Op weg naar onze herwonnen vrijheid
Deze week kreeg ik mijn eerste vaccinatie tegen het gevreesde coronavirus. AstraZeneca heet het wondermiddel, en meteen werd de tweede dosis ingepland. Het voelt fijn aan al een beetje beschermd te zijn.
De aankondiging was wel een dingetje. Missen kon ik het moeilijk: via mijn E-box had ik al mijn e-mail geactiveerd. Hierdoor krijg ik een mail als er een nieuw bericht in mijn E-box terecht komt. Dat is handig. Maar ook via Doccle word ik hiervan verwittigd. Ik kreeg dus achtereenvolgens een mail van Doccle, een mail van mijn E-box en uiteindelijk een brief van de overheid. Om een lang verhaal kort te maken: ik had de brief met de QR-code twee keer bij me, om ter plaatse vast te stellen dat enkel een ID-kaart nodig was. Je kan maar voorbereid zijn.
Hoe dan ook, moeten wij van Laarne naar het vaccinatiecentrum van Wachtebeke om de spuiten te laten zetten. Omdat mijn echtgenote en ikzelf van leeftijd verschillen, zullen we dit traject dus vier keer moeten doen. Ongeveer 25 km heen en 25 km terug. En dat maal vier. Door de werken in de buurt van het vaccinatiecentrum, is de werkelijke afstand wellicht nog langer, maar we moeten wat overhebben voor onze gezondheid, en onze vrijheid.
Ik werd verwacht om 11u48. Een beetje een raar uur, en de indruk werd hierdoor gewekt dat er niet veel marge mogelijk zou zijn. Als je komt, zorg dan dat je op tijd bent! Niet om 11u47 of 11u49, neen, om 11u48 moet je je aanbieden. Door de werken vertrok ik veel te vroeg, bang om te laat te komen. Ik was dus ruim op tijd; wachten kon ik op de parking in de auto wel. Na een half uur wachten in de auto waagde ik een poging. Ik zou wel zien hoe het liep, beter een beetje te vroeg dan te laat dacht ik.
De ontvangst was hartelijk; aan de balie stond een jongedame die me kende uit een vorig leven. Dat was al dadelijk een geruststelling. Ik kon meteen door, en na een drietal controles (je kan niet voorzichtig genoeg zijn) zat ik eindelijk op de stoel bij de verpleger. Na de spuit nog een kwartier wachten op een andere stoel, onder het waakzame oog van een arts.
Na het uitchecken liep ik terug naar de auto, en controleerde ik het uur; het was exact 11u48. Ik was buiten op het ogenblik dat ik verwacht werd. Van een efficiënt apparaat gesproken! Ik weet nu hoe alles loopt, en zal mijn echtgenote goed kunnen begeleiden bij haar bezoeken aan dit centrum. Nog 150 km rijden en we kunnen onbezorgd van onze herwonnen vrijheid genieten.
