Trein

Onze kleinzoon is machinist geworden. Met zijn 8 jaar, de jongste in de familie.

Dat zit zo: een aantal jaren geleden kocht ik een speelgoedtrein. Niet zo'n doe-maar-alsof  treintje van playmobiel of Lego. Niet dat ik iets tegen die merken heb, maar in het echt zie je dergelijke treinmodellen nooit.

Neen, ik kocht het echte ding. En dan nog van een merk, waarvoor mijn ouders, toen ik zelf jong was, het geld niet hadden. Bij dit merk zijn de sporen al gelegd in kiezels. Hierdoor vallen ze niet snel uit elkaar, en de elektriciteitsvoorziening is gegarandeerd. Weinig stilstaande treinen dus.

Het was een doos, een startersset met een klein treintje met drie wagonnetjes, genoeg spoortjes om een uitgetrokken cirkel te maken. Een vriend van mij bezat echter een hele lading sporen en wissels, genoeg om de living vol te leggen. Onze kleinzoon kon zijn fantasie de loop laten nemen.

Ik moet toegeven dat ik wat schrik had: is hij oud genoeg hiervoor? En vooral, onze kleinzoon is nogal fan van loopings. Een elektrische trein dwingen een looping te maken, is zelden een goed idee. Maar het viel reuze mee.
Toen hij in quarantaine van school thuis moest blijven, en niet besmet bleek, konden wij hem opvangen. Een ideaal moment om de trein te geven. Hij was dadelijk dolenthousiast.
Een vriendje van hem had thuis ook zo'n modeltrein, met wissels en al. Dus dat kende voor hem geen geheimen meer. Samen bouwden we een acht, links en rechts verbonden. Nadien 3 uitgetrokken cirkels verbonden met de wissels.  Hier is het station. Zijn fantasie maakte bokkensprongen.

Hij was vooral blij met de locomotief. Niet zo'n elektrisch monster, maar een stoommachientje, met draaiende drijfstangen en al. Fijne details zijn altijd al het kenmerk geweest van dit merk.

Kortom, hij heeft er de hele dag mee gespeeld, enkel onderbroken om de verplichte huistaken te maken.

Toen hij vernam dat hij het mee naar huis kon nemen, kon zijn plezier niet meer op.

Immers, thuis had hij nog veel meer plaats om een traject aan te leggen, met bruggen en tunnels.

Toen we hem naar huis voerden begon hij dadelijk aan zijn traject, Een steile helling (te steil voor het arme locomotiefje) zette hem even aan het denken. Hij maakte hem langer en minder steil. Op het einde van de afdaling plaatste hij een stuk rail zonder stroom: dan stopt hij vanzelf.

Geen scherm, geen smartphone, geen tiktok, geen YouTube kon hem weghouden van zijn trein.

Voor ons het beste bewijs dat het goed komt met de jeugd: geef ze iets om over te fantaseren, en dan doen ze dat wel. Even kreeg ik wat schrik toen hij mij bij het afscheid vertelde dat hij een looping had gemaakt.  Die probeer ik morgen, zei hij. Heb ik gezien op YouTube...

Ja, wat wil je, het blijft een jongen niet?