Het leven wordt duurder

Er is niet aan te ontkomen. Na de coronaperiode zag het er al niet goed uit voor de economie, maar de oorlog in Oekraïne doet er nu nog een schepje bij. Niet alleen de energie in al haar vormen rijst de pan uit, maar ook heel wat andere zaken doen ons dieper in onze zakken tasten. Zelfs voeding dreigt in de komende tijden een grotere hap (excuus voor de woordspeling) uit de budgetten te zullen nemen.

Soms merken we die stijging heel duidelijk, aan het tankstation b.v. of als we toch nog stookolie moeten aankopen. De verschillende energieleveranciers hebben hun tarieven ook al danig aangepast en de telecom verandert de pakketten. Bij andere producten wordt de prijsstijging gemaskeerd door slimmere technieken: de verpakkingen worden gewoon 10 à 15% kleiner gemaakt. Je krijgt gewoon minder voor hetzelfde geld.

Terzelfder tijd zorgt de sfeer van de tijd ervoor dat er meer controle komt en dus meer boetes of retributies. Een stilstaande wagen kan op die manier bijna evenveel kosten als een rijdende. De op zich verantwoorde zone 30 is een gemakkelijke val om talloze automobilisten als snelheidsduivels te ontmaskeren, ook al rijden ze nauwelijks 35 km/u.

De algemene indruk is dan ook dat het leven duur wordt. Alleen vergeet men daarbij vaak dat die duurte enkel geldt voor wat economisch kan worden omgezet. Het is dus hét moment om die zaken te herwaarderen waar geen prijs aan hangt. Elkaar helpen zonder vergoeding of wederdienst, zorgen voor buren, inspringen in allerlei vrijwilligerswerk, tijd besteden aan andere mensen die extra aandacht nodig hebben. Allemaal activiteiten die gratis uitgeoefend kunnen worden. Misschien moeten we daar wat meer in investeren. Het mooiste en belangrijkste in het leven heeft immers geen prijs, maar wel onschatbare waarde.