Liefde, een perfecte match?
Het was ‘A Whiter Shade of Pale’ dat me plots onvoorbereid jaren terugsloeg in de tijd. Tranen. Van gemis, maar ook van de warmte van mooie herinneringen.
Dat liedje van Procol Harum was in de jaren ’70 en ’80 zo’n typische slow op fuiven. Bij de eerste tonen van zo’n liedje leek het even stil te worden en dan wilde je alleen met die ene jongen dansen. De herinnering hoe A. “Kom” zei en me meenam naar de dansvloer was ineens bijna lijfelijk voelbaar. A. was geen danser. Slowen met hem dat was een beetje heen en weer waggelen. Maar vooral elkaar vastpakken en genieten van elkaars nabijheid. Een coconnetje te midden van die andere slowende koppeltjes.
Ik mis de onbezorgdheid van die tijd, van het jong-zijn. De vanzelfsprekendheid. Ik mis ook die man met wie ik 20 jaar lief en leed deelde, met wie ik een fantastische dochter kreeg. Ik mis hem, ook al is hij nu al 9 jaar dood en waren we op het moment van zijn dood meer dan 10 jaar gescheiden.
Was A. mijn grote liefde? Zeker en vast een grote liefde. Als het van mij had afgehangen, waren we nooit uit elkaar gegaan. Ik denk vaak na over die ‘Procol Harum-tijd’. Hoe mijn perfecte leven er toen helemaal anders uitzag. Een scheiding paste niet in dat plaatje.
Ik herinner mij heel erg het gevoel van falen, zelfs van vernedering. Ik heb tot op de dag van vandaag vaak het gevoel dat ik me moet verdedigen. Het is niet omdat op een bepaald moment een einde kwam aan onze relatie, dat A. en ik niet gelukkig zijn geweest, dat A. geen goeie man voor me is geweest. Na onze scheiding volgden jaren van aantrekken en afstoten, van koude oorlog afgewisseld met warme vriendschap. En toen we eindelijk een evenwicht hadden gevonden, eindelijk wisten wat we nog altijd aan elkaar hadden, werd hij ziek.
En toch, hoe groot het verdriet, de teleurstelling ook was, mijn scheiding heeft me veel opportuniteiten geboden. Het heeft mensen en dingen op mijn pad gebracht, die ik anders had gemist. Mijn leven rijker gemaakt. Het lot, het toeval brengt mensen en dingen op je pad. Zoals C.
En nu? Is C. ook een grote liefde? Ons liefdespad is onconventioneel, onze relatie bizar, los en innig tegelijk. Ik haal veel levensvreugde uit zijn aanwezigheid. A. en C. … meer kunnen 2 mensen niet van elkaar verschillen. Ik vind bij C. dingen die ik bij A. miste. Maar ook omgekeerd.
Koen Wauters stelde onlangs in een interview, dat hij gelooft dat je meer dan één keer in je leven de ‘perfecte match’ kan tegenkomen. Zonder Koen te promoveren tot autoriteit op het vlak van liefdesfilosofie, zette zijn uitspraak me – alweer - aan het denken.
Ik vraag me af, Koen W., is een perfecte match ook liefde? Moet liefde een perfecte match zijn?
