Bezonken rood

Het komende weekend staat 1 mei voor de deur, Dag van de Arbeid. Een feestdag voor de internationale progressieve beweging, een feestdag die we ook dit jaar nog eens in de schaduw zullen moeten vieren. Her en der zal er wel iets op het getouw gezet worden, maar het blijft behelpen.

Intussen is de dag ook al gekaapt door andere groeperingen, door mensen die heel duidelijk niet de verdedigers zijn van de werkende mens. Zij proberen enkel van die dag gebruik te maken om nog meer mensen die het moeilijk hebben, voor hun kar van onverdraagzaamheid en uitsluiting te spannen. Internationale solidariteit staat niet in hun woordenboek. Hopelijk bewaren de meeste mensen hun kritische blik en gaan zij deze valse muziek niet achterna.

1 mei moet immers een dag blijven van solidariteit en internationalisme. De muziek die we dan willen horen, moet eerder “Alle Menschen werden Brüder” zijn. Nu, in deze harde tijden waarin miljoenen getroffen worden, is dat meer dan ooit nodig. Veel te lang hebben wij ons in het zogenaamd Vrije Westen genoegzaam teruggetrokken in ons comfort en het gemak van het leven. Nu we zélf een klein beetje het leven ervaren dat zoveel anderen al jaren beleven - meestal ver weg, dus zien we het niet -, is het gejammer niet van de lucht.

Inderdaad, het is hier ook moeilijk. We missen zoveel. Maar we moeten blijven beseffen dat we eigenlijk maar wat luxe moeten inleveren. Voedselvoorziening, energie, gezondheidszorg, dat blijft allemaal recht. Dat zijn de zaken waarvoor onze voorgangers hebben gevochten en die wij als vanzelfsprekend hebben leren zien. Laten we dus even onze zegeningen onder ogen nemen en op 1 mei onze aandacht richten op dat deel van de wereld dat op een mooie rode zonsopgang wacht.

P.S. De titel van dit stukje heb ik geleend van Jeroen Brouwers. Lees zijn prachtig boek.