Spanje en de kwekbox

Onlangs had ik het geluk een weekje in het zonnige Spanje te mogen doorbrengen. Met een strand in de buurt waar voor één keer ook geen bonkende bassen te horen waren. Wellicht was er nog te weinig volk om er een dj op los te laten. Het was er dus rustig en aangenaam, ondanks een toch behoorlijke groep zonzoekers.

Een ideale plek om even te bekomen van de jachtigheid van het dagelijkse leven, om eventjes te genieten van de gezonde zeelucht en het blauwe water. Wat kan een mens op zo’n plek anders wensen dan wat rust? Dat zal je maar gedacht hebben.

Wat is er toch met de mens van vandaag aan de hand dat hij overal tegen zijn machientje moet praten?

Tussen de vele strandgasten vielen enkelen mij bijzonder op. Niet omdat zij bijzonder knap of lelijk waren of omdat zij op een of andere manier stoorden. Neen, het gekke en voor mij echt onverklaarbare: met hun smartphone als een offerande horizontaal voor hun neus zaten zij in die doos te kwetteren. Zelfs op zo’n plek en in zulke paradijselijke omstandigheden met een zon die echt haar best deed, konden zij het niet laten in hun kwekbox te babbelen. Neen, ze stoorden niet, maar waren mijns inziens toch wel gestoord.

Wat is er toch met de mens van vandaag aan de hand dat hij overal tegen zijn machientje moet praten? Waarom kan men niet meer gewoon genieten van het moment zélf, volledig daar zijn waar men zich bevindt? Zeker als die plek er in alle opzichten schitterend bij ligt.

Heeft de moderne mens misschien angst om met zichzelf even alleen te zijn,  om het contact met de jagende wereld even te verbreken en zich met eenvoudige dingen bezig te houden?

Waarom zoekt zo iemand dan het strand op, weg van het verkeer en de winkelwegen? Kan hij dan niet zonder die permanente prikkelingen om hem te laten geloven dat hij echt leeft? Intriestig is dat. Soms zou er toch een belletje moeten rinkelen.