Smartphone

Ik heb een smartphone.
Nooit gedacht dat ik dat nog zou zeggen, maar ja, ik bezit er één.

Dat komt zo:
Mijn dochter had er eentje op overschot en ze gaf het aan mij. 
Of eerder, ze dwong mij het te aanvaarden.

Blijkbaar kan niemand zich voorstellen dat je bewust zo'n ding zou willen vermijden

Nu heb ik al mogen ervaren dat de meeste mensen denken dat je een digitale analfabeet bent als je geen smartphone bezit, maar ik kan zeggen dat dit bij mij niet het geval is. Blijkbaar kan niemand zich voorstellen dat je bewust zo'n ding zou willen vermijden.

Toch zijn er een paar voordelen aan een telefoon met toegang tot het internet. Zo werken een aantal applicaties vlotter dan hun basisprogramma, maar de algemene teneur is toch dat je heel wat van jouw privé gegevens prijsgeeft.

WhatsApp ziet er inderdaad heel wat leuker uit dan de gewone sms berichtjes maar is in wezen hetzelfde. En al helemaal te gek wordt het dat Messenger niets wil doen zonder een profiel op Facebook. Ik heb dus ook een profiel bij het grote gezichtenboek.

Sindsdien ben ik al een paar keren gepord door mensen die mij via Facebook gevonden hebben, en ondervind ik een regelmatig druk van het programma om vrienden en activiteiten toe te voegen.

En vrienden op Facebook: ik heb er 5. Blijkbaar het minimum om via Messenger te kunnen werken.

Eén keer heb ik echt gepoogd gebruik te maken van de verschrikkelijke voordelen die het apparaat beweert te hebben: toen ik in een onbekende stad was, zocht ik op de website van de Lijn wanneer en waar ik een bus naar huis kon nemen. Het ding gaf mij compleet foute informatie. Niet up-to-date blijkbaar. 

Dus ik gebruik het nu vooral om parkeerticketjes aan te kopen, waarbij ik moet vaststellen dat het mij vaak verkeerd positioneert, of gewoon niet weet naast welke parkeerautomaat ik mij bevind. Ik heb het nog niet getimed, maar ik denk dat het op de oude manier vlotter gaat.

Onbereikbaar zijn vind ik immers een niet te betalen luxe

Berichtjes stuur ik er ook wel eens mee. Vooral om de wetenswaardigheden van mijn moeder te delen met de broers en zussen. Hierbij stoor ik mij enorm aan het feit dat het machientje mijn woorden wil aanvullen. Niet alleen aanvullen maar ook gewoonweg verbeteren. Zogezegd. Dat mijn teksten dan onleesbaar worden neemt blijkbaar iedereen er nu gewoon bij. 

De bank-app gebruik ik liever niet wegens te onveilig, en de camera, wel ja, blijkbaar is kwaliteit geen vereiste meer in het leven.

Ik blijf dus een koele minnaar van het ding, en vaak ligt het ook gewoon af. Omdat het dubbel zo groot is als mijn oude GSM neem ik het ook niet zo vaak mee. Trouwens, mijn oude gsm nam ik ook niet zo vaak mee. Onbereikbaar zijn vind ik immers een niet te betalen luxe.

Maar een digitale analfabeet ben ik niet; nog niet.
Ik denk eraan een ander besturingsprogramma te installeren op de smartphone. 
Eens zien wat ze dan zullen zeggen van mij ...