Ga terug naar start
Nauwelijks een goede maand konden we de mondmaskers aan de kant leggen. Na een hele tijd van voorzichtigheid en beperkte mogelijkheden leek het leven van vroeger weer op gang te komen. Wat een verademing, (dat woord past hier wel goed, hé) op straat en in de winkels mensen weer meteen te kunnen herkennen! Wat een gevoel van tevredenheid dat we niet voor niets zo ons best hadden gedaan.
En kijk, nauwelijks enkele weken verder en alles begint opnieuw. Natuurlijk, dankzij de vaccinaties krijgen we niet meer de beelden van rijen lijkkisten en de sterftecijfers zijn niet wat ze zoveel tijd geleden zijn geweest, maar toch. De epidemie die ons heeft overvallen, is duidelijk nog niet aan de terugtocht begonnen. Velen beginnen zich dan vragen te stellen over het nut van die prikken. Als het toch niet helpt, waarom zijn we dan allemaal ingeënt?
Wat hierbij nogal snel vergeten wordt, is dat dankzij de maatregelen die getroffen werden de schade nu wel binnen de perken blijft. Natuurlijk, er worden nog altijd mensen ziek, maar die ziekte is niet meer zo snel de levensbedreigende aandoening die ons begin 2020 zoveel angst heeft aangejaagd. Velen die besmet geraken ervaren enkel wat lichte symptomen en moeten niet naar het ziekenhuis. Dat laatste heeft intussen nog altijd voldoende werk met de groep die wèl zwaarder wordt getroffen.
Het oorspronkelijke optimisme over de vaccinatie was misschien wat overroepen – geef toe, bijna iedereen was er blij omdat er iéts werd gevonden - maar de wetenschap heeft intussen toch gezorgd voor beter perspectief. Verdwenen is COVID niet, maar de leefbaarheid is in elk geval toegenomen. Het komt er nu op aan nog een tijd wat (zelf)discipline te bewaren. Intussen mogen wij er ook op hopen dat de onderzoekers een nieuw vaccin vinden dat wèl langdurig en efficiënt beschermt. Willen we nog even geduldig zijn?
