Over de wijsheid

Er is alweer een jaar voorbijgevlogen en we zijn ouder en wijzer geworden. Over dat ouder worden mogen we wel blij zijn, want genoeg mensen hebben niet het geluk gehad hier nog een tijd op Aarde te mogen verblijven. Rest de vraag of we inderdaad ook wijzer worden naarmate de tijd verstrijkt. Meestal zijn wij daar zelf wel aardig van overtuigd natuurlijk.

Eén ding is zeker: naarmate we meer jaren op de teller krijgen, klampen we ons nog sterker vast aan onze oordelen en vooroordelen. Intussen weten we het wel, denken we. We hebben al zoveel gezien en meegemaakt dat er nog weinig plaats is voor twijfel. Dat geldt dan op de meeste vlakken. We weten nu wel hoe je kinderen moet opvoeden, onze kleinkinderen dan toch, want met de eigen kroost was het vaak een beetje ploeteren. Al zijn we dat intussen vergeten. Maar nu kunnen we vrijuit advies geven, alsof we het licht hebben gezien.

Politiek zit het meestal ook vast, hoewel sommigen al eens een stapje naar rechts durven zetten. Het vuur van de jongere jaren is wat gedoofd en zij willen eerder behouden wat ze kennen dan nieuwe gedachten binnenlaten. Het gemak van alles zeker te weten heeft het dan gehaald van de open kritische geest. Gelukkig blijft dat een minderheid.

We zien de wereld stilaan als een boek dat we al gelezen hebben. Veel spanning of verrassing zit er niet meer in. De vrienden die we hebben overgehouden, zijn vertrouwd en voorspelbaar, net als wij. Alles draagt ertoe bij dat we denken dat we weten wat we kunnen en willen. We laten ons zeker niets meer wijsmaken. Daar zijn we nu te oud voor.

Of is het nu juist niet erg wijs zoiets te denken?