Gedichtendag

Elke laatste donderdag van januari is het gedichtendag, de start van de poëzieweek.  
Ik denk soms nog wel eens mijmerend terug aan de tijd dat het huis nog vol gedichten zat. Toen de kinderen kleiner waren. We lazen immers veel gedichten voor. In de klas werd dat ook gedaan. Rijmpjes vaak. Het was denk ik het ritme wat hen aansprak, maar ook de grappige noot die er telkens in te vinden was.

Nu ze wat groter zijn vinden ze er niets meer aan, die gedichten. Ze weten niet wat het betekent, of begrijpen niet wat er wordt bedoeld. Een gedicht verwart hen, ze kunnen het niet vatten, en dat vinden ze niet fijn.

Maar dat is net wat een gedicht moet doen, toch?

Je in verwarring achterlaten, je in vervoering brengen, je laten zweven, je laten huilen, of net laten lachen. Een gedicht kan je soms ontroeren en troosten tegelijk. Het maakt je diepere emoties los, en dwingt je om daarover na te denken. Of niet, want soms is een gedicht eenvoud en om die reden lees ik al eens graag een gedicht. Om te lachen of te huilen, heel diep na te denken of gewoon weg te dromen. Het gedicht van de dag van Stijn De Paepe is vaak raak, ik giechel nog steeds om de gedichtjes van Annie M.G. Smith en laat me graag meeslepen door een gedicht van Herman De Coninck.

Iedereen heeft wel een favoriet gedicht, of kan nog dat ene kinderrijmpje opzeggen van toen.

Graag horen we van jou wat je favoriet gedicht is. Bezorg het ons via info@s-plusvzw.be. 

Het leukste, mooiste, ontroerendste, tofste gedicht. Enkele hiervan zullen we in een van de volgende gezondheidsweken in een pdf zetten, zodat je deze op 21 maart, de dag van de poëzie, aan het raam kan hangen.

Graag deel ik een van mijn favorieten. Ik heb het al voorgelezen aan mijn kinderen, toen ze dat nog toelieten. Ik neem me voor om dat vanavond nog eens te doen. Uit nostalgie natuurlijk, maar ook omdat het gedichtendag is.

Een meisje

Ze wacht.
Nee, denkt ze, ik wacht niet,
ik dans.
Ze danst,
ze danst met lange, ranke passen,
langzaam en aandachtig,
ze houdt haar ogen dicht,

ze danst door deuren en door ramen
en door lange lankmoedige dagen-
hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer-

en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt,
denkt ze: Ik?
ik val niet, ik dans.

Toon Tellegen

Uit: Kruis en munt, Querido Amsterdam/Rotterdam, 2000.

Laat je jezelf ook nog eens graag een gedicht voorlezen?

Kijk en luister hier naar enkele van onze voorleesvrijwilligers die hun favoriet gedicht voorlezen