Gedichtendag voor iedereen

Gedichtendag, wellicht weten heel wat mensen niet dat het bestaat. Hoe dikwijls heb ik het nog niet gehoord? “Ik lees geen gedichten. Dat zegt me niets. Bovendien, ik begrijp ze meestal niet.” Tja, poëzie lezen en begrijpen zoals een kind nieuwe dingen leert eten. Je moet beginnen met een beetje proeven en dan leer je wel een en ander smaken. Daarom deze keer een beperkte blog met een gedicht dat volgens mij iedereen wel kan begrijpen. En smaken? Dat slot, dat is het toch, hé?

De oude mannen

Ik kwam twee oude mannen tegen
met dunne halzen en met haperende voet.
Ik zag de hitte op hun maagre schouders wegen,
zij liepen krom, maar met hun hoofden opgeheven,
zo ingespannen en verwonderd als een zuigling doet,
ik zag hun bleke onderlippen beven,
zij keken zacht en zinneloos en goed.

Het waren oude kinderen geworden
op weg naar huis, maar waar geen moeder wacht,
eens blinkenden, maar nu verdorden
en stromplend naar hun laatste nacht.
En plots begon het hele park te beven,
bomen en blaadren golfden in een warme vloed
van tranen, die binnen mijn ogen bleven,
wijl men om het bestaan niet wenen moet.

M. Vasalis