Nieuwsberichten

Een zondag in april. 

Ik besef dat ik wellicht heel ouderwets moet overkomen als ik vertel dat ik nog steeds lineair tv kijk. Ik ga ervan uit dat de programmamakers en de omroepen weten wat de beste tijdstippen zijn om bepaalde programma's te bekijken. Mij zul je niet zien bingewatchen. Ik wacht braaf tot de volgende uitzending het vervolg programmeert.

Het nieuws is niet meer wat het geweest is, dat weet ik ook

Ik keek dus live naar het nieuws. Nu ja, het nieuws is niet meer wat het geweest is, dat weet ik ook, en ik heb daar in grote lijnen leren mee leven. Ik klaag dus niet als de nieuwslezer(es) van de openbare omroep mij als een kleuter behandelt. Ik ben het gewoon geraakt om café praat te aanhoren bij een ongeval, en weet dat de opgevoerde getuigen meestal geen echte getuigen zijn, maar iemand kennen die het zien gebeuren heeft. Het nieuws zoals het echte leven zeg maar. Maar nu op deze zondag schoot ik toch in een kramp.

Dat nieuws dus in april. Om 19u op Eén. De kwaliteitszender besteedde de eerste 13 minuten van het nieuws aan een sportitem, om tot de conclusie te komen dat Wout Van Aert de ronde niet had gewonnen.

Bijna een kwartier werd er duiding en nieuws gegeven over iets waarvan de overgrote meerderheid van geïnteresseerden al lang op de hoogte was. Het ding was immers een paar uur voordien integraal live uitgezonden. Op twee zenders, zodat schakelen van de ene naar de andere niet voor beeldverlies zou zorgen.

Na dit blijkbaar extreem belangrijke punt werden de andere fait divers snel vermeld. Dat moest blijkbaar snel gaan, want er volgde nog een uitzending van Sport Weekend, waarin er uitgebreid zou worden stilgestaan bij de gereden ronde.

Ben ik ouderwets als ik vind dat iemand bij onze openbare omroep hier bij deze nieuwsuitzending de prioriteiten niet helemaal juist heeft gesteld?

Het eerste minder belangrijke puntje op de agenda, was de bomexplosie in Antwerpen. Een tiental huizen beschadigd, een paar mensen gekwetst. Het was geen ongeluk, maar een echte aanslag. Zoveel was zeker, maar hoe dan ook, blijkbaar niets om ons druk over te maken.

Ben ik ouderwets als ik vind dat iemand bij onze openbare omroep hier bij deze nieuwsuitzending de prioriteiten niet helemaal juist heeft gesteld? Als iemand bij één vindt dat het niet winnen van een wielerwedstrijd door één onzer idolen belangrijker is dan een bomaanslag in het midden van onze grootste Vlaamse stad, dan heb ik bij Eén niets meer te zoeken.

Misschien moet ik toch maar zelf beginnen te bepalen wat belangrijk is, en wat niet.
Onze journalisten doen het immers niet meer voor ons.