In de buurt

Vorige zondag hadden enkele jonge mensen uit de straat de buurt uitgenodigd voor een koffietje met taart of wafel. Heel eenvoudig, een briefje in de bus en dan nog eens langsgegaan voor de herinnering. En dan zaten we daar, een klein troepje mensen waaronder enkelen die hier jaren wonen en anderen die nog vrij nieuw waren en daarom eens kennis wilden maken.

Geen buurtcomité, geen bijzondere gelegenheid, gewoon een alledaagse zondag in mei en het werkte. Onder andere omdat de ‘organisatoren’ (misschien moet ik ze niet zo noemen, want ‘gangmakers’ zou correcter zijn) alles pretentieloos en zonder veel gedoe hadden opgezet. Wat cake, wafels, koffie of frisdrank en er was plots een kleine gemeenschap. Hoe verschillend de aanwezigen ook waren, toch waren er direct gesprekken op de kleine banken.

Het heeft me wel erg getroffen. Bijna overal worden er initiatieven genomen, comités opgericht, activiteiten gesubsidieerd om net dat te bereiken wat hier spontaan was beginnen gebeuren. Misschien lag daar de sleutel voor het succes. De uitnodiging en de activiteit hadden geen onderliggende bedoeling, zij waren in het leven geroepen vanuit een eerlijke wil om eens wat meer mensen in de straat samen te brengen en elkaar te leren kennen.

Een beter bewijs dat we voor heel wat dingen geen bemoeienissen van bovenaf nodig hebben. Dat het best wel lukt als mensen zelf de kans krijgen om zich open te stellen voor anderen. Dan is een eenvoudige ontvangst veel rijker dan welke officiële bedoening ook.

Misschien moeten we allemaal wat meer buurten en minder op zoek gaan naar ‘events’ en dergelijke. Maar laten we het vooral ongedwongen, ongeorganiseerd en open laten. Was het vroeger ook zo? Of kleuren we dat wat te mooi in? Probeer het eens.