Wie niet weg is…

De jongste tijd hoor ik van meer en meer mensen: “ Ze zouden daar camera’s moeten zetten.” Want met camera’s gebeuren er natuurlijk geen ongewenste dingen meer. Dat is althans het achterliggende idee. Als de kandidaat-overtreders weten dat ze gefilmd worden, zullen ze wel eens twee keer nadenken voor ze tot daden overgaan.

Het is toch vreemd dat mensen dat willen geloven. Camera’s geven een vals gevoel van veiligheid, want er blijft altijd meer ruimte die niet door camera’s wordt gefilmd. Gelukkig maar, zou ik zeggen. Tenzij we natuurlijk een samenleving willen waarin alles tot in het detail gecontroleerd wordt. Er zijn landen waar de controle over de burger veel hoger is dan bij ons, maar doorgaans zijn die landen niet zo populair bij de mensen die hier leven. De controle die gevraagd wordt, is dan ook altijd de controle over de ànder.

Verder is het ook zo dat de camera’s de misdaad niet echt tegenhouden. Ze helpen achteraf om de dader te vinden, maar wat is het slachtoffer daar dan bij gebaat? Een straf voor de dader maakt de misdaad toch niet goed? Voor kleinere overtredingen als sluikstorten, gsm’en achter het stuur, enz. kunnen de camera’s natuurlijk nuttige vaststellingen doen. Vraag hierbij is of de investering ook de moeite loont. Zo’n camerasysteem kost ook handenvol geld.

Daarnaast geven we met die camera’s toch een pak van onze privacy weg. Net nu we zo erg op onze privacy gesteld zijn, zouden we probleemloos onze aanwezigheid op verscheidene plaatsen laten registreren. Het argument dat wie niets te verbergen heeft, geen schrik moet hebben, is een dooddoener. Wij willen toch niet echt dat wij overal gevolgd kunnen worden? Of toch? Hebben sommigen Big Brother misschien nodig?