde. Toen de Griek Jason naar Colchis kwam om het magische Gulden vlies, de gouden vacht van een Griekse god, te stelen, werd ze verliefd op hem. Ze gingen er samen vandoor met het gestolen magische Gulden vlies.

In het thuisland van Jason kregen ze twee zonen. Helaas werd de ambitieuze Jason verliefd op de dochter van een Griekse koning en vooral op de daaraan verbonden troon. Maar Medea weigerde te scheiden. Toen hij zijn plannen toch doorzette nam ze op een gruwelijke wijze wraak, waarbij ze o.a. hun zonen vermoordde. Dit wrede verhaal ziet Ward terug in de lange geschiedenis van de aarde, waarin Medea voor destructie staat. De kernvraag is: lijkt Homo sapiens, de zelfbenoemde ‘verstandige mens’ op Gaia of op Medea? 

In de ogen van Ward is Moeder Aarde juist een wrede feeks die hem doet denken aan Medea, de dochter van de koning van Colchis

De zee geeft

Hoewel wij verschillende oceanen onderscheiden is er in werkelijkheid maar één oceaan, die 1,39 miljard km3 water bevat. Zonder de oceaan zou er geen leven op aarde zijn. Dat leven is circa 4,2 miljard jaar geleden ontstaan. De oceaan reguleert het klimaat en het weer en houdt de aarde koel. De oceaan neemt 90 % van de door ons geproduceerde warmte op. Omdat warmer water uitzet, is de oceaan verantwoordelijk voor circa 40 % van de zeespiegelstijging. De mondiale zeespiegelstijging sinds 1900, is circa 21cm. De snelheid waarmee dat gebeurt neemt toe.

De oceaan neemt ook ongeveer 30 % van onze CO2-uitstoot op, waardoor ze zuurder wordt en mariene ecosystemen worden bedreigd. De oceaan levert ons een groot aantal gratis ecosysteemdiensten, zoals voeding, transport, medicijnen, recreatie en hernieuwbare energie. De opname van ons CO2-afval is zo’n ecosysteemdienst. Bij een prijs van $ 100 per ton bedroeg de waarde ervan in 2024 circa $ 1250 miljard. Deze gratis ecosysteemdiensten staan door onze activiteiten onder toenemende druk.

Hoewel wij verschillende oceanen onderscheiden is er in werkelijkheid maar één oceaan, die 1,39 miljard km3 water bevat

Waterkringloop
De natuurlijke waterkringloop (links) verbindt de oceaan, de atmosfeer en het land. De verstoring (rechts) ervan door menselijke activiteiten leidt nu tot een watercrisis. © USGS, 2017 en GCEW., 2024.

 

De waterkringloop beschrijft de beweging van water in en aan het oppervlak van de aarde. Water is voortdurend onderweg en verandert van toestand: van vloeibaar naar damp en ijs en terug. De waterkringloop is tenminste vier miljard jaar oud. Regen, tijdelijk geleend oceaanwater, brengt allerlei voedingsstoffen mee terug naar de oceaan, wat goed is voor de gezondheid ervan. Van al het water op het aardoppervlak zit 96,5 % in de zoute oceaan, waar het verdampt. Via de atmosfeer wordt dat verdampte water door luchtstromingen aan land gebracht en slaat neer als ijs (1,7 %) en regen (0,1 %). Regen is daarom oceaanwater dat we tijdelijk van de oceaan hebben geleend. Tot slot wordt 1,7 % opgeslagen als grondwater. Uiteindelijk komt al dat water weer in de zee terecht.

De oceaan is het hart van de waterkringloop, terwijl de zon de motor is. Door onze extreme vervuiling is deze kringloop ernstig verstoord. Dat heeft ongeziene en onvoorziene gevolgen, zoals een mondiale drinkwatercrisis. 

De mens neemt

Wij denken dat de oceaan en de grondstoffen erin oneindig zijn. Na de Britse industriële revolutie veranderde dit. De geïndustrialiseerde visserij vist de zeeën leeg. Er wordt nu zoveel industrieel afval in de oceaan geloosd dat dit de oceaan verandert en de gezondheid ervan aantast. De bron van ons moderne afval zijn de producten van de petrochemische industrie, zoals olie en gas (CO2-afval), kunstmest, pesticiden en plastiek. Maar de vervuiler betaalt niet. Dat doet de belastingbetaler.

De oceaan is het hart van de waterkringloop, terwijl de zon de motor is. Door onze extreme vervuiling is deze kringloop ernstig verstoord

In 2002 publiceerde de Antwerpse econoom Aviel Verbruggen, een ontluisterend overzicht van de winsten van de oliemaatschappijen en oliestaten. Zij zijn voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor de drievoudige planetaire klimaatcrisis, waarin onze wereld en de planeet zijn terecht gekomen. Gedurende 50 jaar maakten ze een winst van € 2.75 miljard per dag! Een uiterst klein deel daarvan werd en wordt gebruikt voor hun lobby om zo de noodzakelijke maatregelen om bijvoorbeeld onze klimaatcrisis te bestrijden, te vertragen of tegen te houden. Dat politici en beleidsmakers zich hiervoor lenen is misdadig. Of zijn de meesten gewoon dom?

Abonneer op Plussers aan het woord