Dag van de Arbeid

Een jaar geleden schreef ik in deze blog over 1 mei, de dag van internationale solidariteit en van internationalisme. Hoe ver lijkt dit vandaag niet af te staan van de brute realiteit?

Natuurlijk, ook toen al werden in verscheidene landen mensen onderdrukt, verjaagd en vermoord, maar Syrië, Jemen, etc. lagen zo ver van ons bed dat het ons minder kon raken. Nu pas, nu het geweld ook echt ons continent heeft bereikt, beseffen we dat de mooie en lieve vrede die we hier al zoveel jaar koesteren, geen geschenk is van de natuur. Mensen hebben het in handen om ervoor te zorgen dat er plaats is voor andere mensen, dat meningen mogen verschillen, dat iedereen zich vrij kan bewegen naar waar hij ook maar wil. Maar mensen zijn er dus ook toe in staat om welke reden ook die zij zichzelf en anderen wijsmaken, hun broeders en zusters de ellende en zelfs de dood in te drijven.

Klinkt het dan niet wat vals of naïef om op 1 mei de Internationale te gaan zingen? Wetende dat diezelfde dag in Moskou onder dezelfde vlaggen het geweld gehuldigd zal worden? We staan dus wel ver af van de vereniging van de proletariërs aller landen. Enerzijds omdat de strijd voor de proletariërs al enkele jaren behoorlijk verwaterd is, anderzijds omdat het idee van het mensenbroederschap nu echt wel voor een tijd begraven lijkt.

Hoe dan ook zullen en moeten wij hier, in deze rustige uithoek van het westen, de Dag van de Arbeid kleur geven. Alle inspanningen die door onze voorgangers zijn geleverd, mogen niet vergeefs zijn. Heel veel is door de strijd van toen bereikt, maar de strijd is nog niet voluit gestreden. Elke dag opnieuw dienen we ons in te zetten voor een betere, rechtvaardiger wereld.

Het einddoel is wellicht niet te bereiken, maar elke stap in de goede richting heeft onschatbare waarde.