Autokeuring

Dit jaar moest ik met de wagen naar de autokeuring. Omdat onze auto een jonge tweedehands wagen is, was het al een tijd geleden dat ik nog daar was geweest. Uit gewoonte ga ik bij de grootste keurder van ons land. Omdat ik het daar gewoon ben, en ook een beetje omdat ik er een keurder ken. Niet dat die persoon mij een voorkeursbehandeling geeft ofzo, maar het is altijd leuk een bekend gezicht te zien in omstandigheden die iets stresserender zijn.

En stress krijg ik altijd een beetje van zo'n keuring. Als er iets gevonden wordt, weet je niet alleen dat het geld zal kosten, maar dat je eveneens nog eens terug moet. Nog eens een stress momentje meemaken, en hopen dat dan alles in orde is.

Ik wilde dus op tijd gaan, ruim voor de vervaldag van mijn keuringsbewijs. Dat kan vanaf zo'n 2 maanden voor die datum. Door corona moet je ook hier een afspraak maken.

Hier kreeg ik mijn eerste tegenslag te verwerken: de eerst mogelijke afspraak lag bijna twee maanden verder. Nog net voor de vervaldag van mijn groene kaart, maar veel marge zat er niet meer op.

Op een maandag in alle vroegte reed ik stilletjes de rij op waar al drie wagens stonden aan te schuiven. Daar ging mijn hoop dat het allemaal wat sneller zou gaan, vermits iedereen een afspraak had... Na drie kwartier aanschuiven en dus minstens een half uur te laat, was het mijn beurt.

De keurder keek niet op, toen ik mij verontschuldigde dat ik te laat was. Hij bekeek mijn netjes afgedrukte afspraak niet eens. Neen, ik mocht uitstappen en langs het gebouw naar de achterkant lopen, en daar wachten tot mijn naam werd afgeroepen. 

Aan de achterkant stonden al een tiental mensen te wachten op hun wagen, of op het afroepen van hun naam. Wie zal het zeggen? Ik had al gemerkt dat de naam van de eigenaars werd afgeroepen, en dat die dan binnen konden in het gebouw waar de documenten overhandigd werden, en de schulden vereffend. Daar stond niemand binnen. Af en toe een onverlaat die dacht slim te zijn, en direct binnen ging. Meestal duurde dat niet lang, want die vloog zonder papieren terug buiten. Corona en de instructies laten immers niet toe binnen te wachten. Gelukkig regende het niet.

Na de keuring werd mijn auto buiten gereden, en de keurder riep mij. Er is wellicht een schokdemper kapot, zei hij, niets erg, en als je naar de garage gaat weten ze wel wat te doen.

Ik ging dus vol vertrouwen binnen in het gebouwtje om te betalen nadat mijn naam afgeroepen werd. Echter, toen ik mijn papieren kreeg bleek er een rode kaart bij te zitten. Het probleempje dat niet erg was, diende binnen de veertien dagen opgelost te worden.

“Een afspraak maken voor een herkeuring, kan veel sneller”, stelde de juffrouw mij gerust. 
Ja, dat was wel nodig. Een gewone afspraak kan pas binnen een tweetal maanden, en ik had maar veertien dagen. 

Wat echter wel wat tijd nam, was de bestelling voor de schokbrekers. Daar had de garage ruim een week voor nodig. Je raadt het al, de herkeuring kon ik nog net op het nippertje doen. Gelukkig kende ik nu de protocollen, zodat er al iets minder stress kwam kijken bij de tweede keuring.

Op het einde een groene kaart, en we kunnen weer voor een jaar verder. En de kostprijs voor de schokbrekers, die plaatsen we bij het plezier en het gemak van de automobiel. Het kost veel geld, maar we kunnen zo moeilijk zonder.