Dat arme spaarboekje...

Waarom ik zo geagiteerd werd door het lezen van een pas toegekomen brief, vroeg de echtgenote me. De correspondentie kwam van Triodos-bank. Met de melding  van omzetting begin december van onze spaarrekening. Vanaf dan wordt de rente gelijk aan 0 %  of - 0,50 % vanaf een saldo van 500.000 euro. 

Zie, daarover kan ik mij inderdaad een ogenblik opwinden. Maar ja, het zat er aan te komen. 

En het verhaal is dan altijd het volgende. Sinds de financiële crisis van 2008 zette de Europese Centrale Bank de geldkraan open om de economie te stimuleren. Die toevloed maakte dat de prijs voor het geld – de rentevoet - gestadig daalde. Goed voor zij die willen investeren en/of voor de staat die de gevolgen van de lockdown  moet opvangen. En daarvoor geld moeten lenen. Slecht voor de spaarders.

Maar dat is slechts een deel van het verhaal. Waardoor er toch een wat wrang gevoel blijft hangen.

Een ander deel is het gevolg van het nu al veertig jaar gevoerd neo-liberaal beleid. Dat wil zeggen aanhoudende  kostenbesparingen (lees: in de eerste plaats bijna geen toename meer van de reële lonen).  Waardoor de koek tussen lonen en ondernemingsopbrengsten stelselmatig anders gesneden wordt. Het stukje dat naar de eerste groep gaat, verkleint jaarlijks een beetje. Daardoor kunnen bedrijven meer en meer zelf  sparen. Dus eigen cashmiddelen verzamelen. En als ze al willen investeren, kunnen ze dat zelf betalen en moeten ze niet lenen. Ze hebben het geld van onze spaarboekjes niet nodig. Waardoor de rente weer onder druk komt. Wat wil zeggen dat wij twee keer betalen: door minder loonaandeel en lagere rente op onze spaarboekjes.

Beleggen dan maar?  Mijn beleggingsadvies is voor een latere blog, misschien.