Nostalgie

Een paar dagen terug kreeg ik een vraag via S-Plus. Of ik die Jan was, die in 1976 afstudeerde aan het Atheneum? De vraag verraste mij, en maakte me blij: toch iemand die mijn blogjes leest. En ja hoor! Ik studeerde inderdaad aan het Atheneum. 

Ik maakte deel uit van een klas, die behoorlijk aan elkaar hing, maar toch gingen we elk onze eigen weg. Wat niemand voor mogelijk hield gebeurde toch, de relaties verwaterden. Zelfs het jubileum van 25 jaar liet ik passeren. Fout bleek nu. 

Een paar oud leerlingen vonden elkaar, en spraken af. Op die manier vonden we al de helft van de klas. Dadelijk werd ik terug gekatapulteerd in de tijd. Nu bijna 50 jaar geleden. Hoe groot de verschillen met nu, en hoe blij ik mocht zijn, deel uit te maken van die klas.

Wij hadden het thuis niet breed, en dan druk ik mij voorzichtig uit. En in het Atheneum, daar zaten kinderen van verdomd rijke ouders. Maar niemand liet dat blijken, toch niet in onze klas. Het was eerder mode om arm te zijn. Een echte verademing na het lager middelbaar. 

Maar toch bleef het zichtbaar: jaarlijks moest ik uitleggen bij de boekenverhuur (want kopen konden wij niet) dat ik wist dat de atlas jaren kon meegaan, en dat kopen dus voordeliger was. Dat mijn ouders die som in één keer niet konden ophoesten weigerde ik te vertellen, maar iedereen kon dat wel raden.

Wij hadden het thuis niet breed, en dan druk ik mij voorzichtig uit  

Hoewel de mode volgen in die jaren geen ding was, stond het toch cool om een echte jeansbroek te dragen: er werden hele discussies gevoerd of een Lee dan wel een Levis het echte ding was. Of een Wrangler. Al die merken waren ver boven mijn beschikbare budget. Wij kochten thuis een broek van een naamloos merk in een groot warenhuis. Alle kinderen samen, met het vakantiegeld van ons pa. 

Ook een brommer was niet haalbaar. Pas toen ik een vakantiejob had gedaan kon ik mij een koersfiets aanschaffen. Maar daarmee was mijn geld ook op. 

Uitgaan was ook een probleem: ik had enkel genoeg centen om een 3-tal pintjes te betalen. Dus zorgde ik dat ik eerst aanwezig was. Dan kon ik ook eens trakteren. En hopen dat ik terug zou worden getrakteerd. Ben in die periode ook nooit zat geweest ... 

Het gebrek aan geld werd op die manier een beetje een obsessie, in die mate dat ik mij ook geen lief kon veroorloven en dus noodgedwongen een paar meisjes moest laten gaan. Te beschaamd om de ware reden te vertellen, moet ik ze veel verdriet hebben gedaan. 

Die obsessie van armoede werd zo groot, dat ik ervan uitging dat universitaire studies niet haalbaar zouden zijn. Niet voor niets was ik mee gestapt in de betogingen tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld tot 10 000 frank.

Die obsessie van armoede werd zo groot dat ik ervan uitging dat universitaire studies niet haalbaar zouden zijn

Dus ging ik naar het leger, en zette mijn leven gedurende 2 jaar op stop, om wat geld te vergaren en nadien verder te studeren. Dat gezinnen zoals het onze geen 10 000 fr moesten betalen, en dat universitaire studies mits een beurs voor ons wel betaalbaar waren, bewees mijn zus twee jaar later. Foutje van mij. 

Toen ik terugkwam van het leger had ik veel levenswijsheid opgedaan, maar vond ik mezelf te oud geworden om nog naar de unief te gaan. Het werd dus een bachelordiploma. Daar heb ik nooit iets mee gedaan, maar het hielp me wel om bijna dadelijk werk te vinden toen dat helemaal niet evident was. 

Dat ik 40 jaar gewerkt heb in de banksector, in het geld zeg maar, heeft onbewust misschien iets te maken met de frustraties uit mijn jeugd. Het heeft mijn kinderen wel het leed dat hoort bij geldgebrek bespaard. 

Dus ja, ik ben die Jan die in 1976 afstudeerde aan het Atheneum, en nog steeds blij is dat hij deel mocht uitmaken van die uitzonderlijke klas.