De zachte krachten

We leven in woelige tijden. De zorgen om corona zijn nog elke dag aanwezig, ondanks de vaccinaties. Wie zich heeft laten inenten, heeft intussen een redelijke maar niet volledige bescherming. Anderen blijven het vaccin weigeren. We gaan daarmee een nieuwe winter met veel ziekenhuisbedden tegemoet.

Daarnaast nemen de klimaatproblemen toe. Overvloedige regenval en verstikkende droogtes, stijgende zeespiegels en anderzijds verwoestijning van hele gebieden. Hoe meer je leest, hoe meer je ongerust moet worden. Vandaar dat velen helemaal niets meer willen lezen en liever doorgaan zoals we het nu al decennia gewoon zijn.

Al die problemen zorgen ervoor dat in de samenleving het gemeenschapsgevoel zwaar onder druk is komen te staan. Tegenover solidariteit, het gevoel dat we de zaken maar degelijk kunnen aanpakken als we er samen iets aan willen doen, groeit een toenemend bezig zijn met zichzelf alleen. ‘Mijn’ vrijheid is nu eenmaal veel meer waard dan de vrijheid van zoveel mogelijk mensen.

Het gevolg is dat de standpunten verscherpen, aan beide zijden. Een rustige discussie is bijna niet meer mogelijk. Wie niet 100% voor of tegen is, krijgt de volle laag. De onverdraagzaamheid en het onbegrip nemen, met de steun van de zogenaamd sociale media en de op sensatie beluste pers, dag aan dag toe.

De enige echte oplossing zit echter net in meer samenhorigheid, meer bewustzijn van het feit dat we allen samen op deze aardbol dringend een andere richting uit moeten gaan. Daarin zit onze hoop. Laat ons hierbij de verzen van H. Roland Holst nog eens lezen:

De zachte krachten zullen zeker winnen
in ’t eind -- dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zoo ’t zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.