Vorige week trok ik nog eens naar de lokale bibliotheek. Een mens heeft immers nooit genoeg gelezen en het schijnt nog goed te zijn voor de gezondheid. Dat je in de openbare bibliotheken gratis een wereld kan gaan halen is voor ons zo vanzelfsprekend dat we niet meer begrijpen wat een weelde dat is. Voor iedereen, rijk of arm, jong of oud.
Een eerdere lezer had het nuttig gevonden verscheidene passages in het boek aan te kruisen
Nu werd mijn lectuur na enkele bladzijden ernstig verstoord. Een eerdere lezer had het immers nuttig gevonden verscheidene passages in het boek aan te kruisen, weliswaar met potlood, maar toch. Blijkbaar ging hij of zij ervan uit dat de lezers die daarna zouden komen, anders niet zouden weten waar ze op moesten letten. Strepen en kruisen ontsierden het boek. Niet zo heel erg, zal je zeggen. Nu, voor mij is dat eigenlijk vandalisme. Het bekladden van iets van de gemeenschap om er de eigen accenten in vast te leggen. Dat bekladden mag niet op gebouwen, maar voor mij ook niet in boeken. Wie een boek uit de bibliotheek haalt, brengt het in dezelfde toestand terug. Of niet?
Eigenlijk is deze onbeschaamdheid een teken van onze tijd
Eigenlijk is deze onbeschaamdheid een teken van onze tijd. De meesten staan op hun achterste poten en zouden zelfs gewelddadig worden, als er ook maar een schrammetje op hun auto komt. Maar terzelfder tijd hebben ze geen respect voor de gemeenschapsgoederen. Zie onze treinen, gebouwen, muren en dus ook boeken. Mijn overtuiging is dat we dat besef moeten terugkrijgen. Dat alles wat van de gemeenschap is, ook van ons is. Niet anoniem, niet waardeloos omdat het van niemand specifiek is. Het is van en voor iedereen. Als we met z’n allen nu proberen dat wat van iedereen is, ook te respecteren en te bewaren, dan zijn we een stap verder in de beschaving. Maar misschien zijn sommigen de beschaving al voorbij. Die hebben deze tekst niet uitgelezen.