Terrasjesweer

Daar moeten we bij zijn, dachten we, toen we het nieuws vernamen dat de terrassen terug open mochten. Na al die maanden was de idee om een terrasje te doen zeer aanlokkelijk geworden.

We hebben altijd al graag op een terras gezeten: met een glaasje bier of een koffie al de passanten bekijken, commentaar geven op wat je ziet, of wat er gebeurt, of gewoon in contact komen met onbekenden op het terras. Een pintje smaakt zoveel beter, en van het knabbeltje erbij kan ik niet afblijven. Sommige zaken maken er een punt van om hier zeer verzorgd mee om te gaan: niet enkel wat zoute pinda's of chips, maar we kennen een zaakje waar ze stukjes salami en hoofdvlees bij een pintje serveren. Thuis trek je niet even een nieuwe zak chips open om een drietal chips op te eten; neen, eens de zak open dan moet die op, en dan gaan de kilo's weer omhoog, dus een terrasje doen komt feitelijk neer op diëten. Het is maar hoe je het bekijkt.

Hoe dan ook besloten we, gelet op de vele berichten in de media, niet de eerste dagen een terras op te zoeken. Het zou veel te druk zijn, want iedereen snakte ernaar. En het zag ernaar uit dat iedereen de bemachtigde stoel niet snel zou willen opgeven, en uren blijven zitten. De zoektocht naar een vrije tafel zou dus wel eens kunnen tegenvallen.

Wat ook tegenviel was het weer. Dat is in onze streken altijd al een potentiële spelbreker geweest, maar voor veel mensen was de drang naar een frisse pint op een terras blijkbaar groter dan de angst om nat te worden.

Neen, we zouden de eerste dagen op onze tanden bijten, en pas als het weer het toeliet, een poging wagen.

Die dag kwam verrassend snel: een paar dagen al na de heropening, beloofde de weerman een volle dag zonder gevaar op regen. Voor de zekerheid namen we toch maar een paraplu mee op onze tocht door Gent.

Het leek dat we een goede keuze hadden gemaakt, de terrassen op de Vrijdagmarkt waren bijlange na niet vol, en al snel hadden we een tafeltje gevonden. Maar wat viel dat tegen! De temperatuur die maar net boven de tien graden uitsteeg, verplichtte ons om een koffie te nemen, om onze lichaamstemperatuur niet teveel te doen zakken. Op zich was dat nog doenbaar geweest, maar toen stak de wind op. De mensen begonnen te verschuiven dichter bij de ingang van de zaak, de eerste strubbelingen deden zich al voor, toen een paar voorstekers niet doorhadden dat ze in de rij moesten gaan staan.

Neen, ons eerste terrasje hadden we ons wel anders voorgesteld, maar we hadden het geprobeerd. Dat ze voor een koffie meer dan drie euro aanrekenden, namen we er met plezier bij.