Schuld en boete

Nog niet zo lang geleden kreeg ik via een van mijn kinderen informatie die me nu nog altijd op het hart drukt. Waarover gaat het? Iemand uit onze kennissenkring had een ziekenhuisrekening onbetaald gelaten. Daarvoor waren allerlei redenen, zowel een gebrek aan geld op een zeker moment als wat persoonlijke problemen die ervoor zorgden dat een en ander niet goed werd opgevolgd. Slordigheid, ja, wat gebrek aan verantwoordelijkheid, ja. Maar alvast geen misdadig opzet.

Wat is nu het geval? Die kleine som van nog geen € 25 is na tussenkomst van ‘bevoegde instanties’, zoals daar zijn: deurwaarder, opgelopen tot meer dan… € 500. Een tussentijdse betaling van € 30 (meer dan de oorspronkelijke schuld) bracht geen verlichting, want van die betaling ging nog een stukje af als ‘kwijtingsrecht’.

Heel zeker, schulden dienen betaald te worden. Organisaties die niet achter bepaalde kleine bedragen aan zitten, krijgen die na een tijd door te velen niet meer betaald en dat kan de bedoeling niet zijn. Maar, is het niet wraakroepend dat een minieme schuld binnen enkele maanden meer dan vertwintigvoudigd kan worden? Moeten we ons geen vragen stellen bij de manier waarop deze schulden worden geïnd. Een manier waarbij alle verhoudingen worden genegeerd. Is er dan niemand die in de loop van zo’n proces ergens kan en wil ‘halt’ roepen en een stap zet om die sneeuwbal te stoppen?

Natuurlijk denken velen dat het hun niet zal overkomen. Misschien is dat voor de meesten ook wel waar, maar hebben wij wel een goede samenleving als mensen in deze situaties op die manier gepluimd worden? Zeker, omdat het maar al te vaak die mensen zijn zich al onderaan de ladder bevinden. Daarom deze oproep aan alle maatschappelijk assistenten: laat zulke zaken geen dossier worden en ga naar die mensen toe. En als u dat al doet, blijf dat doen.