Love is all you need!

Wat een begin van de week! Overal hartjes en duifjes, het kan niet op. Zet de radio aan en je wordt overspoeld door de romantiek van de dag. Valentijn is weer in het land. Natuurlijk, eigenlijk is het feest van die nogal wazige heilige pas in de jaren ’90 van de vorige eeuw in onze streken echt doorgebroken. Het was een uitgelezen kans om tussen de eindejaarsperiode en de paasvakantie (of moeten we zeggen ‘voorjaarsvakantie’?) een commercieel hoogtepunt in te lassen.

Op zich kan natuurlijk niemand er iets op tegen hebben dat er één dag in het jaar is waarop de Liefde (of de verliefdheid – want dat is toch een ander beestje) op de troon wordt verheven. Het is in onze wereld al vaak wat treurig gesteld en de boodschap dat alle mensen broeders zullen worden, is niet meer zo populair. Dat er dan eens een collectieve oproep wordt gedaan om elkaar wat graag te zien én dat ook nog eens te tonen, valt zeker toe te juichen.

Waren de mensen vroeger dan liever voor elkaar? Was het dan gemakkelijker om eens ‘ik zie je graag’ te zeggen? Of zijn dat maar nostalgische gedachten, het idee dat vroeger bijna alles beter was en dat de Tijd wel vooruitgaat, maar eigenlijk vooral bergaf? Eén ding lijkt wel duidelijk: na de jaren ’80 van de 20ste eeuw is de westerse samenleving minder positief, minder hoopvol en minder menslievend geworden. Het kwam er steeds meer op aan ‘het’ te maken (niemand wist wat ‘het’ wel was), voor zichzelf op te komen en zeker geen loser te worden. De liefde voor de medemens werd wel een beetje ouderwets. Maar, zoals elke mode, kunnen we die ook laten terugkeren. Zou het niet mooi zijn als we nu, met zoveel mogelijk mensen, elkaar dàt cadeau geven, het cadeau van vriendschap en liefde. Niet voor een of andere gelegenheid, niet voor één dag, maar gewoon voor het leven dat we delen.