Voetbal

Ik moet een bekentenis doen: ik houd niet zoveel van sport, en al helemaal niet van voetbal.

Toen ik nog werkte probeerde ik wat op de hoogte te blijven, zodat ik de maandag wat kon meepraten, maar hierbij viel ik al snel door de mand: ik had toen niet door dat voor velen het voetbal een halszaak is.
Nu ik met pensioen ben, is de drang om te weten hoeveel punten Genk nodig had om kampioen te spelen (wat niet lukte, omdat ze hun lot niet meer in eigen handen hadden) niet meer zo groot.

Maar dezer dagen kan je niet meer naast het voetbal kijken. Er is immers een kampioenschap bezig. Nog één? Denk ik dan, wat gaan ze nog allemaal uitvinden? En al die matchen moeten worden uitgezonden. In real time. Of je er nu van houdt of van gruwt: kijken zal je. Alles, maar dan letterlijk alles moet hiervoor wijken. Zelfs het journaal van zeven uur.

Wat zegt het van een volk, als de volksvijand nr. 1 gevonden wordt, en de voornaamste media het niet nodig vinden om dit te melden? 

En mocht het nog bij voetbal blijven, ik zou er nog kunnen mee leven. Een kampioenschap gaat immers maar om de 2 jaar door, dus heb je veel tijd ernaast toch?
Maar na de matchen moet er ook nog oeverloos worden doorgeluld over gemiste tactieken en gebuisde technieken..
Alsof voetbal niet veel meer is dan een spel met een balletje...

Wat is er zo betoverend aan 22 dik overbetaalde mannen die achter een bal aan rennen en proberen meer goals te maken dan de tegenpartij? Wellicht mis ik één of ander gen, een gen dat we wellicht gemeen hebben met honden, want ook die zijn gek van een balletje.

Hoe dan ook probeer ik me door deze periode te slaan, met de wetenschap dat ook dit zal passeren. En als het afgelopen is, start de ronde van Frankrijk blijkbaar. En kort daarna start de reguliere voetbal competitie weer op. Het stopt dus nooit meer.