Gestopt met werken... of op pensioen?
“En nu kan je beginnen genieten!” Dat is wat iedereen me zegt op mijn pensioenfeestje, nu 2 jaar geleden. Ze wensen me proficiat. Sommigen met een aarzeling, zij hebben de maanden voordien mijn twijfel, mijn angst gehoord, mijn ‘dubbele gevoel’ genoteerd.
“Zalig toch? Zelf kiezen wat je wel en niet doet, niks meer tegen je zin”. Ik hoor een beetje jaloezie. Waarom ben ik niet superblij met mijn vakantie zonder eind? Ik ben in de war. Niks moet, alles mag. Maar is het dat wat ik wil? Willen we niet allemaal dat we op zijn minst iets moéten? Dat er iemand iets van ons verwacht? Ik moet nu op zoek naar een zinvolle invulling van mijn dagen. Ik moet op zoek naar … de zin van mijn leven. Anders worden we ongelukkig, nietwaar Dirk De Wachter?
Op pensioen gaan laat je stilstaan, terugkijken én vooruitkijken. Op pensioen gaan is een mijlpaal, alweer een ijkpunt op de tijdlijn van je leven. Was dat voor of na mijn pensioen? Zoals die andere mijlpalen. Afstuderen, een job, trouwen, kinderen krijgen, scheiden, een nieuwe liefde.
Op pensioen gaan lijkt een beetje op afstuderen. Of op scheiden. Je sluit een leven met een duidelijke structuur, met al dan niet duidelijke afspraken, met doelen en deadlines af. En hebt geen idee van wat komen gaat.
Ik vond het moeilijk om de routine los te laten, moeilijk om de onzekerheid te omarmen. Ik worstel daar soms nog mee. Ik miste mijn houvast. Het niet hoeven nadenken over wat je vandaag, morgen of volgende week zal/moet doen. Ik miste het dat de grote lijnen van de invulling van mijn tijd vastliggen. Met daarnaast een beetje ruimte om te freewheelen. Nu kan ik de hele dag freewheelen.
En dat freewheelen is natuurlijk ook wel fijn. Je wordt wakker met de ongelooflijke luxe om de dag die voor je ligt helemaal vrij in te vullen. Meestal toch. Het herinnert mij aan de ochtend na de proclamatie in mijn eerste jaar unief. Ik had helemaal niet durven hopen om er in eerste zit door te zijn. Na zware blok- en examenweken lagen 3 maanden rust en vakantie onverwacht voor mij. Een gelukzalig gevoel dat ik nooit vergeten ben.
O ja, het invullen van mijn tijd begon aardig te lukken. Samen met vrienden die ook net op pensioen gingen. Naar de fitness met leeftijdsgenoten, naar lezingen en uitstapjes, het aanbod is groot. Ik was nog volop op zoek naar fijn vrijwilligerswerk en een cursus om iets nieuws te leren. En dan kwam Corona roet in het eten gooien.
Maar ook daarmee heb ik leren omgaan. Dat is stof voor een volgend verhaal.
Het is intussen dus twee jaar geleden. Op 1 mei 2019 - op de Dag van de Arbeid, kan het symbolischer? – stopte ik met werken. ‘Ik stopte met werken’, na bijna 2 jaar kan ik nog altijd niet zeggen ‘ik ben op pensioen’. Dan voel ik me ineens zo oud. Zo afgeschreven.
Af en toe voel ik me schuldig en vraag ik me af: moet ik nu echt niks meer doen om op het einde van de maand geld te krijgen? Hebben jullie dat ook?
En nog zoiets, aan alle niet-gepensioneerden: wacht niet met genieten tot je pensioen.
